Vorið - 01.03.1949, Blaðsíða 25

V O R I Ð
21
lijólinu niður veginn í áttina til
bæjarins. Aldrei hafði henni fund-
izt vegurinn jafn erfiður og í dag,
þegar hún ætlaði að selja reiðhjólið
sitt, en guð vildi það, og hún varð
að gera það.
Þegar Elsa kom til læknisins, hitti
liún liann úti á túni. Hún gekk til
hans og hneigði sig djúpt.
„Jæja, Elsa, hvernig líður heima
hjá þér?“ sagði læknirinn. „Mömmu
þinni liefur vonandi ekki versnað?“
—„Nei, það líður vel heima,
en... .“
„Jæja.“ — Læknirinn tók undir
hökuna á henni og horfði inn í aug-
un. — „Jæja, Elsa litla, hvað er það
þá? Komdu hingað, við skulum
tylla okkur hérna niður. Hm. Það
er annars gott reiðhjól, sem þii
hrepptir. Ég sá það í hlöðunum.
Eg óska þér til hamingju."
Elsa hrosti. — „Þakka yður fyrir.
Viljið þér kaupa það?“
Læknirinn horfði undrandi á
liana. — „Kaupa það? Þú ætlar þó
ekki að selja fallega reiðhjólið
þitt?“
„Jú, lierra læknir. Ég verð að
selja það.“
Og svo. sagði Elsa lækninum frá
draumnum, og að guð Iiefði viljað
sýna henni með þessu, hvernig hún
gæti hjálpað mömmu sinni. Lækn-
irinn komst við af þessari frásögn,
tók upp vasaklút og þerraði á sér
augun. Hann sat ofurlitla stund
liugsandi, og tók svo í hendina á
Elsu.
„Þökk fyrir að þú komst hingað,
Elsa. Það, sem guð biður okkur um,
það eigum við að gjöra. Ég skal
kaupa reiðhjólið þitt. Ég ætla að
gefa það góðri og lítilli stúlku, sem
ég þekki. Ertu ánægð með 250 krón-
ur?“
„Það er of mikið,“ sagði Elsa.
„Kennarinn okkar sagði einu sinni,
að notaðir hlutir féllu í verði, svo
að þetta er of mikið.“
„En þegar ég býð þér þetta, er
þér óhætt að taka á móti því,“ sagði
hann. „Gjörðu svo vel, hérna eru
peningarnir. Og svo ek ég þér lieim,
því að ég þarf að tala dálítið við
mömmu þína. En fyrst skulum við
aka til konu, sem ég þekki, og biðja
liana að lijálpa mömmu þinni við
heimilisverkin einhvern tíma.“
Klukkustund síðar kom læknir-
inn og Elsa heim til liennar. Og
þegar læknirinn hafði rannsakað
mömmu Elsu, sagði hann: „Jæja,
nú er búið að útvega stúlku til að
annast heimilisverkin, frú Berg.
Elsa hefur útvegað peninga til að
greiða með útgjöldin.“
„Hvernig gaztu það, Elsa?“ spurði
mamma.
„Ég skal útskýra þetta allt fyrir
yður, frú Berg,“ sagði læknirinn.
„En nú legg ég til, að Elsa taki
þennan fimm króna seðil, skreppi
með hann í búð og kaupi nokkrar
kökur. Mig langar í kaffisopa.“