Vikan - 16.02.1984, Blaðsíða 26

1S Spennusaga
— Ég ætla að hætta aö drekka
— koma mér á fætur...
— Yður er ekki við bjargandi,
Rendell. Áfengið eitt skiptir yður
máli. Þér gætuð jafnvel myrt til
að fá peninga fyrir víni.
Þeir þögðu um stund en svo
sagði Rendell: — Það getur verið.
Mei Wong virti hann svipbrigða-
laus fyrir sér. — Já — já, þér
gætuð gert það. Kannski getum
við komist að samkomulagi. Þér
gætuð drepið mann fyrir mig.
Gamli Kínverjinn hélt áfram aö
reykja og Rendell sat hugsandi.
Loks sagöi listmálarinn þreytu-
lega: — Hvað fæ ég fyrir það?
— Þrjú þúsund dali.
— Góð laun fyrir morð.
Mei Wong sagði kuldalega: —
Þetta er ekkert spaug. Ég vil
borga fyrir mannslát.
Nú leit Rendell í fyrsta skipti í
augu hans. — Og ég vil vinna til
launanna, sagði hann. — Hver er
maðurinn?
— Þér þekkið hann ekki. Hann
heitir Han Lee og býr uppi í
fjöllunum við Hongkong. Hann á
perlur Li Pongs. Hann vill ekki
láta þær af hendi fyrr en hann er
látinn og því verður hann að
deyja, Rendell. Mei Wong lagði
munnstykkið frá sér. — Þér fáið
aðstoð. Englendingur, sem er
vinur minn og heitir John
MacDonald, býr skammt frá Han
Lee. Hann lætur yður fá endanleg
fyrirmæli mín.
Gilbert Rendell reis á fætur.
Það var næstum runnið af honum.
— Ég vil bara vita hvort ég hef
skiliö yður rétt, sagði hann. — Ég
fer sjóleiðis til Hongkong, upp í
fjöllin til þessa MacDonalds...
— John MacDonald. Hann
geymir fyrirmælin í læstu skríni.
Mei Wong opnaði skúffu og tók
upp lykil — þetta er lykillinn að
því.
— Svo finn ég þennan Han Lee
og drep hann. Þaö verður varla
erfitt.
Mei Wong yppti öxlum. — Han
Lee er slægur og sterkur maöur.
— En Han Lee grunar mig ekki
um græsku. Eitt skot í bakið —
það nægir.
Mei Wong læsti dyrunum að ytri
skrifstofu og sýningarherbergi
Bombay: List- og fornmunir. Stóri
maðurinn vaggaði að stórum
glugganum. Hann hlustaöi andar-
tak á lag slöngutemjara fyrir
neðan, dró svo fyrir og lét sig síga
niður í risastóran stólinn bak við
hlaðið skrifborðið. Hann stakk
sígarettu í langt munnstykki, dró
að sér reykinn og virti Gilbert
Rendell fyrir sér. Hann hafði verið
efnilegur listmálari en var nú
óþrifalegur og niðurbrotinn.
Rendell flutti sig á stólnum og
strauk með titrandi hendi yfir
skeggbroddana. — Ég býst við að
þú hafir ekki búist við að sjá mig
aftur, sagði hann og leit blóð-
hlaupnum augum á teppiö á gólf-
inu.
— Ég man að ég ráðlagöi yður
að láta ekki sjá yður hér aftur,
sagði gamli Kínverjinn hljóm-
laust.
Rendell laut áfram. — Ég kom
vegna þess aö ég verð að sleppa
héðan. Líf mitt er í hættu. Látið
mig fá þúsund dali svo að ég
komist heim.
Mei Wong hristi höfuðið. — Það
væri ekki til neins, kæri Rendell.
Þér hafið þó ekki gleymt
peningunum sem ég hef áður látið
yður fá — fyrir heimferðinni? Þér
hafið eyðilagt snilligáfu. Einu
sinni vonaöi ég aö unnt væri aö
bjarga yöur en það geri ég ekki
lengur.
Rendell saug upp í nefið. — Ég
skil. Þér hafiö engan áhuga lengur
því aö nú er ekki von á fleiri
málverkum. Þér grædduð svo vel
ámér áöur að....
— Ég borgaði yður vel, greip
Mei Wong rólega fram í fyrir
honum. — Ég hef haldið áfram að
láta yður hafa peninga eftir að þér
hættuð að mála. En nú er því lok-
ið.
— Ég verð aö fá þúsund dali,
sagöi Rendell biðjandi.
— Þér fáið þá ekki hjá mér,
vinur minn, sagði gamli Kínverj-
inn brosandi. — Það lítur út fyrir
aö þér hafið misst stoltið með öllu.
Ég held að þér gætuð gert hvað
sem er fyrir peninga.
an 7. tbl.