Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 12

132
BJARMI
Þetta er mannlegt og skiljanlegt,
en engu að síður er það jafnórjett.
Menn græða aldrei neitt á þvi að ganga
leiðir, sem Guð getur ekki blessað, það
ieiðir að eins til ofreynslu eða von-
brigða; það er víma, sem endar með
höfuðsvima. Nei, þá er það, sem fagn-
aðarerindi Jesú Krists býður þrá vorri
til hinna dánu, bæði hollara og ábyggi-
legra. Fagnaðarerindið segir: Lát þrá
þína til þeirra, sem þú hefir mist og
ást þína á þeim, knýja þig nær Guði
náðarinnar og frelsisins, þá veiður sökn-
uður þinn hjer til eilífrar blessunar,
og þá fær þú hlutdeild í von eilífs lifs,
með öllu því, sem hún rúmar, einnig
af samfunda gleðinni. Ef vjer einung-
is viljum skilja það, að einnig þjáning
aðskilnaðarins hrópar kyrlátt: „Aftur til
Guðs“. Þá þurfum vjer ekki skottu-
lækningar spíritismans.
Svo er þörfin fyrir hið ieyndardóms-
fulla. Hinn mikli leyndardómur að baki
dauðans seiðir huga mannanna til sín.
Þegar spíritistar segjast geta lyft for-
tjaldinu, þá geta menn ekki staðist
freistinginguna að gægjast inn.
Jeg skal hispurslaust láta mina skoð-
un í ijós á þessu. Þessi forvitnis tilhneig-
ing, til þess að hnýsast í hinn mikla
leyndardóm að baki dauðans, er and-
legt sjúkdóms einkenni. Það er ekki rjett-
mæt rannsóknarþörf, sem vogar sjer út
í hið ókomna, heldur áleitin tilraun til
þess að rífa niður tilkynningu þá, sem
Drottinn sjálfur hefir sett við dyr dauð-
ans, þar sem stendur skrifað: „Aðgang-
ur bannaður:“ Frá þessu sjónarmiði sjeð,
er spíritisminn andlegur „strammari"
fyrir lífsþreyttar, vonsviknar manneskj-
ur, sálarleg morfin-innspýting. Forvitni
er æflnlega af lakari endanum, en það
í sál vorri, sem er sprottið af rjettmœtri
þörf eftir hinu leyndardómsfuila, það
getur fengið algjörða fullnægju í fagnað-
arerindi Jesú Krists. Því fagnaðarerindi
Jesú Krists á einnig sína „mystik" sinn
leyndardóm, en það er leyndardómur lífs-
ins en ekki dauðans. Kepstu ekki eftir
að hnýsast inn í leyndardóm dauðans,
heldur að kynnast leyndardómi lífsins,
að Jesús Kristur getur búið, fyrir trúna,
í hjörtum vorum. Sá leyndardómur lífs-
ins, að vjer sem gieinar á hinum sanna
vínvið Jesú Krists getum eignast kraft
eilífs lífs og borið ávöxt Guði föður til
dýrðar, sá leyndardómur er vel þess
verður að kynnast honum. Yjer skul-
um ekki vera að reyna að lyfta, í ó-
tíma, hulu þeirri, er Guð hefir iagt yfir
hið ókomna, heldur skulum vjer af öllu
hjaita reyna að komast til skilnings á
hinni sönnu „mystik" fagnaðarerindis-
ins; lífssamfjelaginu við Jesúm Krist.
Og loks er þetta: Þörfin á framför.
Það er sagt að spíritisminn bjóði oss
iifsskoðun með framför. Samkvæmt
grundvallarskoðun spíritista erum vjer
allir í hinni miklu framþróun. Yjer
lyftumst tilveiustig af tilverustigi mótj
bjartari og fegurri heimum. Slík fram-
sóknarhugsjón, slík eilíf framþróun and-
anna er svo auðug af loforðum og fell-
ur svo vel samau við grundvallarskoðun
nútimans á tilverunni. Nú jæja, en
kiistindómurinn á einnig bjartar „víð-
sýnisveraldir" og það sem meira er:
kristindómurinn hefir að bjóða nýjan
byrjunarstað og nýja orku til þess að
komast leiðar sinnar. Mennirnir þrosk-
ast ekki nema að eitthvað sje, sem
knýr þroskann fram. Skrafið eintómt
um þroska veldur engum þroska. Hver
er þá aflvakinn í framþróun þeirri, sem
spíritisminn boðar? Það er hin fjarvist-
arlega gagnkvæmi (telepatisk Gjensidig-
hed) andasamböndin. En aflvaki sá er
ekki mikils virði, því að í fyrsta lagi
er það meira en vafasamt hvort vjer
náum sambandi við „anda“ fyrir spíri-
tismann, og í öðru lagi er það alger-
lega áreiðanlegt, að náist í spíritisman-
um samband við anda, að þá eru það
illir andar, því andar, er mæta oss á