Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 10

130
BJARMl
hann j raun og veru grundvellinum und-
an hinni kristnu friðþægingar kenningu.
Því hvað höfum vjer að gera við þau
tvö aðalstórmerki kristindómsins: að
Quðs sonur er orðinn maður og hefir
liðið og dáið til þess að vinua oss eilíft
frelsi, ef synd er ekki framar synd,
heldur einungis eðlilegur ófullkomleiki
og enginn myrkrahöfðingi að sigra? Það
er því í sjálfu sjer í fullu samræmi, að
andatrúin neitar guðdómi Krists og þján-
ing hans og dauða í vorn stað. Andatrú
er únítaratrú. Rithöfundurinn Conan
Doyle, sem er einn af hinum áköfustu
talsmönnum andatrúarinnar segir t. d.:
„Skynsemi mannsirrs og rjettlætistilfinn-
ing getur ekki komið auga á nokkurt
rjettlæti í annars manns fórn“, og
Meyers heldur því fram, að engin trúar-
brögð geti haldið áfram að vera rök-
rjett hvíldarathvarf á leið hinnar óend-
anlegu framsóknar. — »Vjer frelsumst
ekki fyrir einn frelsara að eins, heldur
fyrir alla hina verðandi mannsætt", m.
ö. o. fyrir sameiginlega aðstoð anda
allra hinna dánu.
Og trú er ekki lengur skilyrði fyrir
frelsun — að minsta kosti ekki trú á
Jesúm Krist. — Nei, spíritisminn vill
láta athugun og rannsókn taka við af
trúnni. Takmarkið er að sanna kristin-
dóminn vísindalega fyrir spiritismann.
Meyers skrifar t. d.: „Bácon sá það
fyrir, að athuganir og tilraunir mundu
sigra smátt og smátt . . . á öllum
svæðum mannlegrar rannsóknar nema
einnar. Erfikenning og trú áttu að vera
einráð um guðdómleg efni. Hjer legg
jeg ákveðna áherzlu á að engin þörf er
að varðveita þessa miklu undantekningu
lengur. Jeg fuilyrði, að nú er að koma
í ijós aðferð, sem getur hjálpað oss til
þess, að öðlast eins ábyggilega og fulla
guðdómlega þekkingu eins og vjer getum
eignast hana bezt um jarðneska hluti".
Trúnni er því vísað á bug og í stað
heunar kemur athugun og tilraunir. Það
er yfirleitt ómögulegt að fara meira viil-
andi orðum um málefni en þetta. Rjett
eins og „trúin" sje blind undirgefni
undir sjálfræðisfullar erfðakenningar.
Nei. Trúin er hiýðni við rödd samvisk-
unnar, og auðsveipni hjartans við það,
er mælir með sjer sjálft við samvisk-
una, sem sannleikur.. Og í stað slíkrar
trúar er aldrei mögulegt að setja ytri,
vísindalega athugun og tilraunir. „Eng-
inn getur kallað Jesúm drottinn, nema
heilagur andi sje með honum". Að full-
yrða annað er trúarleg meinloka.
Þannig er þá ástandið: Fagnaðarer-
indi spiritismans neitar veruleika synd-
arinnar, tilveru djöfuisins, guðdómi
Krists, náð krossins, nauðsyn trúarinn-
ar og, hvað það snertir, alvöru glötun-
arinnar. Og annað eins „fagnaðarerindi"
vilja þeir láta telja óvænta staðfestingu
á fagnaðarerindi bibliunnar, og undrast
jafnvel, að vjer sjeum ekki grátglaðir
og þakklátir fyrir kirkjunnar hönd. Ef
þetta eru ekki svik og glæfrar, þá er það
í öllu falli, svo hryllilegt skilningsleysi,
að það rjettlætir fyllilega að vjer segj-
um: Þeir, sem ekki grunar að anda-
trúin umturnar gersamlega fagnaðar-
erindinu með ágiskunum og grunnfærni,
en eru svo barnalegir að trúa því, að
hún staðfesti það, hafa engan rjett til
þess að taka til máls í þessum efnum,
og því siður að vera andlegir leiðtogar.
Og hvað verður svo eftir, þegar
spiiitisminn hefir tekið alt þetta um
synd og náð burtu úr kristindómnum:
Guð er góður og allir menn eru líka
góðir, en auðvitað ófullkomnir, og allir
erum vjer á leið mót íullkomnun; iífið
bæði hjer og hinum megin, er áfram-
haldandi framþróun móti fullkomnun og
sælu; og á þessari þroskaleið hjálpa
þeir oss, andarnir, sem heim eru farnir
og lengra komnir, og vjer eigum að
taka á móti hjálp þeirra.
Þetta er fagnaðararindi spiritismans,
og þetta fagnaðarerindi er það, sem jeg