Vikan - 16.02.1984, Qupperneq 46

FRAMHALDSSAGA
„Nei.”
„Hvers vegna varstu ekki hátt-
uö þá? Hvaövarstuaögera?”
„Ekkert. Ég var bara ekki syfj-
uð. Annað var þaö ekki. Ég vildi
ekki slökkva ljósiö og dró þaö aö
hátta mig. Svo heyrði ég í fugli en
það var ekki fugl. . .”
Hrollur fór um Dany þegar hún
minntist hljóösins og hún sagði
meö erfiöismunum: „Þaö var
ungfrú Bates. Hún hlýtur að hafa
veinaö þegar hún datt. Svo heyrði
égdunk. . .”
Hún sagöi honum frá því og
hvernig hún fann lík Millicent og
frá bréfmiöanum og Larry
Dowling sem haföi verið í
garöinum rétt áöur.
„Dowling,” sagði Lash dræmt.
Hann virtist vera að hugsa
eitthvaö, svo hristi hann höfuðið
eins og til aö afskrifa Larry
Dowling ogsagöi: „Heyrðirðu alls
ekki neitt annað? Ekkert fótatak?
Ekkert? Þú hlytir aö hafa heyrt
fótatak ef einhver hefur beðiö eftir
að hún færi niöur stigann og hrint
henni.”
„Nei. Ég heyrði alls ekki neitt.
Bara skræk og dunk. Ekkert
annað. . . Nei, nei mér skjátlast.
Ég heyröi eitthvað annaö. Eins
konar marr eins og. . .” Hún fitj-
aði upp á efri vörina til aö reyna
að finna orð yfir hljóöið en gafst
upp. „Ég veit ekki hvað þaö var.
En það var ekki fótatak. ’ ’
Lash yppti öxlum. „Sleppum
því. Staöreyndin er.sú aö þú varst
á fótum og það heföi ekki litið vel
út ef bréfiö heföi fundist því að þaö
heföi stutt þá tilgátu að þ'ú hefðir
skrifað þaö. Þaö hefði ekki verið
glæpsamlegt en þó bent til þess aö
þú hefðir beðiö ungfrú Bates að
tala viö þig og hún dottið á leiöinni
og hálsbrotnaö. En þetta hefði allt
gjörbreyst um leið og þú segöir að
þú hefðir ekki skrifað bréfiö og
sennilega heföi enginn trúaö þér.
Þá hefðirðu veriö spurð hvers
vegna þú værir að neita þessu
þrátt fyrir allar staðreyndir og
svo hefðu þeir komist að því að þú
ert ekki frekar ungfrú Kitchell en
ég og að þú fórst frá Englandi á
fölsku vegabréfi til að losna undan
morðákæru. Það heföi ekki litiö
vel út og þó að þú hefðir kannski
geta kjaftaö þig frá annarri ákær-
unni eru litlar líkur á að það hefði
tekist meö báðar. Þess vegna
verður slysið í gær að halda áfram
aö vera — slys! Allt annað er of
hættulegt. Því fyrr sem við losum
okkur viö þennan eiturmiða því
betra.”
Hann tók upp kveikjara, opnaði
hann og hélt einu horni miðans í
loganum. Dany stundi: „Lash,
þetta máttu ekki — þetta er
sönnunargagn!”
„Já, en verður það ekki lengi.
Án þessa helmings skiptir sá inni
hjá þér engu og ekkert bendlar þig
viðungfrú Bates.”
Hann horfði á blaöið, sem hafði
lokkað Millicent út í dauðann,
sortna og brettast upp og blossa
upp og hann sleppti því þegar
hann gat ekki lengur haldiö á því
og muldi það meö hælnum. Hann
þagði andartak, yggldi sig yfir
dældinni undan hælnum og sagði
svo dræmt: „Ég vildi óska aö ég
gæti fariö með þig héðan en ég get
þaö ekki. Það lítur illa út ef við
reynum að sleppa. Samt er hvort
tveggja hættulegt. Heyrðu, Dany,
lofaöu mér einu.”
„Hverju?” spurði Dany óstyrk.
„Farðu aldrei út á nóttunni.
Læstu þig inni og svaraðu ekki
þótt einhver berji aö dyrum eöa
ýti blaði undir hurðina, ekki þó aö
móðir þín skrifi undir og það sé
með rithönd hennar. Snertu það
ekki. Láttu mig fá það næsta
morgun. Faröu ekki í neinar téte-
á-téte ferðir — nema með mér!
Skilið?”
Hann brosti til hennar en brosiö
náöi ekki til augnanna og Dany
sagði: „Hvers vegna vill einhver
mér illt? Hvers vegna reynir
einhver að skella skuldinni á mig?
Það var annað áður — þegar ég
var með kortiö eöa vísbendinguna
eða hvað sem það var. En því var
stoliö. Sá sem vildi fá það fékk
það. Hvers vegna hættir þetta
ekki? Hvers vegna var verið að
myröa ungfrú Bates?”
Lashsagði: „Vegna þess aöhún
var alltaf að segja okkur að hún
hefði verið nálægt húsi lög-
fræöingsins þegar náunginn sem
myrti hann hefði verið á leiðinni
inn til að gera það. Sá hinn sami
veit að þú varst í nágrenninu og
hann er aö gefa þér bendingu um
að þegja eöa þú hafir verra af!
Annaðhvort er þetta svona eöa
hann er að nota þig sem væntan-
legan sökudólg ef hann þarfnast
hans. Það gera andskoti margir
andskoti margt fyrir þrjár
milljónir — þér er óhætt að trúa
mér! Þess vegna áttu að vera
gætin. Ég á viö gætin! Við verðum
að eiga við lögregluna eftir einn
eða tvo daga og eftir það sér hún
umallt.”
Dany neri saman höndunum og
kveinaði: „Lash — égerhrædd.”
„Þú ert ekki ein um það!” svar-
aöi Lash með sannfæringarkrafti.
„Ég hef aldrei verið jafnhræddur
um ævina. Mér líst ekkert á aö eitt
þeirra þarna á húsþakinu
skemmti sér við morð og ég vildi
aðég hefði byssu.”
„Það getur ekki verið eitt
okkar! Þaöeróhugsandi!”
„Enga vitleysu, Dany. Þaö er
ekki um aðra að ræða. Það er
einhver sexmenninganna. Þú, ég,
Amalfi, Gussie Bingham, suðræni
elskhuginn eða Larry Dowling. Þú
mátt velja!”
Hrollur fór um Dany og Lash
faðmaði hana allt í einu að sér,
þrýsti henni fast aö brjósti sér og
ýföi hræðilegu, rauöu lokkana
með lausu hendinni. Hann sagði:
„Eg veit það, vinan. En þetta
verður eins eftir heila öld. ”
Dany tautaöi eitthvað óskiljan-
legt viö öxl hans og hann studdi
hendinni undir höku hennar og
lyfti henni. „Hvaö sagðirðu? Ég
heyröiþaðekki.”
„Ég sagði: V-varaöu þig á g-
gleraugunum mínum.”
„Mér hefur aldrei litist á þau,”
sagöi Lash, tók þau af henni og
kyssti hana blíðlega. Þaö er aö
segja, hann ætlaði sér það en
þannig fór það ekki. Hann byrjaði
vel en kossinn endaði ööruvísi
og loks stóö hann þama undrandi
yfir því hvað honum hafði brugðiö.
„Fyrsti kossinn þinn?” spurði
hann og hélt henni frá sér.
„Já,” svaraði Dany ringluð.
Hún var ákaflega fögur og furðu-
leg í björtu tunglskininu.
„Hvernig veistu það?”
„Ég hef reynsluna,” sagöi Lash
þurrlega. „Jæja, þetta nægir í
kvöld því enginn veit hver
endirinn verður ef við höldum
svona áfram.”
Hann laut niður og tók upp gler-
augun sem höföu dottið í sandinn,
dustaöi þau og setti á nef hennar.
„Þetta nægir í dag, ungfrú
Kitchell. Ég held við ættum að
koma okkur til hússins og loka þig
inni. Hvað viökemur síöasta at-
riðinu vil ég gjarnan fá það á
morgun —íþríriti.”
Hann fylgdi henni yfir hvítan
sandinn og inn um hliöið að
húsinu. Þar rákust þau á Larry
Dowling sem stóð í skugganum viö
grunna tjörn umkringda fugla-
styttum. Þau heföu kannski misst
af honum hefðu þau ekki se
glóðina speglast í vatninu og fun
iðlyktinaaf sígarettunni.
Lash nam staðar og sagði: „V
Chiago?” en Larry gekk fram j
birtuna og sagði: „Nei. Þú er
skarpur. Þetta var ein sígaretta
hans. Ég er ekki hrifinn af Þernl'
Gaman á ströndinni ? ” . I
„Já, takk fyrir,” sagöi Lasr
stuttur í spuna. „Ertu á leiðina
þangað?” , ,j|
„Nei. Ég rölti bara um,” sag
Larry. „Rölti bara um.” .j,
Lash sagöi: „Ja, ekki ætlum vi
aö tefja þig,” og fór upp stíginn a
veröndinni.
Það voru aöeins tvö eftir u ;
Amalfi og Eduardo. Þau litu u
fyrir aö hafa verið að rífast e
þögnuöu þegar þau heyröu f° u
takið og Amalfi sagði hvass j
„Nú, eruð það þið? Ég vona aö P
hafið gengið frá ykkar málm11
viðunandihátt!” j,
„Hvort við gerðum,” sagði La
elskulega. „Takk fyrir umhyge)
una.” j
Amalfi hló. „Gussie hafði ret ^
mæla. Þú ert þrælahaldari. Efe' _
farin að halda að „viðskiP1-
ganga fyrir öllu” séu einkunn3
orðþín.” .1
„Þessir Bandaríkjamen >
sagði Eduardo. „Svo afkas ^
miklir, svo miskunnarlausir
svo kraftmiklir. Það
dásamlegt.” . .
Amalfi flýtti sér að segJ f
„Lorrie bað mig um að bjóða P
góða nótt, Lash. Þær Gussie
uðu báðar snemma að sofa. ,
vildi vita hvort þig langaöi me
fiskmarkaðinn á morgun- GuS
langar að sjá hann. Hún seí!
ganga af göflunum ef hún ha
bara hérna og Lorrie sagði a
ættir að borða morgunmat k u ^
an átta ef þú ætlaðir með P^1 ^
bíllinn færi skömmu seinna-Ln
sagði henni að ég byggist ek 1
Las'1
að þetta væri neitt fyrir þig-
Þér skjátlaðist,” sagöi ^- ^
han|1
jafnelskulega. „Ég er hrifinn
fiski. Hvar er Tyson? F°r
líkasnemmaaðsofa?” $
„Nei. Þeir Nigel eru ÍainS, j $
og þiö. Þeir eru að vinna 1
breytingar.” { t\
„Þeir hafa ekkert sl® ^
því,” sagöi Lash og sneri se ^
Dany. „Þetta minnir mig a e. A
. Eg
þarf aö gera smávegis
að fá ritvélina þína lái
Ég fer bara upp með þér
hanaef þaðerílagi.” ^ ^
Framhald í næsta blaöi.
46 Vikan 7> tbl.