Bjarmi - 01.07.1921, Blaðsíða 15

B JARMl
135
siðan jeg fór burt frá landinu minu
og úr yðar húsum; þá yfirgaf jeg eina
skjólið, sem jeg hafði átt, og ef jeg
ætti að lýsa tilfinningum mínum, þeg-
ar jeg nam staðar á götunni fyrir
neðan húsið og mændi á það tár-
votum augum, þá mundi jeg helst
líkja sjálfum mjer við rekald, sem
brotsjóar og brim bylta vægðarlaust
um ólgandi haf, — annars á jeg eng-
in orð yfir ástand mitt eins og það
var þá, en þeirri örlagaþrungnu skiln-
aðarstund mun jeg aldrei gleyma.
Jeg komst ofan að sjó. Engan sá
jeg manninn. Næturvörð þóttist jeg
reyndar sjá á rölti með fram búðun-
um, sem jeg gekk fram hjá, en jeg gaf
hvorki honum eða neinu öðru nokk-
urn gaum. Var jeg vakandi? Var mig
ekki að dreyma leiðinlegan og þreyt-
andi draum? Átti jeg ekki bráðum
að fá að vakna í hlýja bólinu minu,
og finna í meðvitund minni hvíld og
unað heimilissælunnar? Gat það hugs-
ast að þetta væri annað en draumur?
Jeg man að jeg spurði sjálfan mig að
þessu hvað eftir annað, og jeg hrökk
ónotalega upp frá hugleiðingum mín-
um við það að hálfdrukkinn maður
stjakaði hranalega við mjer um leið
og hann sagði: »Hvað ertu að flækj-
ast, ræfillinn þinn? Skríddu i flelið
þilt, þar áttu heima!« Og hann krydd-
aði þessa vingjarnlegu kveðju sína
með allmörgum blótsyrðum.
Jeg svaraði engu, en laut eftir
bögglinum mínum, sem hann hafði
hrifsað úr hendinni á mjer. Ef hann
vissi það drukni maðurinn, hugsaði
jeg með mjer, að jeg á hvergi heima,
þá mundi hann líklega vorkenna mjer.
»Jeg á hvergi heima«, sagði jeg lágt,
»og ekkert rúm til að sofa í«.
»Hvaða — hvert i — — tarna er
laglegt! Er þetta dagsatt, greyið mitt?«
sagði hann og varð talsvert mýkri á
manninn.
»Satt, já því miður«, svaraði jeg.
Hann virti mig fyrir sjer. »Hvað
hefir þú gert fyrir þjer lagsi? Það er
alveg óhætt að segja mjer það, jeg
ætti ekki að vera svo strangur í rjett-
inum — — ekkert gert fyrir þjer, nú
jæja, saklaus eða hvað? Jú, jú, gefur
meir en skeð. Þú ert ósköpin öll ein-
feldningslegur í framan anga-nóran
mín! En hvað verður úr þjer? Það
er svo sem velkomið að hýrast hjá
mjer í nótt, jeg á smugu skömm, þó
Ijeleg sje, það er skárra en úti — en
heyrðu sagði hann alt í einu, eins
og honum kæmi snjallræði í hug.
»Á jeg ekki að útvega þjer atvinnu«.
»Jú i öllum bænum«, svaraði jeg
allshugar feginn.
»Viltu verða sjómaður?«
»Mjer er alveg sama, ef jeg að eins
kemst eitthvað langt í burtu hjeðan«,
sagði jeg. wÞað kemur heim«, sagði
hann íbygginn, »þú ert maðurinn, til
þess kjörinn. Sjáðu til, þarna liggur
togari, sem á að leggja af stað til
Englands með morgni, jeg var ráðinn
á hann, en það kom bobbi í bátinn,
svo jeg vil helst vera laus, en þú
getur farið í slaðinn minn. Viltu það?«
»Já, mjög gjarnan«. svaraði jeg.
»Allright, sir«, sagði hann hlæjandi.
sÞú kærir þig kollóltan, þó þeir dusti
þig eitthvað, svona til að byrja með,
og ef þeir spyrja um mig, þá segðu
eins og er, að jeg hafi sent þig í
staðinn minn. Það er enginn vandi
fyrir þig að komast út i skipið, því
snemma i fyrramálið verður sendur
bátur eftir skipverjum, sem í landi
eru, þeir eru flestir nýir menn á þessu
skipi, og þekkjast þvi tæplega í sjón,
annars mundi þeim þykja mannamun-
ur í mjer og þjer«, sagði hann og
kinkaði kolli ibygginn. »Vertu svo á
varðbergi þarna á bryggjunni um
afturelding, báturinn frá skipinu lend-
ir þar, þú slæst í hópinn eins og