Vorið - 01.06.1973, Side 6

einsömul til þokuríkisins, með lijálp nál-
arinnar.
Gamli kóngurinn leit hryggur á hana,
þegar hún kom.
„Á óhappastund kemur þú hér, án
barnsins,“ sagði hann. „Það mun valda
þér sorg og þjáningu. En njóttu nú þess-
arar nætur í gleði, því að sorg og ólán mun
hér eftir valda þér miklum þrautum."
Hann harði stönginni sinni í jörðina, og
þá komu vinkonur hennar og leiddu hana
inn. Og þar var gleði og glaumur, dans og
söngur.
Nokkru eftir að Tíó læddist út, vaknaði
maður hennar. Og þegar hann verður þess
var, að konan er ekki við hlið hans í rúm-
inu, fer hann út að leita að henni. En hann
fann hana hvergi. Þá varð hann ákaflega
reiður, af því að konan hafði yfirgefið
manninn sinn og barnið að næturlagi.
Hann óttaðist að hún væri haldin illum
anda. Hann fór því ekki í rúmið aftur,
heldur fór hann á fund vitra mannsins í
þorpinu, til að leita ráða hjá honum.
Gamli maðurinn lyfti glasi með vatni upp
á móti ljósinu, og horfði áfergjulega í
gegnum það.
„Það er ekki allt með felldu með kon-
una þína,“ sagði hann. „Hún flækist um,
um nætur, sem varúlfur, og hefur gert
það lengi, þó að þú hafir ekki orðið þess
var fyrr.
Þegar hún kemur heim, verður þú strax
að afhenda hana yfirvöldunum, annars
verður þú grunaður um að vera henni
meðsekur.1 *
Og þannig fór það.
Þegar maðurinn kom heim aftur, svaf
konan hans róleg við hlið barnsins. En
hann vakti hana ekki til að spyrja hana,
hvar hún hefði verið, heldur fór hann
undireins til lögreglustjórans, eins og sá
vitri hafði ráðlagt honum.
Tíó varð því að mæta hjá dómaranum
næsta dag, og hann spurði hana, hvar hún
hefði verið síðustu nótt, og hvar hún hefði
verið týnd.
Hún þagði og hugsaði sig um. Nei, hún
þorði ekki að segja það, því að þá fengi
hún aldrei framar að sjá vini sína í þoku-
ríkinu.
„Ég hefi ekkert af mér hrotið. Sál mín
er hrein,“ sagði hún róleg.
En dómarinn lét sér það ekki nægja.
I þann tíð voru menn hræddir við for-
ynjur og varúlfa. Og þar sem liún gat, eða
vildi ekki segja eins og var, var hún dæmd
sem garldranorn.
Iiún var dæmd til að brennast á báli, og
dóminum skyldi hraða eins og æfinlega,
þar sem galdranornir voru dæmdar.
Menn hlóðu köst úr þurrum hrísi,
brenni og kvistum. Og í miðjum kestinum
var reistur staur, og við hann var hin ó-
hamingjusama kona bundin.
Svo átti að kveikja í kestinum allt í
kring.
En enda þótt að allt brennið hefði verið
fullt af harpís og það væri vel þurrt, vildi
eldurinn ekki kvikna. Það var eins og allt
væri rennandi blautt. Það var reynt aftur
og aftur að kveikja eldinn, og að lokum
sleiktu logarnir yztu sprekin._ En þá vildi
svo til, að það skall á svarta þoka, sem
huldi alveg bálköstinn. Menn urðu svo
óttaslegnir að þeir flúðu, hver heim til sín.
En hris þeirra voru líka hulin þoku, svo
að þeir áttu bágt með að finna þau.
Þegar svo sólin um síðir eyddi þokunni,
var bálkösturinn óbrunninn og konan horf-
in. Þokukóngurinn hafði bjargað henni.
Framh. á bls. 33
6
VORIÐ