Vorið - 01.06.1973, Síða 30

hinar jarðnesku leifar Kara-Tetes voru geymdar.
Lík hans var sveipað í dýrindis áklæöi og höfuði'ð
skreytt íburðarmikilli f jaðrakórónu.
Sorgarathöfnin var að hefjast. Yinir og frænd-
ur hins líítna nálguðust hæðina, og allt í einu
var eins og loftið fylltist af gráthljóði, harma-
kveinum og andvörpum. Konurnar öskruðu og
veinuðu og klóruðu svo andlit sitt, að blóðið
streymdi úr sárunum.
Að þvi búnu gekk kona Kara-Tetes nokkur
skref fram. Það var ung kona. Hár hennar féll
aftur um herðarnar og bærðist fyrir vindinum.
Hún lofaði liástöfum hinn fallna mann sinn og
taldi upp allar lians mörgu dyggðir. Að því búnu
fleygði hún sér á jörðina við hlið manns síns, en
Kai-Kumu hóf upp kylfu sína, og kona Kara-
Tetes fylgdi manni sínum inn i ríki dauðans.
Fangarnir stóðu orðlausir af undrun og skelf-
ingu og bjuggust við þvi á hverri stundu, að röð.
in kæmi að þoim að deyja. En þegar Kai-Kumu
gekk fram hjá þeim skömmu síðar kaldur og ró-
legur, mælti hann: „í dögun á morgun/‘
Nú vissu þau, hvað þeirra beið, og að því búnu
voru þau aftur flutt til kofans.
Hávaðinn var nú að mestu þagnaður, og lík
Kara-Tetes og konu hans voru flutt á handbörum
eitthvað burt, en mannf jöldinn fylgdi á eftir. Lík-
fylgdin þokaðist liægt áfram upp fjallshlíðina
fyrir ofan þorpið, en þar hafði verið unnið að
því að fullgera gröf höfðingjans.
Gröfin var forkunnar vönduð, og þangað voru
bornar miklar birgðir af matföngum, vopnum og
klæðum. Hinn látni mátti ekki koma slyppur og
snauður yfir í annað líf.
ÞRÍTUGASTI OG FYRSTI KAPÍTULI
Flóttinn.
Fangarnir áttu þá eftir að lifa eina nótt. Þrátt
fyrir þessa ömurlegu staðreynd settust þau öll að
snæðingi og neyttu óbrotinnar og fátæklegrar
máltíðar.
„Við verðum að borða, svo að við höfum næga
krafta til að horfast í augu við dauðann," mælti
majórinn. „Þeir skulu ekki geta glatt sig við það
að sjá okkur hræðast dauðann/ ‘
Eftir kvöldverðinn flutti Ilelena bæn; að henni
lokinni fór hún með Faðir vorið, og loks voru
sungnir nokkrir sálmar. Glenvan gat talið konurn-
ar á að leggjast til livíldar, og skömmu síðar
voru þær báðar sofnaðar.
Glenvan kallaði þá alla félaga sína saman og
mælti: „Góðu vinir mínir. Það litur út fyrir, að
lífi okkar allra sé senn lokið. Sé þða vilji guðs,
að við cigum öll að deyja næsta dag, skulum við
reyna að ganga óttalausir fram fyrir dómstólhans
á himnum. II a n n veit, að tilgangur okkar var
góður. Guð gefi aðeins, að okkur verði hlíft við
þjáningafullum dauða. En hvernig bregðast þær
við þessu, Holena og María? Yið höfum lofað að
forða þeim frá að lifa í smán, en nú erum við
algerlega vopnlausir/ ‘
„Hérna er rýtingur," mælti John. „Eg náði
honum úr hendi Kara-Tetes, þegar hann féll til
jarðar. Sá okkar, sem lengst lifir, verður þá að
efna loforð það, sem við liöfum gefið konunum.“
Nú var þögn eitt andartak. Þá lyfti Lindsay
tjaldinu frá dyrunum og leit út. Ilann hristi höí-
uðið. „Flótti er óhugsandi,“ mælti hann.
Nokku'ð yfir 20 innbornir villimenn héldu vörð
um „hið heilaga hús.“ Þeir lágu á jörðinni um-
hverfis logandi bál og litu aldrei af kofadyrunum-
Fangarnir voru allir óbundnir. Það var aðeins
um þessar einu dyr að ræða, svo að varðmennirnii'
töldu ekki nauðsynlegt að hafa fangana í bönd-
um. Tuttugu menn ættu þó að geta haldið vörð
um þessar einu dyr.
Nóttin ætlaði aldrei að líða. Niðamyrkur lá
yfir öllu, aðeins glætan frá eldi villimannanna
varpaði nokkurri skímu á kofann og umhverfi
hans.
Skömmu fyrir dögun heyrði majórinn einkenui-
legt hljóð, sem virtist koma frá kofaveggnum
gegnt dyrunum. Þetta liljóð varð æ greinilegra,
og þegar hann lagði eyrað að veggnum, virtist
honum sem einhver væri að grafa moldina undir
kofaveggnum.
Hann skreið hljóðlega til félaga sinna. „Illust-
ið!“ hvíslaði hann.
„Það er einhver að grafa,“ mælti John.
Nú var hljóðið orðið svo greinilegt, að það
mátti vel heyra, þegar smásteinar lirundu niður-
„Þetta lilýtur að vera eitthvert dýr,‘ ‘ sagð'
John.
„Gæti það eklti alveg eins vorið maður?“ spuröi
greifinn.
30
VORl®