Vorið - 01.12.1940, Blaðsíða 15

V O R I Ð
63
Hann opnaði dyrnar — það var
sannarlega ekki auðvelt í svona
ofviðri.
Hann sá ekkert nema hamslausa
hríðina. Hann lokaði aftur hægt
eins og hann byggist við að heyra
jarm í kind eða geit.
„Er nokkur þarna?“ kallaði
hann.
„Já, við erum hérna — megum
við koma inn?“ heyrðist barns-
rödd svara.
„Börn í þessu veðri“, andvarp-
aði öldungurinn.
„Komið þið inn í guðs naíni,
börn, flýtið ykkur!“
Þrjú börn skriðu inn um dyrn-
ar, en öldungurinn lokaði sam-
stundis. Annar drengurinn og
stúlkan, sem inn komu voru í
grófgerðum bændafötum, og hinn
drengurinn var í sauðskinnskyrtli,
eins og hjarðdrengir notuðu.
Hjarðstaf hafði hann í hendi.
Börnin skulfu af kulda og snjór-
inn bráðnaði á fötum þeirra og
rann niður á gólfið.
„Gamli maður, megum við hita
okkur við arininn“, spurði hjarð-
drengurinn.
„Auðvitað er það velkomið. Ég
er bara alveg undrandi. Hvernig í
ósköpunum rötuðuð þið í hríð-
ínni? Þetta er versta veður, sem
hér hefir komið í fleiri ár“.
„Hann réði ferðinni“, sagði
stúlkan og benti á hjarðdrenginn.
„Hann sagði, að það væri ekkert
hættulegt, og að faðir simi hefði
kennt sér að rata í dimmviðri. Og
það var svo undarlegt, að þegar
hann hafði sagt þetta, þá var ég
ekki hrædd framar, og var ekki
heldur kalt. — Og svo komum við
hingað“.
„Hvaða hjarða gætir þú, dreng-
ur minn?“ spurði öldungurinn.
Hjarðdrengurinn brosti: „Hjarð-
ir föður míns eru mér áhangandi,
og vegina þekki ég vel“.
„Ef til vill getur þú kennt mér
eitthvað um þá“, sagði öldungur-
inn brosandi, „þó að ég hafi
dvalið hér í fjallinu alla æfi, vill-
ist ég oft“.
„Má ég það“, sagði' litli dreng-
urinn. „Kannske fæ ég að kenna
ykkur# líka“. Hann leit á börnin.
„Viltu það“, sagði hinn dreng-
urinn, „ertu svona góður“.
„Enginn er góður, nema faðir
minn, sem er á himnum“, sagði
hj ar ðdrengurinn.
Ekkert þeirra skildi, hvað hann
átti við, en þau horfðu ástúðlega
á hann, og andlit hans ljómaði af
fögnuði,