Vikan - 06.06.2000, Blaðsíða 28

Eitruð orð á vinnustaðnum
Ég hafði alflreí leitt hugann að
buí huersu auðuelt hað er að
hrjóta niður sjálfstraust fólks
á uinnustað með eitruðum
orðum. Ég uar uppfull af
sjálfstrausti, hamingjusöm og
í traustu sambandí begar ég
hóf að starfa á nýjum uinnu-
stað. Eftir nokkurra mánaða
starf uar ég búin að fá nóg af
háðsglósum um útlit mítt,
brjóstastærðina og af ömur-
legum aðdróttunum frá tueím-
ur uinnufélögum mínum.
Sjálfstraust mitt uar í molum
og ég uar lengi að uinna bað
aftur upp.
Eg er ekki sú manngerð
sem er viðkvæm fyrir
að heyra grófa brand-
ara og get alveg tekið
gríni um sjálfa mig. Ég hugsaði
mig ekki tvisvar um þegar ég réð
mig til starfa hjá fyrirtæki sem
telst dæmigerður karlavinnu-
staður. Ég hafði að sjálfsögðu
heyrt að andrúmsloft á karla-
vinnustöðum væri oft svolítið
sérstak en eftir að hafa unnið
lengi á kvennavinnustöðum, þar
sem öfund og baknag eru daglegt
brauð, fannst mér lítið mál að
vinna innan um karlmenn. Mað-
urinn sem réð mig til starfa virt-
ist vera hinn mesti indælismað-
ur og mér leist vel á umhverfið og
starfsfélagana í fyrstu. Mér
fannst ég mjög heppin að fá gott
starf sem gjaldkeri eftir að vera
nýbúin að ljúka námi í skrifstofu-
og tölvuskóla. Ég átti að sjá um
hluta af fjármálum fyrirtækisins,
þar með talið allar launagreiðsl-
ur.
Fyrsta daginn var ég kynnt fyr-
ir samstarfsmönnum og ég fann
um leið að tveir aðilar í þessum
tuttugu manna hópi myndu
reyna á þolrif mín. Þetta voru
ungir strákar sem voru greinilega
mjög ánægðir með sig. Ég var ný-
lega orðin þrítug en leit út fyrir
að vera svolítið yngri þótt ég segi
sjálf frá. Ég var dugleg að stunda
líkamsrækt á þessum tíma og var
í góðu ltkamlegu formi. Um leið
og ég var kynnt fyrir þessum
mönnum, sagði annar þeirra sem
við skulum kalla Bjössa: „Loks-
ins fáum við að sjá almennilega
kroppa í þessu fyrirtæki." Ein-
ar, besti vinur hans, hló og sagði
að þeir væru með frábært útsýni
en vinnusvæði þeirra var fyrir
framan skrifstofuna mína. Ég lét
ekki á neinu bera við þessar at-
hugasemdir en þær fóru samt í
taugarnar á mér. Næstu dagar á
eftir voru tíðindalitlir og mér
fannst ég vera að ná betri tökum
á starfinu, dag frá degi. Þegar ég
var búin að vinna í u.þ.b. eina
viku mætti ég Bjössa á þröngum
gangi og ég reyndi að smeygja
mér fram hjá honum eins og
maður gerir þegar tveir mætast
við svona aðstæður. Hann reyndi
ítrekað að hindra mig og spurði
hvort mig langaði ekki að leika
við sig. Sem betur fer heyrðist
fótatak að baki okkur og ég hljóp
inn á skrifstofuna mína, nötrandi
og skjálfandi. Mér leið hræðilega
en ég vissi ekki af hverju. Þegar
ég fór að hugsa nánar um atvik-
ið fannst mér það hlægilegt og
ég ætti auðvitað ekki að velta því
fyrir mér.
Átti að vera þakklát fyrír
athyglina
Stuttu seinna kom Einar
stormandi inn á skrifstofuna til
mín og sagðist þurfa að tala við
mig. Hann sagði að Bjössi ætti
svolítið bágt og hann vissi það
manna best. Ef Bjössi væri með
einhverja stæla við mig gæti ég
alltaf leitað til hans. Ég vissi varla
hvaðan á mig stóð veðrið og
þakkaði honum fyrir stuðning-
inn. Ég var óttalega ráðvillt þeg-
ar ég kom heim um kvöldið og
sagði kærastanum mínum frá því
sem hafði gerst um daginn. Hon-
um fannst þetta bara vera móð-
ursýki í mér að hafa áhyggjur af
þessu, ég ætti bara að vera ánægð
með að körlunum litist vel á mig.
Ég fékk líka að heyra að ég væri
svo mikil skvísa að ég heillaði alla
karimenn upp úr skónum. Ég gat
ómöglega litið þetta sömu augum
en vitandi það hversu ólíkt kyn-
in líta á hvort annað og þá hegð-
un sem telst eðlileg, vissi ég að
það þýddi ekkert að ræða þetta
við manninn minn.
Við vorum bara þrjár konurn-
ar sem störfuðu í fyrirtækinu. Ein
eldri kona sem lét lítið á sér bera
og svo dóttir eigandans sem var
í kringum tvítugt. Ég reyndi eins
og ég gat að mynda tengsl við þær
en það gekk illa. Eldri konan
vann bara hálfan daginn og vildi
lítið við mig ræða og svo fannst
mér ekki viðeigandi að vera alltaf
utan í dóttur eigandans sem var
samt hin mesta sómastúlka. Ég
forðaðist þá Bjössa og Einar eins
og ég gat en það var ekki alltaf
auðvelt. í hvert einasta skipti sem
ég hitti þá, fannst mér þeir stara
á brjóstin á mér eða horfa á mig
með einhverju óþægilegu augna-
ráði. Ef ég sagði eitthvað, þá
sneru þeir því upp í tvíræða
merkingu, alveg sama hvað það
var. Sem dæmi má nefna að ef ég
bað þá að rétta mér bolla, var
svarið kannski: „A ég ekki að
rétta þér eitthvað annað og
betra?" Ef ég bað þá að líta yfir
skj öl sem þurfti að lesa, var gj arn-
an sagt: „Ég get líka hitt þig í
kvöld og við lesið þetta yfir nak-
in saman."
í hvert skipti sem ég þurfti að
koma nálægt Bjössa, reyndi hann
vísvitandi að rekast utan í mig og
þá sérstaklega að strjúka á mér
brjóstin. Hárið á mér var eftirlæti
Bjössa. Á hverjum morgni reyndi
hann að koma upp að mér, þefa
af hárinu og tala um hvað það
væri góð lykt af sjampóinu sem
ég notaði. Ég margbað hann að
hætta þessu en hann endurtók
leikinn í sífellu. Einu sinni var ég
í stuttermabol sem var þröngur
yfir brjóstin og fimrn mínútum
eftir að ég mætti til vinnu kom
Bjössi inn á skrifstofu, starði á
brjóstin á mér og sagði: „Þú ert
pottþétt í B-inu." Ég kveikti ekki
á perunni alveg strax og spurði
hvað hann meinti. „Þú ert í B-
skálum, ég þori að veðja að þú
notar brjóstahaldara númer
36B.“
Utglennt í ræktinni
Það hvarflaði ekki að mér að
mæta í pilsi eða kjól í vinnuna eft-
ir að ég gerði þá reginskyssu þeg-
ar ég var nýbyrjuð að mæta í
stuttu pilsi og þykkum sokkabux-
um. Ég fékk að heyra athuga-
semdir um lærin, kálfana og rass-
inn á mér. Hvað það loftaði vel
þarna þegar ég væri í pilsi og
fleira í þessum dúr. Aðrir starfs-
menn dýrkuðu þessa tvo vitleys-
inga. Bjössi var mikill íþrótta-
maður og naut athyglinnar sem
slíkur. íþróttaafrek hans voru
gjarnan tíunduð í dagblöðunum
og hann gætti þess að allir í fyr-
irtækinu myndu örugglega lesa
um hæfileika hans á íþróttavell-
inum. Allt sem hann sagði var
svo fyndið og merkilegt og hann
var nánast eins og Guð í fyrirtæk-
inu. Dóttir eigandans var einn
helsti aðdáandi hans og talaði
linnulaust um hvað Bjössi væri
sætur, góður og frábær strákur.
Mér fannst oft eins og hún væri
afbrýðisöm út í athyglina sem
Bjössi veitti mér, því hún var
alltaf mætt á staðinn ef hún hélt
að hann væri að gantast við mig.
Einar var meira eins og skugg-
inn af Bjössa og hagaði sér eins
og maður þegar hinn var ekki ná-
lægur. Þegar ég skynjaði að ann-
að fólk upplifði ekki það sama og
ég gagnvart þeim, fannst mér
eins og ég væri að missa vitglór-
una. Ég var hætt að þora að opna
munninn í návist þeirra og íhug-
aði vandlega að panta tíma hjá
28
Vikan