Bjarmi - 01.01.1914, Blaðsíða 9

BJARMI
7
alt af verið sprottin frá þér, elsku dreng-
urinn mlnn“, mælti hún.
Þá mælti Áini: „Eg átti nú enn
fremur að bera ykkur þessi orð frá
frænku: „Heilsaðu þeim á Framnesi,
og segðu þeim, að þegar eg sé orðin
heil heilsu, þá muni eg koma og heim-
sækja þau. En þangað til eg verð ferða-
fær, þá vildi eg óska, að unnusta þín
fengi að vera hjá mér. Eg hefi gaman
af að kynnast nánar minni nýju bróð-
urdóttur, ef hún annars getur unað sér
hjá mér, önugum og heimtufrekum
sjúklingi á batavegi. Blessuð læknis-
konan er líka orðin örþreytt af að hjúkra
mér, og svo sakna allir hennar heima
fyrir stöðugt. Taktu því vagninn minn,
og hafðu Rögnu heim með þér“.
„Getur nú nokkuð orðið úr þessu?"
mælti Árni og leit til Rögnu. „Viltu
fara með mér — og það þegar í
kvöld?" „Hvort eg vil það ekki! Ó,
jú, jú, elsku Árni, núna undir eins.
Má eg það ekki, frændi og frænka?"
spurði Ragna.
„Farðu í guðs friði, elsku barn! Við
eigum sannarlega ekki minst þér að
þakka, næst Guði, fyrir þessa miklu,
óvæntu gleði".
* *
Valborgu var lengi að batna. Og
þegar hún gekk út í blómgarðinn sinn
í fyrsta skifti, og þau Árni og Ragna
studdu hana, þá var auðséð, hvað henni
hafði hnignað við leguna. Hún var
orðin lotin og hárið farið að grána, og
fjörið farið úr ölluin hreyflngum, og föl
var hún og kinnfiskasogin í andliti.
En í þess stað hafði henni hlotnast
annað, sem gerði hana nærri því fríða
sýnum, en það var óumræðileg ástúð í
svip og viðmóti, sem var endurskin af
friði og ánægju hjartans.
En þeir sæludagar fyrir þuu Árna
og Rögnu. Þeim þótti með hverjum
deginum vænna hvoru um annað, og
þær Ragna og Valborg tengdust altaf
fastara saman, með virðingu og kær-
ustu vináttu af beggja h ilfu.
Svo var það eitt kvöid að áliðnu
sumri, að vaguinn rann af stað fiá
Álfheimum og inn að Fiamnesi. Val-
borg frænka var að fara í kynnisför.
„Komið þið nú sæl, vinír minir“,
mælti hún, og heilsaði öllu heimilis-
fólkinu á Framnesi með handabandi.
„Já, það er nú hvorki meira né minna
en það, að hún Valborg frænka er komin
hingað í kynnisför! „Börnin" mega
fara út í garðinn og tína sér stikils-
ber, en við fullorðna fólkið setjumst
saman og tölumst við um hitt og þetta
í trúnaði. Verið þið nú góð börn. og
fljúgist ekki á“, sagði Vaiborg í alvöru-
tón, en þó hlægjandi.
Nú settust allir inn í lystiskálann,
og töluðust við um alla þá ótrúlegu
breytingu, sem á hefði orðið síðasta
kastið, hvernig Guð hefði stjórnað öllu
dásamlega og komið öllu í rétt horf.
„Já, trúr er Guð, hann hjálpaði oss
þegar stormarnir og óveðrin dundu yflr
okkur, hjartað mitt*, mælti Árni, og
strauk hendinni um hárið á Rögnu.
„Gleymum nú ekki á sólskinsdögunum
að þakka honum. Við verðum sí og
æ að minna hvort annað á það“.
Valborg kallaði á þau, og stóðu þá
allir upp og gengu tíl stofu.
Allir voru hrærðir í huga og glaðir
í anda þann daginn í dagstofunni á
Framnesi. Valborg frænka stilti sig
bezt, og gerði að gamni sínu við og við.
Lítíð hafði orðið úr berjalestrinum
hjá „börnunum", eins og skiljanlegt er,
og því sló Valborg fram í gamni:
„Nú, börn, hvernig félst ykkur á
berin ?“
„Haldið þið, elsku vinirnir mínir, að
það sé vogandi, að láta þau tvö hérna
taka saman fyrst um sinn?“ spurðu
þau Foss og Sigrún, „þau eru börn enn,
til þess að gera. En tíminn bætir nú
fljótt úr þeim bresti á raði þeirra.