Menntamál - 01.04.1944, Blaðsíða 5

MENNTAMÁL
83
dagsverk, laxinn, kettlingar, þreytumerki, fullkeyptur,
snjórinn, óbyggðir, Reykjavík, háttprýði.“
„Börnunum var sagt,“ segir Stefán til skýringar, „að
skrifa öll orðin með litlum staf, nema þau, sem þau álitu
vera sérnöfn.“
„Hve miklar reyndust ársframfarirnar vera?“
„Misjafnar. Mest framför hjá börnum, sem ég hef próf-
að tvívegis, er 12—15 orð. Meðalframför mun vera ná-
lægt 5 orðum. Alls staðar hefur reynzt vera um framför
að ræða, þótt þeim, sem kennslustarfið vinna, finnist
hægt ganga á stundum. Auk þessa litu prófblöðin yfir-
leitt betur út seinni veturinn, skriftin var léttari og blöð-
in hreinlegri.“
„Frágangurinn er nú alltaf mikils virði,“ segi ég.
„Já, hann er það. Ég lét börnin líka skrifa neðst á
blaðið nafn sitt, heimilisfang og fæðingardag og ár. Þá
kom það í ljós, að fjöldi barna, sem vel voru að sér í
réttritun að öðru leyti, skrifuðu þessi einföldu atriði
rangt að einhverju leyti. f hverjum skóla vakti ég at-
hygli kennara og barna á þessu. Það er nauðsyn, að smá-
atriði, sem daglega þarf á að halda og mesta athygli vekja,
ef þau eru röng, séu þaulæfð í skólunum.“
„Hvað virðist þér mest há réttritunarkunnáttunni?"
„fslenzk réttritun er erfið og kostar geysilega æfingu
og endurtekningu, og góður árangur næst ekki á stutt-
um tíma. Undirstaðan að réttritunarnáminu er lögð á
heimilunum, þar sem börnin læra málið tveggja til sjö
ára gömul. Það er áríðandi, að þessi grundvöllur sé sem
bezt lagður, því að börnin geta búið að því alla ævi, ef
þar verða mistök á. Og ef til vill læra börnin meira í
beygingarfræði málsins á þessum árum en öll sín skólaár.
Þá er eitt atriði, sem ekki má ganga fram hjá: Sjónar-
næmi barna virðist vera höfuðstyrkur þeirra við rétt-
ritunarnámið, og tel ég því, að yfirleitt eigi að varast
að láta börnin sjá rangar orðmyndir. Glundroðinn, sem