Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 11

BJARMÍ
131
kalla steina fyrir brauð. Og ef jeg
nefndi það annað vœri jeg elclci þjónn
Jesú Krists. Þeir, sem eiga að ákveða
hvað sjeu steinar og hvað sje brauð, eru
ekki allir hinir forvitnu menn, sem
leika sjer að andasæringum og horð-
dansi spiritismans eins og andlegu glingri.
Á meðan menn einungis leilca sjer að
steinum og leilca sjer að brauði, á með-
an geta menn, ef til vill, ruglað saman
steinum og brauðum; en þegar sá dagur
kemur, að sála mannsins virkilega
hungrar og þyrstir eftir rjettlætinu,
þegar sá dagur kemur að maðurinn
vaknar svo, að liann tekur eftir hinni
þungu ábyrgð lífs síns og finnur að
hann er skuldugur þjónn, sem ekki
getur svarað Guði einu orði á móti
þúsund á þeim degi mun manninum
áreiðanlega lærast að gera greinarmnn
á því, hvað eru steinar og hvað er
brauð. Hugrakkur stefni jeg málefni
kristindómsins og spiritismans fyrir
dómstól hinnar hreldu samvisku, og sá
dómstóll er hæstirjettur í trúarlegum
inálum. Af margia ára reynslu veit jeg
það, að þær samviskur, sem eru í neyð
og angist fyrir synd og dauða og djöf-
uls valdi, munu segja: Láttu mig ekki
heyra þetta væmna og staðlausa hjal
þitt um það, að vjer sjeum allir góðir
og að engin synd og enginn glötun sje
til. Og þær munu rjetta báðar hendur
út á móti fagnaðarerindi hins gamla
kross, með sigri guðs sonar yfir hinu
illa, með frelsun af frjálsri og óverð-
skuldaðri náð í Jesú nafni og með
barnarjetti og upprisuvon.
Ef einhver kynni að andmæla þessu
og segja: Ef spiritisminn, trúarlega skoð-
að, býður að eins steina fyrir brauð,
hvers vegna elta þá svona margir
spiritismann? fá svara jeg:
Það er af andúð gegn hneyxli kross-
ins, af þrá eftir dánum ástvinum, af
þörf á hinu leyndardómsfulla og af
barnalegra trú á framför og þroska.
Hneyxli krossins getum vjer auð-
vitað ekki tekið burtu; hjer giida enn
orð Drottins: „Sæll er sá sem ekki
hneyxlast á mjer“. Svo sannarlega sem
í oss er bæði syndarinnar manneskja
og Guðs manneskja, svo sannarlega hefir
alt, sem frá Guði kemur áhrif á oss á
tvennan hátt; það hefir aðlaðandi áhrif
á Guðs manneskjuna, en fráhverf áhrif
á hinn gamla mann í oss. Og við þessu
er ekki hægt að gera, það verður svo
að vera. „Sæll er sá, er ekki hneyxlast
á mjer“. Þ. e. a. s. sæil er sá, er á það
hjartalag, þar sem það, er laðar að Guði
er sterkara en það, sem hrindir frá
honum.
Andúðina móti hneyxlum krossins
getum vjer ekki tekið burtu; hún verð-
ur að sigrast við reynslu á krafti kross-
ins. En hvað hitt snertir: þrána eftir
dánurn ástvinum, löngunina eftir hinu
leyndardómsfulla og trúna á framförina
hefir kristindómurinn virkilega ekkert
að bjóða á þessum sviðum? Jú vissu-
lega, lof sje Guði! Alt, sem rjettmætt er
í þessum þrám, getur fengið fylstu full-
nægju í fagnaðarerindi Jesú Krists.
Það er vitanlega söknuðuriun eftir
hina dánu og löngun eftir návistum við
þá, sem gerir marga menn að spíritist-
um. Manneskjur þrá ástvinina, sem þær
hafa mist, og að hugsa sjer, ef hægt væri
að íá frá þeim boð og kveðjur á anda-
trúarfundum og ef til vill meira að
segja að sjá þá! Þann möguleika verð-
ur að reyna. Auk þess þarfnast fram-
liðnir vor, þeim finst þeir vera einmana,
þeir þarfnast þeirrar hjálpar og hlýju
sem elska vor getur veitt þeim. Þann-
ig skýra spíritistar rnálið, og það er
einmitt þetta, sem oft rekur á rembi-
hnútinn. Geti menn fyrir spíritismann
verið dánum ástvinum sínum eitthvað,
svo er einskis annars úrkostar, þá verða
menn að vera spíritistar; það er skylda
ræktarseminnar, og svo láta menn fall-
ast í íaðminn á spíritismanum.