Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 4

124
B J A R M I
best »ef kver væri notað«. Þó taldi
hann það of þungt og »of rígbundið
við rjetltrúnaðinn«. Annars taldi hann
heppilegast að afnema alla kver-
kenslu í barnaskólum, eins og sam-
þykt var á kennarafundinum með
44 atkv. gegn 7, og mentamálanefndin
leggur til, — en »líklega væri gott
að prestar hefðu kver við fermingar-
undirbúning, ef það væri skrifað að
skilningi vorra tíma®1).
Annars var auðheyrt á honum eins
og kennurunum, að það eru lcenningar
kveranna og fræðanna, sem efasemda-
stefnunni er svo illa við, að nú á að
herja á kverin, meira að segja má
helst ekki kenna börnum trúarjátn-
inguna, þvi að bæði 2. og 3. grein
hennar er alt of »rjetttrúnaðarleg«,
að skoðun efasemdamannanna. lJeir
hika samt við, að semja nýlt kver,
eru líklega hræddir um að sú vatns-
blanda þætti flestum bragðdauf.
Sigurður prófessor Sívertsen skýrði
frá deilum um kristnidómsfræðslu á
Norðurlöndum og tillögum menta-
málanefndarinnar. Ánægjulegt var að
heyra hann segja: »HræðsIan við
að láta börn læra utan aö er lóm
heimskaff.
Annars yrði alt of langt mál að
skýra frá umræðunum greinilega. —
Þær voru aðallega frásögn um ýmsa
reynslu presta í þessum efnum, en auð-
heyrður var þó skoðanamunur bak við.
Sra Bjarni Jónsson talaði skorin-
1) Hvaða skilningi, — kaþólskra? —
Kalvínsmanna, eða hverra? — Pað er
spaugilegt, þegar sjertrúarmenn, eins og
t. d. spiritístar og guðspekingar, eru að
tala um »skilning« cða »þckkingu vorra
tíma«, og láta eins og rjett allir jarðar-
búar, sem nú cru uppi, hefðu sama
»skilning« eða sömu einhliða »þekkingu«
og þeir sjálfir. »Vjer crum samlímans
menn, þjcr eruð steingerfingar löngu lið-
inna alda«. — Pað er alt frjálslyndið Og
bróðurandinn?
ort gegn glamuryrðum um »þulu-
lærdóm«, og »of þunga trúarlærdóma
í kverinu«. Kvaðst hann hafa sæmi-
lega reynslu um, að börnum þyrfti
ekki að leiðast nje verða »Kristi frá-
hverf«, þólt þau lærðu kver, og lítið
hefði hann orðið var við, að þeir
sem liæst töluðu gegn kverunum,
reyndu að kynna sjer kristindóms-
fræðslu þeirra, sem notuðu kverin.
— Ærið litla sönnun gegn kverkenslu
taldi hann það, þótt Haraldi Níels-
syni hefði tekist að vekja áhuga hjá
þremur fermingadrengjum með kenslu
barnabiblíunnar. — En á það atriði
lagði H. N. svo broslega mikla á-
herslu bæði á kennarafundi og presta-
stefnunni. — Eins og öðrum eins
kennara hefði ekki getað tekist að
gera kvernám skemtilegt fyrir eina
þrjá drengi, ef hann hefði lagt sömu
alúð við það og við hitt!
Annars var bent á það af ritstj.
þessa blaðs og íleirum, að vandræði
efasjúkra kennara væru ekki úr sög-
unni, þótt kverin hyrfi úr skólunum,
því sömu kenningarnar væru i biblí-
unni og t. d. í »Helgakveri«, og
þótt hægra væri að sleppa þar úr
ýmsu án þess að vekja ettirtekt, þá
mundu þó mörgum foreldrum þykja
iniður, ef börnum þeirra væri sagt,
að t. d. jólasögurnar, upprisusögurnar
og kraftaverkasögur Krists væru tóm-
ur skáldskapur. En vorkunn væri
ungum kennurum, sem lært hefðu
óbeit á kverinu og hleypidóma gegn
utanbókarlærdómi, en aðal-ábyrgðin
væri á kennurum þeirra. — Prest-
arnir sjálfir væru og sumir fullir
efasemda, og skiljanlegl að þeir legðu
þá ekki mikla rækt við lúterska
kverkenslu, og auk þess verja margir
þeirra alt of litlum tíma til upp-
fræðslu barna, og það tvent væri
alvarlegustu atriði þessa máls. —-
Hitt væri engin sönnun, þótt H. N.