Bjarmi - 01.01.1982, Blaðsíða 15

ust, hafði Blanche stöðu við leik-
hús eitt, þar sem hún sýndi fim-
leika.
Þessar tvær manneskjur voru
jafnokar í fimleikum. Og leikhús-
stjórarnir sögðu oft sín á milli, að
þau mundu geta komizt langt fram
yfir það, sem venjulegt var, ef þau
vildu sýna fimleika saman. Þau
ákváðu loks að bindast slíkum sam-
tökum. Þau giftust, og það Vcir
þegar í stað auglýst, að „hinir
heimsfrægu loftfimleikamenn, Wal-
fredshjónin“, ættu að sýna listir
sínar.
SÚ loftfimleika-íþrótt, sem fyrst
og fremst gerði þau fræg, var ann-
ars óþekkt á þeim tímum. Hún var
fólgin í því, að Blanche sveiflaði
sér fram og aftur í fimleikarólu
sinni hátt uppi yfir höfðum áhorf-
endanna. Og það er bezt að bæta
því við strax, að ekkert öryggis-
net var haft á þeim tímum.
Allt í einu varpaði hún sér með
glæsilegu heljarstökki yfir til
Eugene, sem hékk í sinni rólu með
höfuðið niður. Hann greip hana í
loftinu, og er þau nú sveifluðust
saman með ofsahraða hátt uppi í
loftinu, gætti Eugene þess, þegar
vel stóð á, að snúa Blanche við
og sveifla henni aftur til baka til
hennar eigin rólu.
Síðar meir hefur þessi íþrótt
verið endurbætt mikið, bæði með
tveim og þrem heljarstökkum, með
hraða, sem hefur verið mældur
sextíu enskar mílur á klukkustund.
En á þeim tímum, þegar Blanche
°g Eugene sýndu þessar fífldjörfu
listir, var það talið vekja mesta
athygli og æsing af öllum listum
í rólunni.
Nokkrir munu enn muna eftir
Blanche, er hún sleppir tökunum
°g þýtur af stað eins og blálitur
fugl á flugi sínu í áttina til Eugene.
Tíu þúsundir manna sáu hana
þannig, mállausir af spenningi og
titrandi af hrifningu, því að allir
vissu, að örlitil skökk hreyfing eða
minnsti skortur á árvakurri athygli
mundi hafa dauðann í för með sér
fyrir annað þeirra — eða bæði.
Á meðan á þessari sjaldgæfu,
lífshættulegu íþrótt stóð, ríkti
alltaf dauðaþögn. En jafnskjótt og
henni var lokið, hófust ærandi og
tryllingsleg hrifningaróp upp til
listamannanna.
Blanche var vön því, á meðan
fagnaðarlætin ólguðu fyrir neðan
hana, að setjast upp í róluna sína
eins og köttur, sem verið var að
gæla við, og þaðan sendi hún koss
á fingri niður til þessa ólgandi
mannhafs fyrir neðan, sem var
tryllt af hrifningu.
Eða eins og hún sagði frá seinna:
„Mér fannst sem þessi miklu fagn-
aðarlæti kæmu upp til mín eins
og gnýr frá ólgandi hafi. Það steig
mér til höfuðs eins og sterkt vín.
Ég var altekin af þeim, allan tím-
ann, sem þau stóðu yfir.“
Þó að þessir loftfimleikar hefðu
ekki nein slæm áhrif í för með sér
eftir á, var allt lífið í fjölleikahús-
inu þrungið svikulu og syndsam-
legu andrúmslofti.
Og nær því allar aukasýningar
voru ekkert annað en gróðabrall,
sem hafði enga þýðingu aðra en
þá að skemmta fólki og hafa út
úr því peninga. „Konan með
ljónsandlitið“, „Villimaðurinn frá
Bomeó“, „Feitasta konan í heimi“,
„Fastandi konan“ og „Skeggjaða
konan“ voru allt sýningar, sem
hægt var að setja í þann flokk.
Því að „Fastandi konan“ snæddi
alltaf ljúffengan morgunverð og
fékk á hverju kvöldi máltíð með
buffi og lauk. Og hún fékk sér líka
blund um miðjan dag, ef tíminn
var ekki of áskipaður.
— Halló, Sonny, kallaði kona
nokkur til lítils drengs, sem stóð
í dyrunum á tjaldinu þar, sem
„Skeggjaða konan“ bjó. — Er
„Skeggjaða konan“ móðir þín?
— Nei, hún er pabbi minn, svar-
aði drengurinn.
DAG nokkurn, í hléi milli
tveggja sýninga, kom nokkuð fyrir,
sem breytti öllum áformum Eugene
og Blanche. Tímasprengja sem lík-
lega hafði verið ætlað að hitta
svikulan bókhaldara, er bjó á
hóteli í nágrenninu, sprakk, og
Blanche særðist illa.
Sjúkrabíllinn ók með hana heim,
og hún lá í margar vikur milli
heims og helju. Mestan hluta þess
tíma var hún sljó og meðvitundar-
laus. Það varð því að rifta öllum
samningum, sem gerðir höfðu ver-
ið fyrir næsta tímabil.
Seinni hluta sunnudags eins kom
kona ein og hringdi dyrabjöllunni.
Hvorugt þeirra vissi, hver hún var
eða hvaðan hún kom. Það leit út
fyrir, að hún gengi á milli íbúð-
anna á hæðinni og bæði fólk um
að koma til kirkju.
Það var Eugene, sem fór til dyra.
Hann sagði henni frá Blanche og
spurði hana vingjamlega, hvort
hún vildi ekki koma inn fyrir og
heilsa henni.
Eugene hafði verið mjög beygð-
ur í margar vikur vegna þess, hve
ástand konu hans var slæmt, og
fannst honum því, að hann væri
mjög einmana og yfirgefinn.
í fyrsta sinn á ævinni var svo
komið fyrir honum, að hann gat
ekkert aðhafzt. Hann var heima
allan daginn við sjúkrabeð Blanche.
Hann elskaði hana innilega, þó að
hjónaband þeirra hefði verið stofn-
að vegna sameiginlegra áhugamála
þeirra.
En öll hin áhættusömu stökk í
loftinu, sem þau höfðu tekið sam-
an, jafnframt því með hve mikl-
um yndisleika og virðuleika hún
sýndi ávallt listir sínar, hafði hún
smám saman vakið hjá honum
innilega ást til hennar.
Hann vissi einnig, að læknirinn
var alls ekki öruggur um framtíð
hennar. Og í þessari aðstöðu fann
hann betur en nokkru sinni á ævi
sinni eigin vanmátt sinn og getu-
leysi. Hann gat ekki gert neitt fyrir
þessa elskulegu konu. Líf hennar
virtist fjara út hægt og hægt.
Það var heldur ekkert frá liðn-
um dögum, sem gat veitt honum
nokkra stoð eða uppörvun á þess-
um þungbæru, dimmu og vonlausu
stundum.
— Hér erum við, sagði hann við
sjálfan sig, — í bæ, þar sem við
höfum sýnt loftfimleika — afrek
yfir fjörutíu sinnum. Samt sem
áður er ég aleinn með sorg mína
hér. Ég er einn í þessum dimma
dal, án leiðsögumanns — og án
ljóss.
ÞEGAR þessi ókunna og óþekkta
kona barði að dyrum og kom inn,
hafði Blanche einmitt meðvitund.
Hún hafði enn við og við rænu
stutta stund í einu. Eftir stutt sam-
tal, sem fór fram með meiri eða
minni taugaóstyrk, spurði ókunna
konan, hvort hún mætti biðja bæn.
Á meðan á bæninni stóð, hvarf
henni allur taugaóstyrkur.
Og þó að bæn væri óþekkt fyrir-
brigði í lífi Blanche og Eugene,
fundu þau bæði, að það var eins
og andrúmsloftið yrði léttara. Þau
eygðu aftur svolítinn vonarneista.
Áður en konan fór, lagði hún
Jóhannesarguðspjall við rúm sjúkl-
ingsins, án nokkurra frekari skýr-
inga. Þetta var fyrsta og eina rit
15