Vorið - 01.12.1945, Qupperneq 21

V O R I Ð
'115
höll sinni. En loksins clatt honum
ráð í hug.
Hann sótti dýrmætasta og luein-
asta gullið, sem hann átti til í fjár-
hirzlu sinni. Því næst sendi hann
boð eftir munki einum, sem talinn
var mestur listamaður í ríki hans,
fékk honum gullið og skipaði hon-
mn að gjöra úr því forkunnarvand-
aðan róðukross.
Munkurinn vann nú bæði nótt
og dag í klefa sínum. Hann var
Jieilagur maður. sem ekki vann
vegna launanna, heldur til að þjóna
guði, og hann lagði alla sína sál inn
• þetta verk. Loksins var róðukross-
inn tilbúinn ásamt Kristslíkaninu
og dúfu friðarins með olíuviðar-
greinina. En alla þá stund, er hann
hal'ði unnið að þessu listaverki,
Iiafði hann beðið til guðs, og í þeim
bænum hafði ltann alltaf hugsað
nieð samúð og kærleika til hins
harðhjartaða manns, sem átti að fá
þetta listaverk í hendur. En þegar
ntyndin var fullbúin, sendi keisar-
nrn menn sína á fund ræningjans,
til þess að færa honum þessa dýr-
niætu gjöf. Loksins komust Jreir alla
leið til herbúða hans. Hann stóð
þar mitt á meðal manna sinna eins
og ægilegt rándýæ og spurði sendi-
niennina, hvert væri erindi þeirra.
Einn úr hópi sendimannanna
gekk þá frarn og færði ræningjan-
um hina heilögu mynd og mælti:
„Keisari vor sendir þér þessa
gjöf sem merki þess, að hjarta hans
er fullt af kærleika til þín.“
Ræninginn hélt á hinu dýrmæta
listaverki í hendi sinni litla stund
og starði á það undrandi augum.
„Gjöf til mín!" mælti liann. „Til
mín!“
Og sendimaðurinn varð að end-
urtaka orðsendingu sína þrisvar
sinnum, áður en ræninginn tryði
sínum eigin eyrum. En þá brá liann
festinni, senr var áföst við kross-
markið, um liáls sér og nú hékk
krossmark hinna þúsund bæna á
brjósti hans. Og þér bænir reynd-
ust áhrifaríkar, því að upp frá þess-
unr degi fór að verða mikil breyting
á ræningjanum. Hann liafði nú
enga ánægju af ýnrsu því, sem áður
hafði glatt hjarta hans. Það var eins
og einhver undrakraftur streymdi
út frá krossmarkinu á brjósti hans,
kraftur, senr snrátt og snrátt náði
valdi á sál lrans. Hann gat setið
þegjandi tímunum sanran og sökkt
sér niður í að skoða hið lreilaga
krossnrark. En það var ekki ljómi
gullsins, sem veitti lronum þennan
innri frið, það var hin lreilaga sál
nrunksins, senr bjó í hverri línu og
hverjum drætti listaverksins. Og
loks vaknaði hann til fulls af hinunr
vonda draunri lífs síns. Nýjar hugs-
anir og tilfinriingar stigu upp í sál
hans, og í ljósi þeirra sá hann allt
sitt blóðuga og óguðlega líf, og nú
fylltist lrann taknrarkalausri iðrun.
Öll lrans illvirki stóðu nú fyrir hug-
skotsaugum hans og störðu á hann.
Loks þoldi hann ekki lengur við í
hinu gamla ræningjabæli sínu.