Vorið - 01.03.1949, Blaðsíða 35

V O R I Ð
31
Við síðari visuhelming, einnig úr
Saurbœjarhreppi i Eyjafjarðarsýslu:
En voldug þrá, sem vorið ól
vex á traustum grunni.
Sæll er áður sat á hól
söng þau Ijóð er kunni.
Fönnin mjúka færir skjól
frjóum jarðargrunni.
Fokið er í flest þau skjól,
sem forðum heitt ég unni.
Hjarðir renna heim á ból
við hóið hvellt tir munni.
Lengjast skuggar, lækkar sól
ljóðin falla af munni.
„Vorið" þakkar öllum þeirn, sem
sent liafa vísubotna. Einnig hefur
einn bréfritarinn sent nýjan vísu-
helming, sem óskað er eftir að sem
flestir botni. Hann er svona:
Þrái ég að leika lag
létt á gítarstrengi.
Og sendið nú marga snjalla botna
við þennan vísuhelming.
Skriftavísur
Okkur höllum, okkur höllum
ögn til hægri, sko!
Höldum i hendur saman,
hce, pað verður gaman.
Jafnir liáir, jafnir lágir
Jónsi, skrifar svo.
Ekki hvassir, ekki þröngir.
Allir syngja í kór:
Að gera olikur gleiða,
geispandi og leiða.
Það er kattar — það er kattar —
Það er kattarklór.
V. Ö.
Óli litli var nýkominn úr skólanum
og á nú að segja mömmu sinni, hvað
hann hafi lært. Hann gerir lítið úr því
og segir ,að það hafi eiginlega ekki ver-
ið neitt sérstakt. En þegar móðir hans
fer að grennslast eftir, hvað hann hafi
lært í hverri námsgrein, nemur hann
staðar við biblíusögurnar.
„Hvað lærðir þú í þeim?“ spyr móðir
hans.
„Ekkert sérstakt,“ svaraði Óli.
„En segðu mér samt frá einhverju,
sem þið lásuð um,“ segir móðir hans.
„Jú, það var um mann og konu, sem
fóru inn í garð til að stela eplum. En
svo sást til þeirra, og maðurinn, sem
átti garðinn, ég held að hann hafi heit-
ið Gabríel, kom svo og rak þau út.“