Vikan - 16.02.1984, Síða 19

Þar sem ég geymi alla brotna
hluti. Kassinn var fullur af dóti
sem hægt væri að laga ef maöur
v®ri laginn við þess háttar.
Einu sinni átti ég vin sem gat
§ert dásamlega vel við hluti, hægt
°g rólega meðan hann flautaði
fallegt lag. Ég var vön að horfa á
hann og velta því fyrir mér hvort
hann væri eins á svipinn þegar
hann skoðaði sjúklingana sína.
Snerti hann aumu blettina með
grönnum fingrunum og flautaði
svona hlýlega?
Allt í einu gat ég ekki þolað
íbúöina stundinni lengur. Ég
f®mdi fötuna, fór í gömlu úlpuna
niína og fór út í búð. Ég gekk til að
spara mér peninga og vegna þess
aö mér þykir gaman aö ganga úti í
’ágningu. Á markaðinum keypti
eg ávexti, ost og brauð og minntist
þess hve oft við höfðum komið
tengað, reikað inn og út úr fom-
gripaverslununum og keypt í há-
öegismatinn og kannski hvítvíns-
fiösku meö.
Við fórum svo annaöhvort í
íbúðina mína eða heim til hans til
að borða og svo fór hann oftast að
J®ra og ég byrjaði líklega að trufla
hann — eins og barn sem þarfnast
eftirtektar. Ég var svo vitlaus!
Vorum við virkilega saman í heila
sex mánuði? Gat hann þolað mig í
bálft ár? Elskaði hann mig þá?
Meðan ég gekk hugsaði ég um
síðasta, hræðilega kvöldiö svo
^ungt hugsi að ég gat séö það allt
fyrir augum mér. Ég sá andlit
bans og heyrði það sem hann sagði
Petta kvöld. Svo steig ég fram af
Snngstéttinni og varö allt í einu
vör við hávaða, læti og hróp. Ég
°k eitt skref afturábak, hrasaði
JJ111 gangstéttarbrúnina og datt
barkalega á blauta gangstéttina.
AUt féll úr körfunni minni.
Um stund gat ég ekki hugsað.
Bíllinn sem ég hafði næstum því
§engiö fyrir hafði snarstansað og
k°na hljóp í átt til mín, óttaslegin
ug reiðileg á svip. Það var fleira
°fk þarna líka og það hjálpaöi
méráfætur.
Eg baðst afsökunar aftur og
aftur og einhver minntist á þaö að
f°ð vætlaði í gegnum gallabux-
uynar mínar. Ég vildi að þau færu
0 1 burtu og hættu að hafa áhyggj-
Ur- En allir höföu sína skoðun á
Pflinu, vingjarnlegt, stjórnsamt
t°lk í rigningunni.
Mér var hjálpað inn í bíl kon-
unnar. Þau íétu blaut eplin og
s bugt brauðiö aftur í körfuna
1111113 og konan talaði allan tímann
? meéan hún keyröi mig á sjúkra-
us. Þaö var ekki fyrr en hún
(S
6
6
6
6
ð
6
6
&
b
stöðvaði bílinn að ég uppgötvaði
að hún haföi fariö með mig aö
sjúkrahúsinu HANS.
Ég var ákveðin á að fara ekki
þangað inn. Hann gæti verið á
vakt. Ég reyndi að segja konunni
að það væri allt í lagi með mig en
hún hélt áfram aö tala alla leiö að
móttökuborðinu og svo hvarf hún.
Ég kannaðist við hjúkrunar-
konuna; hún hét Elsie. Hún hafði
stundum verið á vakt þegar ég
hringdi og spurði eftir honum eöa
kom tilaöhitta hann.
Hún fyllti út skýrslu um mig,
skoðaði á mér fótinn og lét mig
síðan setjast á bekk með fótinn
uppi á stól. Ég sat þarna í einn og
hálfan tíma meðan þau saumuöu
fólk saman, tóku röntgenmyndir
og bjuggu um sár. I einn og hálfan
tíma las ég gömul, snjáð vikublöð
og hnipraði mig saman í hvert
skipti sem ég sá hvítan slopp — ef
ske kynni að það væri hann.
Þau gáfu mér te. Elsie kom og
talaöi við mig og sagði mér að ef
til vill þyrfti að sauma tvö spor en
kannski væri nóg að þrýsta
skurðinum saman.
Ég vissi ekki að það væri hægt
aö þrýsta skurði saman. Kannski
var það þess vegna sem hann var
svona laginn við að gera viö hluti?
Það var svo margt sem ég vissi
ekki um hann eftir þessa sex
mánuði.
Ég sat og horfði á klukkuna,
svöng og leið, og hugsaði um fulla
vatnsfötu sem lak úr niður á
hæðina fyrir neðan. Ég ákvað að
fara heim klukkan hálffimm.
Tuttugu og fimm mínútur yfir
fjögur var farið meö mig inn í
lítinn aftjaldaðan bás og Éahrad,
íranskur læknir sem ég haföi séð
nokkrum sinnum áður, hreinsaði
skuröinn og þrýsti honum saman
með litlum hvítum plástrum.
Hann sagöi að ég yrði að koma
aftur eftir fimm daga. Ég hélt að
hann myndi tkki eftir mér svo ég
talaði ekki við hann. Síðan gaf
hjúkrunarkona mér sprautu við
stífkrampa.
Þegar ég loksins yfirgaf
sjúkrahúsið var klukkan langt
gengin sex og ég hafði verk í
fætinum. Himinninn var regn-
þrunginn en ég fór samt í átt að
almenningsgarðinum, þótt það
væri lengri leið heim. Ég settist á
bekkinn þar sem ég hafði verið
vön að bíða eftir honum. Fólk
gekk hjá meðan ég boröaði epli og
ég var mjög hnuggin.
Auðvitað hefði hann ekki getað
vitaö að ég missti vinnuna rétt eft-
ir að hann hvarf úr lífi mínu. Verö-
um að fækka starfsfólki, sögöu
7. tbl. Vikan 19