Bjarmi - 01.02.1909, Qupperneq 3

B J A R M I.
11
ingur, eruð þér að gera gabh að niér?«
Hinum unga manni brá svo við þetta,
nð hann fór að gráta, og mælti:
»Fyrirgefið mér læknir, en þér vitið
ekki, hvað ég á úr vöndu að ráða. Vér
höfum 4 guðfræðiskennara við háskól-
ann; einn þeirra neitar guðdómi Krists,
annar þrenningunni og hinn þriðji
kenningunni um erfðasyndina, en hinn
•jórði — og sá er mætastur maður-
nin — trúir þessu öllu afdráttarlaust.
Hoerjn á eg nú að trúa? Eg d að
ganga undir próf hjá þeim öllum og
gera þeim öllum lil geðs. Af því að
mér virðist, að yður sé alvara með
kristindóminn, þá hefi ég nú í úrræða-
leysi mínu snúið mér til yðar, til Jiess
að vita, hvernig þér lítið á málið.
koreldrar mínir voru trúuð og sjálf-
ur vil ég vera guðs barn, og er að
búa mig undir prestsstöðu; en há-
skólakennararnir hal'a vilt mér sjónir
°g geíið mér steina fyrir brauð. Sú
•rú, sem mér var innrætl í æskn, er
•arin að liaggast og óttalegar efa-
semdir leita á mig. Hvað á ég að
prédika fólkinu, þegar lil kemur?
»Herra, ég trúi, en hjálpaðu vantrú
minni!«
En livað ég kendi sárt i brjósti um
þennan vesalings prestaskólakandídat.
Vantrúaðir kennarar voru lninir að
svifla hann bernskutrú sinni og það
kevíslega. Eg hóf upp hönd mína og
'iafði upp fyrir mér Jiessi orð frels-
ara vors: »Vei þeim, sem lineyxl-
"num veldur« o. s. frv, En síðan
niælti ég til lians þessum hughreyst-
'ngarorðum: »Gerðu frelsara þinn að
leiðtoga þín um á lífsins haíi; annars
getur sálu Jiinni verið búið tjón og
sennilega þinu líkamlega lífi líka«.
^etta er átakanlegt dæmi þess,hvern-
'g »biblíukrítikin« fer með fjölda ungra
námsmanna.
þó er hún ekki annað en »ran-
sokn ritningarinnar«.
()g svo spyrjum vér aftur:
Hver leggur guðfræðiskennara þá
skyldu á herðar.að sviftalærisveinasína
svona kristilegri trú og von eilífs lífs?
Hvaðan beflr hann ,lieimild‘ til þess?
Pað munu vera liðin um tíu ár,
siðan »biblíukrítikin« eða hin »hærri
krítik« álti sér opinbert málgagn hér
á landi. Nú ætli Jiví éittlivað af
þeim góðu ávöxtum að vera farið að
koma í Ijós í trúarlífi og siðferðislífí
Jijóðar vorrar, sem formælendur lienn-
ar hafa lofað i hennar nafni. Hvar
sjást nú þeir ávextir í viðskiftalífinu,
hjúskaparlífinu, o. s. frv.«.
Grein leikmannsins í N. Kbl.: »Góð-
ur preslur«, er sköruleg yfirlýsing í
því efni.
Hann sér, að þjóðin er víða farin
að virða guðs orð að vettugi og presl-
arnir sæta víða sömu forlögunum.
Honum þykir nú öldin önnur í þeim
efnum en hún var á yngri árum
hans.
Og livers er annars að vænta?
Hvað er eðlilegri afleiðing af þeirri
kenningu, að menn þuríi ekki liins
opinberaða orðs við sér til sáluhjálp-
ar, því að hver og einn hafi Jiað í
sjálfum sér — í samvizkunni og skyn-
seminni. — Það eru engin undur, þó
að þeir, sem slíku trúa, beri litla
virðingu fyrir kennilýðnum og Jiyki
prestarnir vera sér til iiyrði og ekki
annars, og vilji losna við þá; því hafi
menn það einu sinni fyrir satt, að
hver maður hafi það alt í sjálfum
sér, sem hann þurfi að vita sér til
sáluhjálpar, J)á sjá })eir, að þeir geta
verið sjálfum sér nógir i þeim efn-
um. Til hvers eru J)á prestar og
kyrkjur? »VísindaIega guðfræði« er
óþarfi að kaupa dýrum dómum. Svo
mun alþýðu finnast.
Vísindamenn þeir, sem heita »ran-