Vikan - 06.06.2000, Blaðsíða 58

lfið hjónín reynum yfirleítt
að fara til útlanda í sumar-
fríinu okkar. Víð erum ekkí
mikíð æuintýrafólk og kjós-
um helst að leíta á náðir
ferðaskrifstofa þar sem uið
getum ueríð örugg um að
komi upp uandamál uerðí
pau leyst. Yfírleitt takast
pessar ferðír með mestu
ágætum en pó er ein undan-
tekning par á. Við uorum
búín að pakka niður að fara
kuöldið áður, eins og uenju-
lega, og tilhlökkunín uar
mikil. Allír uöknuðu
eldsnemma og pað uar
sungið í bílnum á leiðinni út
á fluguöll. Eftir innritun og
uegabréfaskoðun héldum
uið beina leíð inn á ueítínga-
staðínn og fengum okkur að
borða.
Við næsta borð sátu
hjón með tvö lítil
börn og gáfu þau sig
á tal við okkur. í ljós
kom að þau voru einnig á leið til
Spánar og áttu bókaða gistingu
á sama hóteli og við. Fólkið var
viðræðugott og vingjarnlegt og
við ákváðum að hittast þegar út
kæmi og fá okkur að borða sam-
an eitthvert kvöldið. Eftir þetta
bar svo sem ekki annað til tíðinda
á leiðinni út fyrir utan það að ein-
hver leiðindaskarfur tók sig til í
flugvélinni og söng hástöfum og
blés í einhverja árans flautu ekki
ósvipaða þeim sem glymja um
allan bæ á 17. júní.
Við komum út og bókuðum
okkur á hótelið. Félagar okkar úr
flugstöðinni birtust og nú var
annað yfirbragð á þeim en þá.
Fljónin voru bæði illa drukkin og
slöguðu inn meðan blessuð börn-
in gerðu sitt besta til að halda
saman farangrinum. Maðurinn
var með pappaflautu, skreytta
Andrési önd, um hálsinn og blés
í hana með reglulegu millibili. Nú
vissum við hver skemmtikraft-
urinn úr flugvélinni var og á okk-
ur tóku að renna tvær og jafnvel
þrjár grímur. Pessu fólki höfðum
við lofað að fara út að borða
með. Við forðuðum okkur eins
fljótt og við gátum úr forsalnum
og út að sundlaug. Skömmu
seinna komu börn þessara hjóna
niður að lauginni en foreldrarn-
ir sáust ekki meira það sem eftir
var dagsins.
Kokkeilar á ströndinni
Næsta dag voru allir snemma á
ferli og fólk flykktist niður á
ströndina. Vinir okkar voru
mættir og búnir að koma sér fyr-
ir á sólbekkjum. Hjónin voru
bæði með sólgleraugu og supu
stórum úr vatnsflösku. Það var
ekki komið hádegi þegar eigin-
maðurinn skrapp á barinn og
kom til baka með fagurlega
skreytta kokkteila handa þeim.
Sá skammtur dugði stutt og hann
var von bráðar farinn aftur ti! að
fá áfyllingu. Um það leyti sem við
héldum upp á hótel til að borða
var hann farinn að syngja og hún
tók undir. Karlinn var ramm-
falskur en konan hafði ágæta
rödd. Sá hængur var
hins vegar á að hún
lagði sig fram um að
syngja hærra en eig-
inmaðurinn og yfir-
leitt allt annað lag en
það sem honum
hugnaðist að syngja í
það og það skiptið.
Við hádegisverðarborðið
rifust þau hástöfum um hvað ætti
að drekka með matnum. Hún
vildi hvítvín en hann rauðvín.
Þjónninn kom með þá málamiðl-
un að þau fengju sína flöskuna
hvort en við það var ekki kom-
andi hann ætlaði sko ekki að
kaupa tvær flöskur því engin þörf
væri á svo miklu magni. Reynd-
in varð hins vegar sú að áður en
máltíðinni lauk voru þau búin að
panta tvær flöskur og af látæði
þeirra að dæma hefur lítið verið
eftir í seinni flöskunni þegar stað-
ið var upp frá borðum. Ailar
samræður þeirra á milli voru
mjög háværar og þau kölluðu há-
stöfum milli borða ef þeim þótti
ástæða til. Þjónarnir hristu orð-
ið höfuðin yfir þessum lítið
skemmtilegu gestum og sam-
ferðafólk þeirra reyndi af
fremsta megni að forðast augn-
samband við þau.
Yngsta dóttir okkar hafði illu
heilli, náð góðu sambandi við
dóttur þessara hjóna en þær voru
jafnöldrur. Blessað barnið var
ljúft og indælt og við gátum ekki
hugsað okkur að hrekja það frá
okkur þótt foreldrarnir notuðu
sér hvert tækifæri sem gafst
næstu daga til að fitja upp á sam-
ræðum í kjölfar þess að barnið
blandaði sér í okkar hóp. Þau
voru alltaf meira og minna
drukkin. Hann var fullur af karla-
grobbi og sagði okkur margar
sögur af afrekum sínurn í ýmsum
laxveiðiám og okkur skildist að
annar eins snillingur í fluguveið-
um væri ekki til á íslandi og þótt
víðar væri leitað. Hún var látlaust
með grátstafinn í kverkunum og
kvartaði undan því hversu litla
umhyggju maðurinn sinn veitti
sér og hversu erfitt væri að gera
honum til hæfis á öllum sviðum.
Allt voru þetta upplýsingar sem
við töldum okkur alveg geta ver-
ið án en kurteisin býður manni að
svara með eins atkvæðis orðum
og vona að leiðindapúkarnir gef-
ist upp.
Boðið í samkuæmi
Hvað svo sem segja má um
þessi hjón verður ekki af þeim
skafið að þrautseigja þeirra var
með eindæmum. Þegar fríið var
nær hálfnað vorum við orðin svo
leið á félagsskap þeirra að við
tókum bíl á leigu til að komast
sem oftast frá hótelinu. Dóttur
þeirra buðum við stundum með
okkur en til allrar guðs lukku var
ekki pláss fyrir fleiri í bflnum. Við
vorum yfirleitt á ferð allan dag-
inn og skiluðum okkur ekki heim
fyrr en að kvöldinu. Þótt við
hefðum kosið betri hvíld er því
þó ekki að neita að við sáum
heilmargt á þessum flækingi okk-
ar sem aðrir í ferðinni misstu af.
Þegar við komum heim eitt
kvöldið undir lok ferðarinnar
biðu okkar skilaboð um að
hringja upp á herbergi til þess-
ara ágætu ferðafélaga. Við gerð-
um það og þá var erindið að
bjóða okkur í samkvæmi uppi á
herberginu þeirra um kvöldið.
Engar afsakanir dugðu hvernig
sem við reyndum að komast hjá
því að þurfa að mæta. Þau vildu
þakka okkur hversu vel við hefð-
um reynst dóttur þeirra
og við yrðum bókstaflega
að líta við þótt ekki væri
nema stutta stund.
Að lokum létum við til-
leiðast og eftir kvöldmat
og sturtu stóðum við fyr-
ir framan herbergisdyr
þeirra. Við drápum á dyr og hús-
bóndinn opnaði í skræpóttum
stuttbuxum, ber að ofan, með
svört gleraugu með áföstu gervi-
nefi. Hann hélt á lúðrinum góða
úr flugvélinni og blés hraustlega
framan í okkur. Okkur féllust
hendur og langaði helst að
hlaupa burtu en það var of seint;
Eígínmaðurinn skrapp á barinn og
kom til baka með fagurlega skreyna
koktkeíla. Sá skammtur dugði stutt
og hann uar uon bráðar farinn aftur
til að fá áfyllingu.
58
Vikan