Vorið - 01.06.1973, Síða 24

hóp manna að ræða, verða allir að vinna,
en einhver einn að hafa stjórn á hendi og
skipta verkefnum milli manna.
ÚtbúnaSur
Þegar lagt er í langa gönguför, er vand-
inn sá, að láta ekki lélegan eða rangan út-
búnað eyðileggja ánægju fararinnar.
Hver kannast ekki við örmagna mann,
sem kemur úr gönguför með marið bak
undan malnum, fleiður á hælum og tám
undan of víðum eða of þröngum skóm, kal
á fótum, sem einir þunnir sokkar skýldu,
slig undan burði á niðursuðu og ölfangi,
svangan maga, vegna þess að nestið fór
saman við leðurfeitina — og sundurkram-
ið hjarta vegna þess að liann dróst aftur
úr ferðafélögunum.
Allt þetta má forðast með réttu vali og
notkun á útbúnaði.
Bakpokinn á að vera rúmgóður, vatns-
heldur og með grind. Inn í hann og smá-
hólfin utan á honum er allur farangurinn
settur, nema svefnpokinn (er á að vera í
hóflega þröngum, olíubornum lérefts-
poka), sem er spenntur með ólum utan á
bakpokann. Þar er og regnkápan geymd.
Hugsum okkur, að við séum að fara i
gönguferð. Ilvernig er þá bezt að koma
farangrinum fyrir í sjálfum pokanum?
Neðst í aðalhólf pokans setjum við fyrst
þann varning, sem gert er ráð fyrir að
nota ekki á göngunni, svo sem ýmsan fatn-
að og fleira. Vandlega verðum við að gæta
þess, að láta enga hiuti næst bakinu, er
meitt gætu mann á göngunni.
Lyfjakassinn er auðvitað settur í eitthólf-
ið utan á pokanum, því þar er fljótlegast
að grípa til hans, ef með þarf.
Sama er að segja um áttavitanp (ef
hann er ekki hafður í treyjuvasanum),
24
landabréfið og fleira, er oft þarf að grípa
til.
Segjum svo, að mjólkurflaska eigi að
vera með í förinni, þá megum við ekki
fara að eins og viðvaningurinn, sem stakk
henni í eitt hólfið utan á pokanum og
braut svo ílöskuna um leið og hanu lagði
af sér pokann, heldur mundum við kjósa
að stinga flöskunni í sokkbol eða annan
fatnað, sem hvort sem er á að vera með,
og láta hana í miðjan pokann. Ekki fór
betur fyrir smurða brauðinu, sem þessi
sami viðvaningur liafði með sér, því þegai’
liann ætlaði að fara að grípa til þess, glor-
liungraður, á einum áfangastaðnum, var
það orðið að einni klessu milli sápunnar og
leikfiinisskóna, ]>ví hann hafði pakkað
brauðinu í bréfaumbúðir og skellt því ein-
hvers staðar innan um farangurinn í pok-
anum. Við skulum vera skynsamari og
eignast blikköskju, eins og húsmæðurnai'
nota til að geyma í kökur. í þessa blikk-
öskju látum við brauðið, eggin, kjötbitann
og önnur matföng.
Sumir hafa þann slæma sið, að pakka
öllu mögulegu í bréi'aumbúðir. Það ættu
allir ferðamenn að varast, því að bréíin
taka mikið rúm í pokanum og valda sóða-
skap á áfangastöðum. Tökum hönduin
saman um það, að útrýma öllum bréfaum-
búðum í ferðalögum. Látuin heldur saunia
nolckra litla léreftspoka. Fyrsti pokinn a
að vera hóflega stór til að geyma í: sáp-
una, tannburstann (þetta hvorttveggja a
þar að auki að vera í þar til gerðum liylkj-
um), handklæðið og greiðuna. Annan poka
notum við utan um: matskeiðina, gaffal-
inn og hnífiun. Þriðja pokann utan uin
leikfimiskóna. Fjórða polcann utan urn:
tvinna, saumnál, tölur og fleira smádót.
Fleiri poka fáum við okkur og reynum að
VORlÐ