Menntamál - 01.12.1966, Blaðsíða 18

224
MENNTAMÁL
að sjá um alla almenna kennslu á fræðsluskyldustigi. En
það er ekki nema frumskilyrði. Hitt skiptir meginmáli, að
hið uppeldislega hlutverk hans sé runnið honum í merg
og blóð. Það er ekki nóg, að hann muni eftir því endrum
og eins og viti, að það teljist til starfsins. Góður kennari er
góður uppalandi, hvar sem hann staríar og hvað sem hann
fæst við. Það er honum ósjálfrátt. Það er meira en starf,
jrað er hluti af persónuleika hans. Meginhluti kennara-
menntunarinnar Jrarf einmitt að miða að því markvisst og
kerfisbundið að svo verði. Og eitt er víst, að jrví marki
verður ekki náð, nema jrví aðeins að byrjað sé snemma,
meðan unglingurinn er í mótun og haldið sé áfram, unz
hann er orðinn fullþroska og sjálfstæður einstaklingur. Hin
uppeldislega fræðsla og þjálfun, sem lagt er til, að veitt sé
síðustu ár námstímans, þarf að fylgja í kjölfar persónulegrar
mótunar, dýpka skilning kennarans á sjálfum sér og öðr-
um, auka glöggskyggni hans og raunsæi og gera hann færan
um hlutlægt mat á nemendum sínum.
Hér hefur nú verið stiklað á nokkrum atriðum varðandi
skólahald og menntun kennara. Og er nú rétt að staldra
við að lokum og athuga Jivert þær hugleiðingar hafa leitt
oklcur.
Þess var í upphafi getið, að tvær megin kröfur væru
gerðar til skólastarfsemi: önnur um samfélagslega aðlögun
skólans, hin um menningarlega og jyjóðfélagslega varðveizlu.
Við jróttumst sjá, að í jressum efnum sé skólanum rnikill
vandi á höndum og sá vandi eykst jöfnum skrefum eftir því
sem verkaJiringur skólans stækkar. Við litum á starfsfræðsfu-
lilutverk skólans sem einn vott um aukna útfærslu á starfs-
sviði skólans og komumst að jreirri niðurstöðu, að ekki
væri rétt að líta á starfsfræðslu sem tæknilegt atriði ein-
göngu, þar sem lrún hvíldi svo mjög á náinni þekkingu