Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 8

128
BJARMl
dráttur, öfund, ofdrykkja, svall og
annað þessu líkt; og um það segi
jeg yður fyrir, eins og jeg hefi áður
sagt, að þeir sem slíkt gera, munu
ekki erfa guðsriki. En ávöxtur and-
ans er kærleikur, friður, gleði, lang-
lundargeð, gæska, góðvild, trúmenska,
hógværð, bindindk.
Það varð dauðaþögn, maðurinn
ljet ekki heýra til sín aftur. Þegar
hún lauk ræð^ sinni, ætlaði lófa-
klappinu aldrei að linna. Það var
með mestu herkjum að erkibiskup-
inn sjálfur gat fengið orðið.
Hvítabandsfundurinn stóð yíir í 4
daga. Þar voru samankomnar um
1000 konur, frá öllum hjeruðum Eng-
lands. Allar ræðurnar snjerust um,
hve nauðsynlegt það væri fyrir Eng-
land að fara að dæmi Ameríku, og
koma á algerðu aðflutningsbanni.
Jeg sagði nokkur orð á fundinum
og dönsk starfskona frá aðaldeild K,
F. U. K. í Khöfn, sem var með mjer.
Annars voru þar engir aðrir útlend-
ingar.
V. East-End og kvenlögregluþjónar.
Eins og lesendum Bjarma mun
kunnugt, er fátæktin afskapleg í þeim
hluta Lundúnaborgar, sem kallaður
er East-End. Hjálpræðisherinn og
fleiri kristileg fjelög, gera mikið og
blessunarríkt starf í »East-End«, en
fátæktin og vesaldómurinn lítur úl
fyrir að vera alveg botnlaus. Þó
myndi ástandið batna að miklum
mun, ef drykkjukránum væri lokað.
Það eru framdir margir glæpir í
East-End, sem ekki er að furöa, því
þarna ægir saman dreggjum allra
þjóða.
Það er ekkert spaug að ganga þar
um á kvöldin. Það er mjer hrein
ráðgáta, að borgarstjórnin skuli ekki
sjá um, að þessi hluti borgarinnar,
skuli vera betur upplýstur. Það var
hálf-myrkur á stærri götunum og
kolamyrkur í »Mjóstrætum«. — Það
er ekki að furöa, þó þar sjeu framd-
ir margir glæpir.
Það eru 100 kven-lögregluþjónar
í Lundúnum. í fyrstu var þeim tekið
illa, eins og öllu nýju kvenstarfi; en
nú hafa þær áunnið sjer ást og hylli
borgarbúa, svo engum detlur annað
í hug en það sje alveg sjálfsagt, að
hafa þær, jöfnum höndum og karl-
menn.
Eitt kvöld ferðaðist jeg um East-
End, með kven-yfirlögregluþjóni.
Það var ung ekkja, sem leit út fyrir
áð vera alveg sköpuð til þessa starfs.
Við fórum inn í þær verstu smugur,
því hún var að rannsaka eitthvert
glæpamál.
í sumum af þessum svokölluðu
»kaffistofum« sem við heimsóttum,
voru eingöngu svertingjar og Indverj-
ar. í heilu þorpi fyrir sig, sem kall-
að er »Iíínverjabærinn« voru bara
Kínverjar.
Lögregluþjónninn heilsaði sumum
af þessum mönnum með nafni og
talaði vingjarnlega og móðurlega við
þá. Þótt margir af þeim væru auð-
sjáanlega á mjög lágu menningarstigi,
voru þeir mjög kurteisir við okkur.
í sumum af þessum óþverraholum
fundum við hvitt kvenfólk — mest
unglingsstúlkur 16—17 ára, sem sátu
þarna og drukku með mislitu mönn-
unum. Það er ólöglegl. Svo það var
heldur en ekki uppþot, þegar lög-
regluþjónninn lauk upp dyrunum.
Hún gerði þó ekki annað en hjálpa
unglingsstúlkunum til þess að fá gist-
ingu á líknarheimili, sem lá þar ná-
lægti »Það þ5rðir ekkert að vera að
draga þessa aumingja fram fyrir dóm-
stólana« sagði hún, og var það alveg
rjelt mælt.
Við vorum ekki tljótar í ferðum
um gölurnar, því margir þurftu að