Vorið - 01.12.1940, Blaðsíða 12

Vorið - 01.12.1940, Blaðsíða 12
80 VOHIð málinu, svo nú var ekki um annað að gera en bíða. En ekki leið honum vel. Og óvissan kvaldi hann. Það fann hann bezt þegar hann hjálpaði mömmu sinni til að senda Karen ofurlítinn jólaböggul. Sjálfur sendi hann systur sinni ofurlitla jóla- gjöf, það var hálsfesti úr rauðum perlum. Klukkan 6 á aðfangadagsmorg- uninn vaknaði Jörgen og flýtti sér í fötin. Mamma hans vissi, að hann þurfti að fara snemma til vinnu sinnar. Hann hleypur eftir götunum, sem huldar voru nýfall- inni mjöll. Það var von á systur Péturs með fyrstu morgunlestinni. Hann kom í tæka tíð á brautar- stöðina, og skömmu síðar kom Pétur þangað líka. Hann var búinn að koma því svo fyrir, að ef Karen kæmi, þá skyldi hún fara heim til Péturs og bíða þar þangað til Jörgen kæmi að sækja hana. Síðan ætlaði hann að lauma henni heim á meðan mamma hans var úti. Nú kom lestin brunandi inn á stöðina. Hjartað í Pétri barðist ákaft.------Það koma aðeins fáir menn út úr lestinni-----------hann sá ekkert barn. „Jú, þarna er hún!“ hrópaði Pét- ur, sem sá nú systur sína koma og leiða litla stúlku. Já, sannarlega! Nú sá Jörgen hana líka.-------Þetta var áreið- anlega Karen í hlýjum vetrarföt- um, snjóhvít frá hvirfli til ilja, sannarlegur jólaengill — og hann átti þenna litla jólaengil! Honum fannst hann allt í einu vera orðinn svo ríkur — nú fyrst vissi hann hvað það var að eiga litla, góða systur. Klukkan 4 sótti hann Karen. Á heimleiðinni sagði hann henni, að hún ætti að vera jólagjöfin, sem mamma ætti að fá. „Þess vegna verð ég að lauma þér inn, og búa til úr þér jólaböggul"! „Já, vefja mig inn í bréf!“ hrópaði Karen, himinlifandi, og hoppaði upp í hvítu kápunni sinni. Hann tók fast í hönd hennar. Hann fann, að hann var að flytja jólagleðina heim, og jólahátíðin var þegar búin að taka sér bústað í hjarta hans. -----Nú voru þau komin heim. Þau gengu hljóðlega inn, annars vissi hann að mamma hans var uppi í kirkjugarði, og hennar var ekki von fyrr en eftir nokkra stund, en hann þorði samt ekki að bíða, en fór að vinna að því að koma jólabögglinum á sinn stað. Hann klæddi hana úr vetrarföt- unum, ekkert mátti sjást, enda hafði hann nógu stórt bréf til að margvefja utan um systur sína. Hann breiddi nú pappírinn á legu- bekkinn ,og svo skreið Karen upp á hann, skríkjandi af gleði. Eftir litla stund var allt tilbúið. Stór

x

Vorið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vorið
https://timarit.is/publication/378

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.