Bjarmi - 01.01.1914, Blaðsíða 7

B J A R M I
5
þess eðlis, að það er ofvaxið mann-
legum skilningi, og er því öldungis
árangurslaust í sjálfu sér að þrátta
um það; á það ekki sízt heima um
leyndardóma trúarinnar. Frá mínu
sjónarmiði, og sjálfsagt margra ann-
ara, bæði presta og leikmanna, er
það og miður viðkvæmilegt að draga
heilög málefni inn í blaðadeilur og
gera þau að opinberum þrætumálum.
Ekki er reyndar synjandi fyrir það,
að stundum geti leitt nokkuð golt af
þesskonar ritdeilum, einkum það, að
það minni menn á að hugsa ineira
um kristindómsmálefni en ella mundi
verða. Á »reformationar«-tímum eru
slíkar deilur og óumflýjanlegar, og
bljóta þá að eiga nokkurn rétt á sér,
en slíkt kemur ekki til greina hvers-
dagslega. Að jafnaði mun kristin-
dómurinn varla vinna við það i áliti
manna, ef forverðir hans standa í
deilum hver við annan út af trúar-
málum, enda þykir stundum sú raun
á verða. Eg sé því ekki betur en að
prestar yfirleitt geri aiveg rétt í því
að taka sem minstan þátt í þess-
konar deilum, og sæmilegast hygg eg
að oss sé að sýna hér sem annar-
slaðar hógværð og umburðarlyndi,
og eiga eklú í þeim þrætum, sem
vér getum verið lausir við, og ekki
er líklegt að kristinni trú verði veru-
legt lið að.
Þó að eg í þetta sinn hafi svarað
ádeilugrein — um að eins ytri hlið
kristilegs málefnis —, þá hefi eg ekki
lagl það í vana minn að taka þátt í
þesskonar deilum, og mun varla leggja
það i vana minn héðan af. Man eg
eftir hinum postullegu orðum (2. Tím.
2, 23. 24.): »Hafna þú heimskulegum
og óskynsamlegum þrætum, vitandi
að þær leiða af sér ófrið; en þjónn
Drottins á ekki að eiga í ófriði.«
Valdimar Briem.
Rélt er þess getið hjá liinum hált-
virta greinarhöfundi, að oss er fjarri
skapi að væna liann um hokkra tvö-
feldni í kristindómsmálum. — Um
»þögn« prestanna erum vér lionum
samt ekki sammáia, teljum t. d. ekki
þörf víðtækrar guðfræðisþekkingar til
að iýsa því, hvort maður trúir af-
dráttarlaust frásögnum guðspjallanna
um Jesúm Krist eða ekki. En að
öðru leyti erum vér þakklátir fyrir
að liann hefir tekið til máls og von-
um að fleiri góðkunnir prestar fari
nú að rjúfa þögnina.
„Fyrirgef oss vorar skuldir".
(Saga frá Noregi).
(Niðurl.) -----
Undir morguninn kom Árni heim
aftur og hafði farið hina mestu svaðil-
för; bátnum hafði hvolft í vindhviðu
og svo hafði hann fremur flotið en synt
á ár að landi, og var allur sjóvotur frá
hvirfli til ilja.
En þegar hann kemur heim, er Ólafur
læknir þar fyrir og spyr Árni þá, hví
hann sé þar kominn. „Frænka þín er
fárveik", mælti læknir, „en hafðu nú í
snatri fataskifti og komdu inn til hennar,
því að hún er með óráði, og er alt af
að kalla á þig“.
Árni færðist undan. „Eg get það ekki,
eg get það ekki“, sagði hann og stundi
við. „Engin undanfærsla", mæltilæknir,
„líf hennar er í veði, ef þú kemur ekki,
eða — eg er þá farinn, og læt þig á-
byrgjast alt saman“.
Árni lét þá undan. Þegar þeir komu
inn i herbergið, þá mælti læknir: „Nú
megið þér vera róleg, Valborg, Árni er
kominn í leitirnar og er heill á hófl“.
„Það er ekki satt“, svaraði hún,
„hann er horflnn—hann er þarna úti“.
„Nei, eg er hérna, Valborg frænka",