Vorið - 01.12.1945, Síða 7

V O R I Ð
101
hvernig ætti að leggja veg. Fyrst
yarð að moka, og fylla svo upp með
§rjóti og möl. Hann hafði rnokað
nieð skóflu, sem mamma hans átti,
en gijótið og mölina hafði hann
s°tt í stóru haugana niður við veg-
hin. Hann liafði notað litlu hjól-
hörurnar sínar, og margar ferðir
þurfti hann að fara. Hann hafði
haldið áfram allt sumarið, og ekki
hætt fyrr en veginum var lokið.
Hann var ekki mjög breiður, en
góður að ganga á lionum. Vega-
gerðarmennirnir voru góðir við
Nonna, og enginn þeirra sá neitt á
haugunum. Verkftæðingurinn var
einnig mjög glaðlegur, því að hann
vissi ekkert að Nonni tók af malar-
haugunum hans.
Hvað átti hann nú að gera? Ekki
Var hægt að aka mölinni aftur á
sinn stað, því að nú var hún frosin
1 veginum. Og enga peninga átti
liann. Þá var maðurinn í Ameríku
hetur staddur. Það leit ekki út fyrir,
að neinum í húsinu liði eins illa og
honum, því að allir voru spilandi
kátir.
Hann fékk fullan bolla af súkku-
iaði og tvær stórar jólabrauðssneið-
ar- Súkkulaðið drakk hann, en
hragðaði varla á brauðinu.
A eftir var enn gengið í kringum
Jólatréð og sungið, en Nonni stein-
þagði. Hann fann, að hann yrði
ekki með sjálfum sér aftur, fyrr en
hann hefði friðað samvizkuna.
A heimleiðinni gengú telpurnar
á undan, en Nonni þrammaði á eft-
ir. Við og við urðu þær að bíða eftir
honurn. Að síðustu varð Magga að
leiða hann, og hann mótmælti ekki
með einu orði.
Þegar Nonni var háttaður um
kvöldið, gat hann ómögulega sofn-
að. Átti hann að segja Möggu frá
öllu saman? En hann gat ekki gjört
það svona alveg upp úr þurru. Eitt-
hvað annað þurfti liann að segja
fyrst. Já, nú vissi liann það.
„Heyrðu, Magga,“ sagði hann,
„ltefur þú nokkurn tíma tekið
nokkuð, sem þú áttir ekki?“
„Teltið eittlrvað, sem ég átti ekki!
Ertu genginn af vitinu, drengur!
Þú heldur þó ekki, að ég sé þjÓfur!“
„Nei, það var ekki þannig að
skilja.“ Svona var Magga alltaf.
Það var svo erfitt að tala við hana.
Svo lágu jrau bæði þegjandi. Hún
var að borða epli, sem lrún liafði
fengið á jólatrésskemmtuninni. Sæl-
gætispoki Nonna var óhreyfður á
borðinu.
Hvað átti ltann að gjöra? Átti
hann að þegja yfir öllu saman og
vera óhamingjusamur alla ævi?
Kennarinn hafði sagt, að hver, sem
hefði samvizkubit, yrði að fá frið
í sál sína. En hvernig átti hann að
fara að því? Mamma hans var ekki
heima, og ekki var til neins að tala
við Möggu um svona mikið alvöru-
mál. Vegavinnumennirnir voru all-
ir farnir. Verkfræðingurinn var
einn eftir. Hann bjó í snotru húsi
rétt við járnbrautarstöðina. Átti
hann að fara til verkfræðingsins og