Vikan - 16.02.1984, Síða 42

MORÐ

Fjórtándi hluti

ÍSsS£-->>..
M.M. KAYE
42 VIKan 7- tbl.
, »Er það? „Rödd Amalfi var
Jafnbjört og mild og brosið.
»Vinnur hún yfirleitt í kniplingum
°§ nælonkjól? Osköp hlýtur aö
Ve5a gaman að vinna! ”
Hún hló sínum fagra hlátri og
ash brá þegar hann fann að hann
ar reiðari en hann hafði áður
orðið.
Hann horfði lengi á Amalfi eins
8 nann þekkti hana ekki og nú sá
ann margt sem hann hafði ekki
^ eftir áður. Aldurinn, sem
^an hélt svo listavel í skefjum, ís-
u dann í skærum hafmeyjaraug-
num og iHgirnina í sykursætri
dinni — stálið sem duldist að
bhö ^essarar töfrandi, barnslegu
sj ^naalfi lét þung augnalokin
lokw’ upp °8 sagöi biöjandi og
k . andi: „Ég er svo voöalega af-
ryðisöm, elskan!”
búi”^r Þab?” sagði Lash þung-
brenn: »Það hlýtur að vera til-
fórf -ng'” Dann sneri sér viö og
g ra henni niður hringstigann að
hvn !num an þess að aðgæta
rt hún elti eða ekki.
lt r' Cardew frá lögreglunni
Ty aftur um morguninn og
°n fór meö hann á slysstaðinn.
U.^-Cardew lét ófögur orð falla
rijina Senciis ófullnægjandi hand-
L,’ sa§ði að stigarnir væru
háttU ia6bi til að mátulega
viö f Jarnhandrið yrði sett upp
tii , yrsta tækifæri. Svo fór hann
Tys °r^arinnar og tók með sér
því Jl’ Dany °g Gussie Bingham
forjj, unn var eftir að ganga frá
Miln atriðum viövíkjandi dauða
nuiCentBates.
fjögu;fSt0fa bans var 1 stóru,
Huröira bæba húsi við ströndina.
slt0rnlrar Voru faguriega út-
turn 0g á húsinu var klukku-
”tÖfrav, • et,ta var Bet-el-Ajaib,
höli h- USIt)”’ sem eitt sinn var
ÍWghíl íræga soldans. Seyyid
°eyti 'hin-Said, en nú ráðu-
Itl0rgumh^SÍð hafðl veriö byggt
húsiö 0 arum seinna en skugga-
upPdr»H-að Var ðyggt eftir sama
‘ þ° að það væri mun
bergin erond var við öll her-
^ógarö^p!!1 Sneru þau ut aö
°Pinn u \j garðurinn var ekki
^erþgkj6 uur yfirbyggður með
stöö eins °g á járnbrautar-
Dan
^Hs efti,SrÍldÍ Tyson og systur
atr°PDnrf i13 hr' Cardew og fór út
tein npu 1 að horfa á höfnina þar
yrir akk Sklpin t0 Pamba tágu
kkerum 0g til að horfa á
fornu fallbyssurnar þrjár fyrir
framan Bet-el-Ajaib. Á þeim var
skjaldarmerki Portúgals og þær
voru hluti herfangsins sem Persar
tóku þegar Ormuz féll.
Hún var að reyna að lesa máö
letrið á gamla sólbakaða
málminum þegar skuggi féll yfir
byssurnar og hún leit upp og sá
arabann sem hafði verið í Nairobi-
flugvélinni með þeim daginn áður
og Nigel hafði kynnt fyrir þeim
sem Seyyid Omar-bin-Sultan.
Það blikaði á hvítar tennur
Seyyid Omars í ólífulitu andlitinu
og hann hneigði sig og sagöi:
„Góöan daginn, ungfrú Kitchell.
Það gleður mig að hitta yður. Ég
sé að þér eruö farin að líta í kring-
um yður. Eruð þér að dást að
byssunum okkar? Þær eru mjög
gamlar. Kannski fjögur hundruö
áraeðameira.”
„Já, ég veit það,” sagði Dany.
„Ég las um þær áður en ég kom
hingað. Hvað er greypt í þær? Er
þetta ekki á arabísku?”
„Persnesku,” sagði Seyyid
Omar og færöi grannan, brúnan
fingur eftir glæsilega dregnum
stöfunum...
í nafni guða og fyrir náð
Múhameðs og Alí er þetta fært
hinum sanntrúuðu, sem söfnuðust
saman til hemaðar, til alls góðs og
sigurs. . . Á stjóraarárum Shah
Abbas, Sajawi, konungs jarðar og
tíma, en veldi hans vex óðum. . .
Fingurinn hætti að hreyfast og
hann las ekki afganginn af langri
áletruninni en leit á hana og
endurtók með einkennilegri hrifn-
ingu (og kannski öfundarvotti?)
þennan stórkostlega, hrokafulla
titil: „Konungur jarðar og
tíma...”
„Þetta var dásamlegt,” sagði
Dany, sem hreifst af hrynjandi
orðanna. „Þakka yöurfyrir.”
Seyyid Omar dró höndina
snöggt að sér og brosti til hennar
og rödd hans varð aftur kurteis-
leg.
„Já, er þetta ekki glæsilegur
titill? En nú ber enginn hann
lengur. Veldisdagar okkar eru
liðnir — og hirðskáldin. Hver veit
hvenær þeir koma aftur? En hvað
eruð þér að gera hér ein, ungfrú
Kitchell? Farið þér ein í útsýnis-
ferðir?”
„Nei, ég er því miöur ekki í
skoðunarferö núna. Við — það er
að segja hr. Frost, frú Bingham
og ég urðum að koma hingað — í
ákveðnum erindagjörðum.”
„Ö?” Seyyid Omar sperrti
brýnnar. „En leiðinlegt. Ég var að
vona að fyrsti dagur yðar í Zanzi-
bar yrði skemmtilegri. Ég vildi
gjarnan sýna yður borgina en ég
er líka hérna í ákveðnum erinda-
gjörðum. Ég þarf aö tala við lög-
regluna.”
„Lögregluna?” Dany brá. „Og
— og viö líka. Við hr. Cardew.”
„Aha! Þið líka. Er það út af láti
kunningja míns, Salim Abeids,
sem lést á Mombasa flugvelli í
gær? Ég hugsa að þið getiö ekki
hjálpað þeim frekar en ég.”
Salim Abeid. . .Dany brá þegar
hún heyrði nafniö því aö lát Milli-
cent hafði leitt huga hennar frá
öðrum sorgaratvikum. En nú var
hún minnt á þetta og mundi líka
eftir því aö hún hafði séð Salim
Abeid tala við þennan mann í
skugga á Nairobi flugvelli tæpri
klukkustundu áður en hann var
allur.
„Sennilega morð af stjórnmála-
ástæöum,” hafði Tyson sagt.
Jembe átti marga óvini meðal
hefðarfólksins og auöugu landeig-
endanna — menn á borð viö
Seyyid Omar-bin-Sultan. Og
Seyyid Omar hafði verið í sömu
flugvél...
Hádegissólin, sem skein á inn-
ganginn að töfrahúsinu, var mjög
heit en kaldur hrollur fór um Dany
er hún minntist óteljandi sagna
sem hún hafði lesið um austræna
grimmd, sagna allt frá Þúsund og
einni nótt að nýlegum hryðju-
verkum Mau Mau.
Sagan sýndi að ofbeldi og
grimmd var ekki óþekkt fyrirbæri
á neguleyjunni og morð múgæs-
ingamanns yrði sennilega metið
jafnlítils nú og dráp nokkurra
þræla á þeim dögum þegar þræla-
skúturnar lágu hér þar sem nú
var litla gufuskipið til Pemba.
Áhöfn dhowanna hafði hent líkum
þrælanna á þessa strönd.
Það fór aftur hrollur um Dany
og Seyyid Omar sá það og sagði
umhyggjusamur: „Þetta fékk á
yður. Það er slæmt aö fyrsti
morguninn hérna skuli vera
svona. Allt ónýtt vegna láts manns
sem þér höfðuð sennilega ekki
hitt. Ég held samt að hann hafi
verið ferðafélagi yðar frá Lond-
on.”
Hann sagði þetta kæruleysis-
lega eins og það skipti hann engu
máli, en hann beið svars.
„Hann var það,” sagði Dany.
„En ég hitti hann ekki.”
„Hr. Dowling hitti hann,” sagði
Seyyid Omar blíðlega. „Og einka-
ritari — gestgjafa yðar þekkti
hann, hr. Ponting. Það kemur mér
á óvart að hr. Cardew boðaöi hann
ekki hingað fremur en yður og frú
Bingham.”
„Viö komum ekki hingað þess
vegna,” flýtti Dany sér aö segja.
„Þaö varð hræöilegt slys á
Kivulimi í gær. Lagsmær frú
Bingham, ungfrú Bates, datt niður
stiga í myrkrinu og hálsbrotnaði.”
„Eigið þér við — að hún sé
látin?” spurði Seyyid Omar
hvasst.
„Já.”
Þetta eins atkvæðis orð var
eitthvaö svo endanlegt og allt í
einu var Millicent dáin. Fram að
þessu hafði þetta verið óraun-
verulegt eins og saga sem einhver
hefði sagt henni og hún ekki trúaö
til fulls. Nú var hún sönn...
Hún heyrði Seyyid Omar grípa
andann á lofti. „Þetta er hræöi-
legt! Mig tekur þaö sárt. Mjög
sárt. Þetta hefur verið óskemmti-
leg koma fyrir yður. Illur forboði.
Ég vona það eitt að þér farið ekki
að hata eyjuna okkar og langa til
aðfara.”
Dany hafði engan tíma til að
svara því að nú komu Tyson og
systir hans og Seyyid Omar sam-
hryggðist þeim.
Þau stóöu fyrir utan. Sólin skein
á eldtrén og skuggar hvítklæddra
manna með hvassa andlitsdrætti
hreyfðust til og frá eftir götunni.
Þau töluðu um Millicent. Tyson
var feitlaginn, skeggjaður og
óþolinmóður. Gussie var allt í einu
orðin tíu árum eldri — tekinn
skuggi af ákveðnu og málgefnu
konunni frá því í gær, Dany með
litað hár og gleraugu og Seyyid
Omar-bin-Sultan mátulega á-
hyggjufuHur og fullur samúöar.
Sálumessa breskrar piparmeyjar.
Seyyid Omar þáöi ekki boð um
að koma í hádegisverð í enska
klúbbnum og Tyson, Gussie og
Dany fóru í bílinn og var ekið um
þröngar göturnar að háu, gömlu
húsi við sjóinn. í þessu húsi sam-
einaðist allt það sem sagt er með
orðunum „útvörður heimsveld-
isins”.
„Hurðirnar eru svo fallegar,”
sagði Dany og leit eftir hvítkölk-
uðum húsveggjum við götuna sem
þau höfðu ekið um. „Allur þessi
útskurður og þessir risastóru
málmgaddar.”
„Þeir voru notaðir til að koma í
veg fyrir að stríðsfílar brytu
7. tbl. Vikan 43