Vikan - 16.02.1984, Blaðsíða 39

Lj
Vikan og tilveran
Eg gifti mig mjög ung og á móti
vilja fjölskyldunnar. Maöurinn
minn var mjög rótlaus, mikið úti á
lífinu, skipti oft um vinnu, en var
svo sjarmerandi aö enginn gat
staðist hann. Því miður hafði þaö
ókosti því að ég komst fljótt að því
að honum fannst ekkert að því að
fara út að skemmta sér án mín og
það kom fljótlega í ljós að hann óö
í stelpunum og það var ekki allt í
sakleysi. Ég var ólétt þegar viö
giftum okkur og fannst ég lítið
geta farið, sem kannski var nú vit-
leysa hjá mér, og ég var svo mikil
rola að ég þorði ekki að gera upp-
eiginlega ekkert við mig aö gera
annað en tala við vinkonurnar í
síma og drekka hjá þeim kaffi og
þær hjá mér.
En þaö var einmitt þetta með
vinkonurnar sem varð vandamál.
Ég fann fljótlega að ein af gömlu
vinkonunum mínum varð nokkurs
konar akkeri í tilverunni hjá mér.
Ég trúði henni fyrir öllum mínum
raunum og það má hún eiga aö
hún var mjög þolinmóður hlust-
andi.
Ég held að það hafi ekki verið
liðið nema ár sem við höfðum ver-
ið gift þegar ég komst að því, úti í
um mig, annað en það að ég komst
yfir þetta og það má segja að
síöan hafi mér gengið allt í hag-
inn. En vinkona mín lenti aldeilis í
því og ekki get ég nú neitaö því að
ég gladdist yfir því í fyrstu hvern-
ig hún koðnaði niður, rétt eins og
ég hafði gert. Hún virtist ekkert
hafa getað lært af minni reynslu
og fékk hún þó að fylgjast nógu vel
með því öllu. Hún eignaöist fljót-
lega barn og síöan annaö innan
árs. Hún var alltaf bundin og hann
lék lausum hala. Leiðir okkar lágu
saman á skemmtistöðum og hann
reyndi svo sannarlega viö mig
kynntist ég alveg nýjum manni.
Hann var bæði skemmtilegur og
kurteis, góður viö mig og talaöi
viö mig eins og manneskju (þaö er
nú eitthvað annað en áður). Eg
gat eiginlega ekki varist því að
hugsa hvað ég hefði verið aö asn-
ast til að giftast honum, það er
langvitlausasti mátinn til að kynn-
ast honum (góðu hliðunum) sem
hugsast getur. Ég skil manninn
ekki, það játa ég, því ég veit aö
hann er jafntruntulegur við
„hana” og hann var við mig- Mer
finnst ég ekkert sérstaklega vera
aö gera á hennar hlut vegna þesS
Vinkonan stal
eiginmanninum
reisn og segja honum að halda sig
heima ef hann kærði sig um að
eiga fjölskyldu. Vinir hans, eða
öllur heldur kunningjar, því hann
skipti jafnoft um þá og vinnu, voru
yfirleitt á sama stigi, hugsuðu
ekki um annað en aö fara á Rööul
eða í Þórskaffi og þó ég geti ekki
kvartað undan drykkju á þeim
voru þeir voðalega mikið úti á
lífinu. En þeir fengu sér auðvitað í
glas þó ég muni ekki eftir neinum
úr hópnum sem var verulega
slæmur með víni.
Viö vorum svo lánsöm að hafa
íbúð á leigu, sæmilega örugga, og
þó ég þyrfti að hætta að vinna
fljótlega eftir að ég varð ólétt
komumst við alveg sæmilega af.
Og það þrátt fyrir skemmtana-
stússið á manninum mínum. Ytri
aðstæður háðu okkur minnst. Þaö
var svo sem ekki mikils misst í
kaupinu mínu, þaö var svo lúsar-
lega lágt.
Ég lét eins og ég vissi ekki að
maðurinn minn héldi fram hjá
mér, var hrædd um að missa hann
alveg og lét út á við sem ekkert
væri. Sérstaklega reyndi ég aö
halda andliti gagnvart fjölskyld-
unni.
Ég var komin nokkuð langt á
leið þegar ég missti fóstrið og var
talsvert veik í kringum það. Ég
fór ekki að vinna aftur og haföi
bæ auðvitaö, að maðurinn minn
þrælhélt viö þessa vinkonu mína.
Ég held ég hafi aldrei orðið eins
reið og niöurbrotin og þá. Ég
ætlaði að fyrirfara mér, ég ætlaði
að drepa þau, ég veit ekki hvað ég
ætlaöi ekki. En auövitaö gerði ég
ekki neitt. Ég hætti ekki einu sinni
að tala við þessa vinkonu mína en
það má nú segja að það hafi held-
ur betur kólnað á milli okkar. Ég
vonaði bara að þetta gengi yfir en
þaö geröi það ekki. Ég var orðin
vön að húka heima þegar hann fór
út með vinunum aö skemmta sér
og það varð úr að ég hélt því
áfram. Ég var alltaf að vona að ég
yrði ólétt aftur og ætlaöi að fara
vel meö mig og taka enga áhættu.
Ég vonaði að þegar barnið væri
komið myndi þetta allt lagast. En
ég varð ekkert ólétt og einn daginn
stóð ég frammi fyrir því að
maöurinn minn sagði mér frá
sambandinu við vinkonu mína og
sagðist vilja skilja við mig og gift-
ast henni. Við hefðum fjarlægst
mjög mikiö og þetta hjónaband
gengi ekki. Þá vorum við búin að
vera gift í hátt á þriðja ár. Ég ætla
ekki að rekja þetta í smáatriðum,
þetta var auðvitaö ekkert einfalt
mál, en niðurstaðan varð sú að við
skildum, í vinskap eins og þaö var
orðaö, og hann giftist henni. Ég vil
ekkert vera að segja hvað varð
eins og aðrar, sagðist alltaf hafa
elskað mig og allt það, en þá var
ég bara búin að fá nóg.
Þau eru búin að vera gift í mörg
ár og þó hann sé farinn að stillast
allverulega get ég ekki sagt að ég
öfundi hana af hlutskiptinu. Hann
fer öllu sínu fram og hún hefur
gjörsamlega lagt árar í bát, eins
og þetta var hress og skemmtileg
stelpa. Það er ekki af illgirni af
minni hálfu að ég set þessa sögu á
blað. Ég prísa mig að vísu sæla og
þykist hafa sloppið vel en mér
finnst rétt að segja þetta vegna
þess að mér blöskrar alveg þegar
aðrir geta ekki lært af reynslu
manns og ég veit um mörg dæmi
svipuð mínu. Það er alveg ótrúlegt
hvernig stelpur láta fara með sig
og mér finnst rétt að reyna að ýta
við þeim og reyna aö láta þær sjá
hvernig svona er alltaf að gerast,
og hvað þær láta það gerast
áfram.
Þegar ég sagði áðan aö ég hefði
verið búin að fá nóg af honum var
það reyndar ekki allur sannleikur-
inn. Núna nýverið féll ég í þá
freistni aö vera með honum, einu
sinni. Ég hugsa að það hafi í og
með verið vegna þess að ég á enn
eftir að gera upp við mig hvað það
var eiginlega sem hélt mér svona
fanginni allan þennan tíma. Ég get
ekki sagt annað en að þarna
sem a
undan er gengið, en ég te ,
það fram að það er engin hefnd 1
þessu hjá mér. Og ég ber, yfirlel '
mjög mikla virðingu fyrir hjonð
bandinu. Sumir segja að ég s
gamaldags í þeim efnum. Ég ve
því enn fyrir mér hvers vegn
hann lætur svona, þetta hlýtu
auðvitað að vera einhver minn1
máttarkennd sem lýsir sér svon^
en ég skil ekki hvers vegna. Han
hefur haft það eins og hann vi ;
eftir því sem ég veit best, fra P ð
hann fæddist. Ég verð að jata a ,
ég varð engu nær þó ég kynn 1
honum aðeins þarna aftur s
ókunnum manni. Hann var se
sagt gjörbreyttur og betri ma
en jafnókunnur og áður. »
Nú orðið langar mig mikið ti
tala yfir hausamótunum á Þessa^r
vinkonu minni, rífa hana upp
vonlausu sambandi, en í fyr. ^
lagi veit ég að hún hlustar ek 1 ,
mig og í öðru lagi ætti hún að vi
hvaöhún varaðana. :r
Eitt skilur á milli okkar og Se
hennar aðstööu líklega verri ^
mína. Það eru börnin. f*3 . .0
meira en aö tala um það að sk1U
Ég veit það var nógu erfitt y ,
mig, hvað þá ef börn eru Ilie >r
spilinu. En hins vegar sýnist ,
aö það geti orðið ansi slæmt m
framtíðinni ef þau alast upp ^
þetta ástand og þau hljóta a
38 Vikan 7. tbl.
tneira en lítið brenglaða mynd af
veruleikanum ef þau eiga að búa
Vlö þetta alla tíð. Það er eiginlega
Þaö sem gerir það að verkum aö
jjdg langar til aö reyna að vekja
Pessa fyrrverandi vinkonu mína
1 umhugsunar. Ég reyndi að
s*ua þetta viö hann í þetta skipti
em við vorum þarna saman en
ann eyddi málinu, sagöi aö ég
‘ssi ekkert um þetta mál og svo-
eiðis. Eg er ekki sammála því og
*nhvern veginn finnst mér að
er komi þetta við, ég veit manna
est hvernig ástandiö getur veriö
^ eö honum. Kannski fullorðnast
snn einhvern tíma eða verður
sUlnn að fullsanna fyrir sjálfum
s®r 3ð hann hafi séns í allar
e*purnar í bænum, en þangað til,
uð hjálpí henni og krökkunum aö
UUa viðþetta.
®*tt verö ég þó að segja og það
að ég er þessari vinkonu
s Varandi þakklát fyrir að vera
,Vuna járnhörð að ná í hann. Það
e h ég nefnilega aö hafi verið
US1 mikiö bras og bara þurft tölu-
aðh hörku til — sérstaklega
an 3lda UPPÍ vinskapnum viö mig
si m tlrnann °g búa í haginn fyrir
hú h S*^ ^V1 ég efast ekki um að
n hefur notað sumt sem ég sagöi
eklf0* ”^e§n” mér. Ef hún hefði
1 gert mér þetta væri það
kannski ég sem sæti uppi með
börnin hans og allt það óréttlæti
sem hann býður eiginkonu sinni
uppá.
Það vill til að fjölskyldan hans
er mjög indæl, hún er kannski
það einasta eina sem ég sakna úr
sambúðinni, þó sjálfsagt megi
hjá henni finna einhverja orsök
fyrir því hvernig hann lætur. Eða
er ekki alltaf allt foreldrum og
uppeldiaðkenna?
er sétcQium. <U I leseada *
'\ t^visUc tjldcar 1
tilVramvegis mun Vikan birta sögur af lífinu og
jyPrunni eins og fólkið segir þær sjálft.
le ar§nr þessar sögur verða mjög persónu-
ar °g snerta fleiri en sögumennina sjálfa.
Urin Ver^a ekki birtar undir nafni. Tilgang-
ann ^ er lesendum hlutdeild í lífsreynslu
þVíarra °g er það svo að með því að kynnast
“ Sem gerist hjá öðrum finnur maðurinn að
hans vandamál er ekki þvíldit einsdæmi sem
hann hélt.
Við eigum nú þegar nokkuð margar sögur en
tökum fúslega við fleiri. Veitt verður 1000 króna
þóknun fyrir birta sögu. Þær má senda til
Vikunnar, pósthólf 533, 121 Reykjavík, eða hafa
samband við blaðamenn Vikunnar sem þá
hjálpa til við að koma sögunum á blað.
7. tbl. Vikan 39