Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 13

BJARMI
133
leiðum, sem eru gagnstæðar Guðs orði,
cru og hljóta að vera vondir andar, og
það getur hvert barnið skilið að illir
andar geta ekki hjálpað oss til þess
þroska, er leiðir til fullkomnunar.
Hversu alt öðruvísi horflr eigi málið
við á grundvelli kristindómsins! Hið
gamla fagnaðarerindi Jesú Krists býður
oss alveg nýjan byrjunarstað íyrir þrosk-
un sálar og anda, og þessi nýi byrjun-
arstaður heitir frjáls og óverðskulduð
náð Guðs, sjerhverjum þeim til handa
sem í iðrun og afturhvarfi tekur nýja
stefnu, og í þessari byrjun eru fólgnir
algerlega nýir kraftar, kraftur Guðs
anda, andi kraftarins, elskunnar og ró-
sominnar, sem er úthelt yfir sjerhvern
þann, sem í trúnni á náð Guðs lifir lífi
barnsins í Guði. Náðin og andinn, það
eru þeir kraftar, er leiða oss inn i þá
heilögu framför, sem endar með full-
komnun og sælu hjá Guði.
Og heyrið nú að lokum gamalt Guðs
orð! Spámaðurinn Esajas hrópar til
samtíðarmanna sinna: „Og ef þeir segja
við yður: Leitið frjetta hjá þjónustu-
öndum og spásagnaröndum, sem hvískra
og umla, á ekki fólk að leita írjetta hjá
Guði sinum? Á að leita til hinna dauðu
vegna hinna lifandi. „Leitið til kenn-
ingarinnar og vitnisburðarins". (Esaj. 8,
20—21.).
Þessi fornu kjarnmiklu orð eiga meir
en lítið erindi til þessarar kynsJóðar.
Á ekki fólk að leita frjetta hjá Guði
sínum? Jú, vissulega, bæði fólkið og
einstaklingurinn. Vier þörfnumst allir
náðar Guðs, friðar Guðs, hjálpar Guðs
og máttar Guðs, í lífi og dauða.
Jeg þekti einu sinni gamlan húsmann,
er bjó í litlu húsi úti við mýrina. Hann
þóttist vera fríhyggjumaður og talaði
mörg Ijót orð um Guð og drottinn vorn
Jesúm Krist. Jeg svaraði sjaldan öðru
en þessu: „Hægan, hægan. Talið nú
ekki annað en það; sem þjer getið staðið
við daginn sem þjer eigið að deyja".
Svo kom dagurinn, sem hann átti að
deyja. Yngsti drengurinn hans kom
hlaupandi heim á prestsetrið og sagði:
„Pabbi er veikur og þráir mjög að tala
við prestinn". Jeg flýtti mjer þangað;
hann þjáðist mikið andlega og líkam-
lega; með hvíldum gat hann stunið
upp: „Jeg get ekki, prestur minn, st.aðið
við þau lítilsvirðingar- og hæðnisorð,
sem jeg hefi talað um Guð og Drottinn
Jesúm. Drottinn fyrirgefi mjer alt það
illa, sem jeg hefi talað og gert“.
Það var gott að honum hugkvæmd-
ist þetta. En er þaö samt sem áður
ekki aumkvunarlegt, að aíneita Guði
eða gleyma honum í meðlætinu og
verða svo að taka það alt aftur, daginn
sem alvaran er á ferð? Væri ekki betra
að breyta eftir orðum spámannsins i
tíma: Á ekki fólk að leita frjetta hjá
Guði sínum?
Mjer virðist það!
Áheyrandi minn! Leitaðu frjetta hjá
Guði þínum! Og mundu það: Vegurinn
til hins lifandi Guðs liggur elclci gegn-
um hina dánu. En vegurinn til Guðs
liggur gegnum kenninguna og vitnis-
burðinn. „Leitið til kenningarinnar og
vitnisburðarins". í einlægni hjartans
skulum vjer halda oss að hinni heilögu
opinberun í Jesú Kristi. Það orð er
klettur; það stendur stöðugt daginn þann
líka, þegar mest á riður. — Amen.
Jónm. líalldórsson islcnsknði.
Minningarorð.
Frú Lára Bjarnason elsta dóttir
Pjetur Guðjohnsens organleikara og
ekkju sira Jóns Bjarnason andaðist
17. júní í Winnipeg 79 ára gömul.
Hún giftist síra Jóni 15. nóv. 1870
og slarfaði með honum 44 ár. Allir
kunnugir vita, að óhætt er að kom-
ast svo að orði; hún var »með-
hjálp mannsins sins« i besta skiln-