Bjarmi - 01.01.1914, Blaðsíða 8

6
BJARMI
mælti Árni. Hún leit þá á hann og
áttaði sig og svo fórnaði hún upp hönd-
um af algleymings-fögnuði, og mælti:
„Lofið okkur að vera einum saman
litla stund".
Að liðnum fjórðungi stundar kom
Árni til iæknisins aftur með tárin í
augunum. „Haldið þér, að hún hafi
það af?" spurði hann angurvær. „Það
get eg ekki sagt þér með neinni vissu,
það ber til beggja vona um það“, svar-
aði læknir. „Hún hefir fengið ákafa
lungnabólgu. En nú fer eg heim og hef
með mér önnur meðul og svo konuna
mína; hún er dugleg hjúkrunarkona,
regluleg lækniskona, og þar að auki
hafa þær Valborg iengi verið vin-
konur“.
„Vertu nú sæll á meðan. Ekkert að
þakka, Árni. Þetta var ekki annað en
bein skylda mín, og það er mér gleði,
að rækja hana“.
* #
*
Valborg lá nú í heila viku og barðist
við dauðann. En þá brá alt í einu til
bata, sóttin hvarf frá henni. Það var
að morgni dags. Hún leit þá upp og
sá þar hjúkrunarkonuna sína trygglyndu
og kinkaði kolli til hennar, og hún gaf
henni inn. „Nú ætla eg að reyna að
sofna dálítið, eg er svo fjarska þreytt",
mælti Valborg í hljóði, „og svo iangaði
mig t.il að ná prestsfundi, ef hann hefir
tíma". Síðan sofnaði hún.
Um kvöldið ók Árni inn að Framnesi.
Hann barði að dagstofudyrunum. Þar
var móðir hans fyrir og sat i hæginda-
stól. Ragna sat við hiið henni og var
að sauma, en út við gluggann sat rosk-
inn maður og var að lesa í blaði. Ragna
leit upp og sá, að Árni var kátur og
brosandi, og þá hljóp hún í fangið á
honum.
Hann heilsaði henni kyrlátlega og
hneigði sig ástúðlega til móður sinnar,
og gekk svo til ókunna mannsins. „Þér
getið enginn annar verið en Hinrik Foss,
stjúpi minn“, mælti Árni og rétti hon-
um hendina vingjarnlega.
Foss gat engu orði upp komið, held-
ur stóð eins og steini iostinn og tók
ekki í hönd honum. Loks mælti hann:
„Árni! komið þér svona til mín?u.
„Eg kem með frið og blessaðan boð-
skap", mælti Árni, innilega hrærður.
„Drottinn hefir varðveitt Valborgu frænku
fyrir okkur, hún er nú úr allri hættu.
Eg á að bera ykkur öllum hjartanleg-
ustu kveðju frá henni, engum mátti eg
gleyma", mælti Árni og tók fast í
höndina á stjúpa sínum um leið, til
þess að hann skyldi taka betur eftir.
„Guði séu þakkir fyrir dásamlega hluti,
sem hann hefir gert, fyrir gæzku sína
óendanlega".
Þegar allir voru orðnir nokkurn veginn
rólegir í skapi, þá sagði Árni í fám
orðum frá síðustu atburðum í Álfheim-
um: sjúkdómi frænku sinnar, heimsókn
prestsins, en síðast og ekki sízt frá því,
hvað hún hefði verið orðin breytt, þeg-
ar hann talaði við hana síðast. „Hún
er svo sæl og glöð í skapi", mælti hann,
„ekki svo af því, að hún skyldi rakna
við aftur til þessa lífs, heldur miklu
fremur af því, að óvildin, sem daglega
bjó í brjósti hennar til ykkar, er nú
horfin. Já, hún hefir sannarlega fundið
frið og nú býður hún ykkur öllum frið
og sátt“.
„Það er nú meira en við eigum skilið",
sagði Foss og stundi þungan. „Eruð
þér líka að öllu samhuga Valborgu,
Árni?“ spurði Foss.
„Já, af auðmjúku og þakklátu hjarla",
svaraði Árni og leit til Rögnu, sem
hálf-faldi sig bak við öxlina á honum
með tárin í augunum. „Æ, mamma!
En það líf, sem við nú fáum, að lifa
saman í friði og kærleika", mælti
Árni og kysti á höndina á móður
sinni.
Móðir hans leit til hans hlýlega og
þakklátlega. „Mín sælasta gleði hefir