Vikan - 16.02.1984, Blaðsíða 27

Ungi maðurinn hló gleðisnauð-
11111 hlátri og gekk að glugganum.
" Það eru til aðrar leiðir. Mei
°ng tók upp lítið emalérað
U stur. Hann ýtti á það og blað
sPratt tram svo að hulstrið breytt-
s 1 rýting. Hann henti honum
Pvert yfir herbergið og þar stóð
ann og titraöi í veggnum rétt við
n°fuð Rendells. - Takið þetta litla
opn með yður, sagði hann. — Þér
tnð að læra að nota þaö. Þetta
opn er hljóðlaust og mun betra en
skotvopn.
j ^endell tók þetta hættulega en
hega vopn úr veggnum, lokaði
u strinu og stakk í vasa sinn. —
Vað um þrjú þúsund dalina?
~~ Þér fáið peningana þegar þér
^otnið með perlur Li Pongs. Og ég
erö að fá þær innan níu vikna.
~~ Níu vikur ættu að nægja, en
vað ef ég ákveð aö halda þeim
sjalfur?
^að yrði of hættulegt fyrir
Ur> Rendell. Mei Wong brosti. —
er betra fyrir yöur að halda
y®Urviðmig.
fió 6nc^e^ Hnnntist þessa samtals
Ví)Uurn dögum seinna þegar hann
höfivaÖÍ °g settist UPP °8 studdi
va rU 1 8reiPar sér. Herbergið
ekk UtÍ^. heiít; inni. Þaö var
^ húsgagn inni nema þvotta-
1 °g elmirah sem Austur-
jj abúar nota í stað fataskáps.
ab n.n stakk hendinni í vasann til
í ] lnna sígarettu og rak fingurna
jjjj1 a emaléraða hulstrið. Þá
nntist hann samningsins.
f^tann ýtti á hnappinn, reis á
bvntt ’lytti rýtingnum og miðaöi á
Oe í ah°rðið. En hann sá það eins
rev Hönd hans skalf. Hann
þab 1 að ná stjórn á henni en gat
mekkl' Hann vissi að hann
g$t' 1 ekki hitta í mark. Han Lee
en , auðveldlega drepið hann áður
Lgg °nurn tækist að myrða Han
feikaA0 -Stakk f’ýtingnum á sig og
ify 1 ut- Sólskiniö blindaði hann
þeSf,S u °f varirnar voru þurrar. Á
ab j,tilna dags var hann vanur
árejft ser 1 íyrsta glasið. Það voru
anlega margir komnir á bar-
inn við horniö núna. Þar voru
alltaf einhverjir ferðamenn sem
hægt var aö sníkja í glas hjá.
Hann ráfaði eftir þröngri göt-
unni og tróðst áfram í iðandi
mannfjöldanum. Gamall betlari
meö vot augu kom til hans og
kveinaði: — Baksheesh, herra,
baksheesh! Hann ýtti honum frá
sér án þess að nema staðar. En
hann nam skyndilega staðar
þegar hann kom aö dyrunum að
barnum. Gyllt og skrautleg klukk-
an yfir dyrunum vakti athygli
hans. Tíminn leið — hann átti
aðeins rúmlega átta vikur eftir.
Hann hugsaði um emaléraða
hulstrið og titrandi hendurnar.
Hann gat ekki hætt á að fá sér í
glas núna. Það var kominn tími til
að undirbúa sig fyrir fund þeirra
Han Lees.
Hann gekk eirðarlaus um gólf í
herberginu sínu allt til myrkurs.
Þá byrjaði baráttan við svíðandi
þorstann. Nóttin var kvalafull og
hann svaf lítiö. Hann óttaðist
dögunina því aö hann vissi aö þá
gæti hann ekki afborið þorstann
lengur. En hann vissi líka að hann
neyddist til að líða allar kvalir
helvítis svo að höndin yrði styrk
og hugsunin skýr. Hann varð að
geta myrt án þess að hætta lífi
sínu.
Hann þjáðist í viku. Hann sveið í
kverkarnar og verkjaði í skrokk-
inn. En hann drakk ekki. Og sífellt
óx hatur hans á Mei Wong lista-
verkasala. Hann leit á hann eins
og djöfulinn sjálfan, skrímsli sem
hafði rænt hann allri sjálfsvirð-
ingu. Sársaukadrættir voru í and-
liti hans þegar hann steig um borð
í skipið til Hongkong. Hann haföi
ekki drukkið neitt sterkara en
kaffi frá því að hann sneri baki við
barnum.
Hann var orðinn nægilega sterk-
ur til að fá vinnu um borð svo að
hann kæmist þessa leið. Undarleg
ákefð greip hann þegar hann hóf
þessa erfiðu og ókunnu vinnu.
Hann var svo þreyttur á kvöldin
að hann gat aftur sofið. Svefninn
myndi styrkja hann enn meira
fyrir morðið á Han Lee.
í frístundum lá hann í kojunni
sinni og las. Hann vildi ekki eign-
ast vini meðal áhafnarinnar. Oft
buöu menn honum sopa úr flösku
til að vingast við hann en það var
aðeins einu sinni sem svo mikið
sem nokkrar sekúndur liöu áöur
en hann neitaði.
Með tímanum varð vinnan á
daginn skemmtilegri og léttari en
þá hófust draumfarirnar,
draumurinn um dauðann eftir að
rýtingurinn yrði styrkt vopn í
traustri hendi. Hann æfði sig með
hann þangað til að hann náði full-
komnun í að nota hann.
Hann reyndi að ímynda sér
hvernig Han Lee liti út. Hann sá
alltaf fyrir sér gamlan, hvít-
skeggjaðan Austurlandabúa.
Kannski menntaðan og virtan
mann. Með hverjum degi nálgaö-
ist hann Hongkong og þann dag er
hann yrði að leigumoröingja.
Rendell bauð við tilhugsuninni
eftir að hugsunin varö skýr og
heilsan komin í lag. Hvernig gat
hann hafa sokkið svo djúpt að lofa
aðmyrða mann?
Honum var ómótt af skelfingu
þegar hann steig á land í Hong-
kong. Nú hafði hann aöeins þrjár
vikur til að vinna verkið. Og nú
langaöi hann ekki minnstu vitund
til að drepa þennan ókunna mann.
Hann var sannfærður um að það
hlyti að vera til önnur útgönguleið.
Hann var fljótur að komast aö
því hvar John MacDonald átti
heima og fór upp í fjöllin. Hann
kom að glæsilegu húsi og John
MacDonald kom til móts við
hann, glaðlegur og gráhærður, og
bauð hann hjartanlega velkominn.
— Það er alltaf gaman að sjá
nýtt andlit, sagöi hann og tók þétt-
ingsfast í hönd hans. — Mei Wong
sendi mér bréf með síðustu ferð og
sagði að von væri á yður. Ég er
með skrín til yðar.
Rendell virti manninn fyrir sér
á leiöinni inn í húsið. Það var erfitt
að ímynda sér aö þessi elskulegi
maður væri afbrotamaður.
Um leið og þeir komu inn fór
MacDonald að skrifborðinu og
sótti skrínið. Rendell tók varlega
við því. Það var í meöallagi stórt
og ekki sérlega þungt. — Vitið þér
hvað er í því? spurði hann.
MacDonald hristi höfuðiö og
sagði: — Hef ekki minnstu hug-
mynd um það. Það kom fyrir
nokkrum dögum.
Rendell stakk skríninu undir
handlegginn. — Hafið þér heyrt
getiðumHanLee?
— Han Lee? Já, allir hér hafa
heyrt talað um Han Lee.
— Vitið þér að Mei Wong sendi
mig hingað til að gera upp við Han
Lee og færa honum perlur Li
Pongs?
MacDonald starði á hann. —
Han Lee eru orðin sem fólkið í
þorpunum notar um illu andana.
— Já, við getum gert ráð fyrir
að Han Lee sé illur.
— Það er hér eldgömul
þjóötrú... mörg hundruð ára
gömul hjátrú. Það er þetta með...
perlur Li Pongs? Komið með mér
út á svalirnar á bakhliðinni.
Rendell fór út með honum.
Þaðan var fagurt útsýni yfir þrjú
smávötn við rætur glæsilegra
grárra fjalla. Utsýnið var svo fag-
urt, svo listrænt, að það hlaut að
hrífa hvern listamann — og Rend-
ell fann til spennu og æsings sem
hann hafði gleymt og næstum
misst með öllu.
MacDonald hló. — Þessi vötn
eru hinar frægu perlur Li Pongs.
Þér getið kannski sigrað hinn illa
anda, Han Lee, en þér verðið að
viðurkenna að það verður erfitt að
ná í perlur Li Pongs. Ég er hrædd-
ur um að Mei Wong hafi verið að
grínast einu sinni enn. Hann hefur
haft yöur að fífli, maöur minn.
Rendell leit ekki af fögru útsýn-
inu. — Þvert á móti, sagði hann
lágt. — Hann gerði fíflið að manni.
Hann minntist skrínsins sem hann
bar undir hendinni. Hann lagði
það á bambusborð, fann lykilinn
og opnaði það. I skríninu voru
túpur meö litum, litaspjald og
penslar. Hann leit á MacDonald
og augu hans leiftruðu af ákefð. —
Og yður skjátlast um perlur Li
Pongs. Ég ætla aö taka þær með
mér.