Menntamál - 01.12.1950, Blaðsíða 22

220
MENNTAMÁL
Við kynntumst á skólaárunum. Um skeið var hann á
heimili foreldra minna. Á heimilinu þótti öllum vænt um
hann. Hann var ekki mannblendinn, en vinum sínum eink-
ar hlýr og góður. Hann var stórgáfaður maður og las öll
kynstrin af bókum, en leit varla í skólabækurnar. Hann
var harður í kappræðum, ávallt reiðubúinn til að taka
svari lítilmagnans, en barði á stórbokka- og hégómaskap.
Hann var skapstór og andstæðingum sínum óvægur alla
tíð. Ef menn leituðu til séra Hermanns og sögðu honum
vandræði sín, var hann ráðhollur og traustur og sýndi þá
stundum drengskap á svo fagran hátt, að aldrei gleymist.
Séra Hermann fór alltaf nokkuð sínar eigin götur. Hann
var eiginlega einnig sérstæður prestur. En margur mun
það mæla vilja, að hann hafi verið góður prestur. Hann
þótti afburða snjall prédikari. Tónað gat hann ekki. En
ræður hans bættu það upp. Á þeim var sterkur, sígildur
stíll. Kirkjur hans voru fullar af fólki, er hann boðaði
messu. Hann var sterkur trúmaður, en dulur. Alla tíð hafði
hann yndi af að lesa og var orðinn margfróður, ekki sízt
um íslenzkt mál og sögu og íslenzka ljóðagerð.“
Vangá.
í greininni um mót Sambands norðlen/.kra kennara í síðasta hefti
Menntamála léll niður að geta þess, að Sigurður Gunnarsson skóla-
stjóri flutti þar erindi um vinnubókagerð.