Vorið - 01.12.1945, Qupperneq 30

VORIB
ÚR HEIMI BARNANNA
Saga af þremur drengjum
Það ei' vetrardag einn. Það er
snjór á jörðu, frost, en stillilogn og
blítt veður. Sólin er að setjast og
kuldinn er enn naprari en áður.
Fjörðurinn fram undan þorpinu
er lagður spegilsléttum ísi. Börnin
frá þorpinu, sem eru nýkomin úr
skólanum, eru á skautum á ísnum.
Þau þjóta fram og aftur um gljána,
kallandi glöðum rómi hvert til
annars. Loftið fyllist af hrópi barn-
anna, sem svífa á vængjum skauta-
íþróttarinnar utan við áhyggjur
heimsins.
A stétt við hús eitt ofarlega í
gjörðu þau eins. Og þá flugu
steinarnir um allt og einn lenti í
enni skessunnar. Og nú varð líf
í tuskunum hjá þeim í trölla-
helli! Skessan náði sér í stóran
staf, til þess að lemja á krökkun-
um. En þeir stukku þá og földu
sig á bak við klappir og uppi á
syllum og stöllum. En verst var,
að síðan sátu þau þar, vældu og
klöguðu, því að þau voru svo
hungruð (hermir eftir þeim
skrækróma: „En sá matur, sem
við fengum! Mamma sagði, að
þetta væri svo gott. Og svo var
það ekkert betra en smásteinar!"
(Hermir eftir skessunni:,, Já, þar
hafið þið nú rétt fyrir ykkur.
Mannabörnin eru nú ekki góð til
matar. Eg skal aldrei reyna að
sjóða þau framar. Því betur sem
maður ætlar að matbúa þau,
því verri verða þau.“ (Eðlileg
rödd: Og frá þeim degi hafa
tröllin hætt að reyna að ná sér í
smábörn til matar.
PALLI: Æi, da’ va’ gott!
(Lauslega þýtt úr sænsku, en
heimfært upp á íslenzka staðhætti).
J- J