Bjarmi - 01.10.1971, Síða 4

HENDURNAR HANS PABBA
Þeir sváfu undir sama þaki.
Faðirinn hét Óskar Karlsson.
Sonurinn hét Bertil.
Óskar Karlsson, sextugur að
aldri, var ekki sérlega stórvax-
inn. 1 augum hans logaði innri,
yljandi glóð. Ósjálfrátt datt
manni í hug, að hann dreymdi
bæði dag og nótt.
Bertil hafði allt annað vaxt-
arlag. Hann var nær því höfði
hærri en faðir hans, herðabreið-
ur. Augun voru síkvik og fylgd-
ust með hverju andartaki. Hann
var raunsæismaður á að sjá,
fannst þeim, sem mættu honum.
Hann var líka raunsæismað-
ur, sem trúði þvi, sem hann gat
séð og sem unnt var að sanna.
Hann var kaldur í öllum út-
reikningum og ályktunum.
Óskar Karlsson og kona hans
spenntu greipar við morgun-
verðarborðið og báðu Guð um
að blessa matinn. Meðan á því
stóð, tókst Bertil að smyrja
brauðsneiðarnar sínar. Hann
notaði ekki hendur sínar til
borðbænar — og ekki heldur til
annarra bæna.
Feðgarnir unnu báðir við
maiarnámur Hultákers. Enginn
vann jafn rólega og örugglega
og Bertil. Enginn var jafn at-
orkusamur. Engum duldist, að
einhvern tíma yrði hann yfir-
maður þar.
Óskar Karlsson slundaði enn
þessa erfiðisvinnu aðallega
vegna þess, að hann hafði starf-
að í þjónustu fyrirtækisins frá
því hann var um tvítugt. Starfs-
kraftar hans voru ekki lengur
fullnægjandi, það hafði stjórn
fyrirtækisins reynt að gera hon-
um skiljanlegt með varkáru
orðalagi.
Hann var alltaf síðastur i mat-
arhléinu.
Bertil mislíkaði það. Hann
hafði margoft rætt um það við
föður sinn, en engin breyting
varð samt þar á.
„Verður þú ósjálfrátt líka að
spenna greipar við borðbænina,
þegar þú ert á vinnustaðnum?"
hafði hann sagt í gremjurómi.
„Það er eins og þú hafir fengið
einhverjar heimasætuhendur,
síðan þú varðst trúaður á þenn-
an hátt. Er það raunverulega
rétt af þér að gera þetta?“
„Já, það var hárrétt af mér
að verða í fullri alvöru trúaður
maður“, svaraði Óskar Karls-
son alvarlega. „Hins vegar get
ég ekki skorið úr því, hvort
hendurnar hafa orðið mýkri við
það, að ég bið til Guðs. Þó get-
ur vel verið, að það sé rétt, því
spenntar greipar eru alltaf
mýkri en knýttir hnefar ...“
Bertil svarði ekki. Hann
hrukkaði ennið og gekk brott,
til þess að byrja malarnám á
nýjum stað daginn eftir. Hon-
um hafði verið falið að sjá svo
um, að engar tafir yrðu, þegar
vinna hæfist aftur morguninn
eftir. Hann var ákaflega ánægð-
ur yfir því trausti, sem forstjór-
inn hafði sýnt honum. Það spáði
góðu um framtíðina.
Bertil átti að verða eftir, þeg-
Það er mikið talað um kyuslóða-
skiptin «g erfiðleikana í sam-
bandi við |»au. Samt gleymist,
að í yfirgnæfamli tilvikum ger-
ast of hljóðlátir og hrífandi lilut-
ir einmitt í samhandi við það.
Þessi sænska frásaga er eitt
dæmi J»ess. Sá hópur, sem lifir
kyrrlátu, lieilhrigðu lífi, er
stærri en margir halda, Jiótt |»eir
lialdi hópinn á allt annan liátt
en öskuraparnir.
ar dagsverkinu lyki, til þess að
sjá um dálítinn undirbúning
vinnunnar morguninn eftir.
„Ætlar þú ekki að koma með
heim?“ spurði faðir hans. „Það
er allt tilbúið fyrir morgundag-
inn, eins og þú sérð. Þú varst
búinn að líta eftir því fyrr í
dag.“
„Ég ætla aðeins að athuga
smávegis að norðanverðu,“
sagði Bertil. „Það er ekki ör-
uggt, að malarveggurinn sé
jafn laus og æskilegt væri, ef
við eigum að geta afgreitt það,
sem afgreiða þarf á morgun.
Þú getur sagt mömmu, að ég
komi heim eftir eina klukku-
stund.“
„Ég get beðið eftir þér,“ sagði
Ósar Karlsson, „en mamma
verður þá sennilega kvíðin, ef
hvorugur okkar kemur á venju-
legum tíma. Malarveggurinn
getur verið hættulegur, Bertil.
Gættu þín vel.“
4 OIABMI