Bjarmi - 01.12.1987, Page 22

klút fyrir vitum sér, gegnum reyk og hita þangað, sem
barnið lá og grét sáran. Hann greip það í fang sér og hélt
til baka. Skelfingu Iostinn sá manngrúinn prestinn rétta
út hljóðandi barnið, um leið og logandi brandur féll á
hann ofan úr rjáfinu. Hann náði með harmkvælum að
skríða út fyrir húsdyrnar. Barnið var heilt á húfi en sjálf-
ur var hann slasaður, brotinn og brenndur.
Mannfjöldi safnaðist saman utan við prestssetrið.
Nokkrir grétu, aðrir töluðu lágróma um stórkostlega
hetjudáð, þessa aukvisa, sem enginn hélt að nokk-
urdugur væri í. Aðdáunin varblandin sneypu. Fáirvoru
kollhúfulegri en Pappínó. Hann hafði fengið að sitja í
vörubíl Larúsós. Þessi svörgull grét nú sem barn. Eng-
inn fékk að fara inn til Lúðvíks og skömmu síðar var
hann borinn út í sjúkrabíl sem ók honum til sjúkrahúss-
ins í borginni með meiri viðhöfn en þessi litli prestur átti
að venjast. Hann var enn með Iífsmarki, sögðu þeir, en
horfur tvísýnar. Hann hafði hlotið slæm brunasár og
hryggbrotnað að auki.
— Æ, vesalings, hugprúði vinur, stundi Pappínó. Þú,
sem lést minna yfir þér en við öll, — þú varst hugrakk-
astur allra. Ó, aumingja vinur!
Hann grét með ekka svo axlirnar skulfu. Larúsó lagði
arminn yfir herðar hans en sagði ekkert. Hvað átti mað-
ur svo sem að segja?
Bæði þorpin voru sem lömuð eftir þennan harmleik.
Næsta sunnudag var troðfull kirkja hjá séra Pappínó.
Hann talaði um auðmýkt, hugrekki og það fordæmi
sjálfsfórnar sem Lúðvík hafði gefið.
— Enginn hefur kennt mér meir um kærleika Krists
en Lúðvík, þann kærleik þess, sem leggur sjálfan sig í
sölurnar fyrir aðra. Pappínó talaði hægt og yfirvegað, en
honum vöknaði um augu.
Lúðvík var fremur lítilfjörlegur predikari, en gjörn-
ingur hans brenndi sig inn í vitund íbúa þorpanna
tveggja. Að ráðst inn í alelda húsið til að bjarga ósjálf-
bjarga barni. Hann hafði reynt að gefa sóknarbörnum
sínum trúarlegan hversdagsmat. Nú hafði hann boðað
þeim í verki það sem mest er um vert: kærleik, sem er
fús til að fórna öllu.
Góð læknismeðferð fleytti Lúðvíki yfir lífsháskann
ogtil lífsánýjan leik. Eftir nokkrar vikur á sjúkrahúsinu
var hann sendur heim í þorpið sitt að eigin ósk. Hann
var lamaður og læknarnir sögðu að hann myndi vart eiga
langt líf í vændum.
Sitthvað bar að höndum næstu vikurnar. Séra Papp-
ínó tók sér leyfi frá störfum. Fríið notaði hann til að
sinna vini sínum Lúðvík. Hann bar hann á örmum sér
um þorpið, út á akrana þegar sólin skein eða annað
þangað sem Lúðvík vildi komast. Prestarnir tveir urðu
ímynd sannrar og djúprar vináttu: Rumurinn Pappínó
með aukvisann Lúðvík í fanginu. Það næsta sem gerðist
var að þorpsbúar slógu saman í spítthjólastól.
— Fjögrahjólavespa, sagði Pappínó sposkur á svip.
Lúðvík prédikaði nokkrum sinnum farinn að
kröftum, en Pappínó annaðist að öðru leyti kirkjulegar
athafnir í báðum þorpunum. Hann gerði það með gleði.
Honum fannst hann eiga mikla skuld að gjalda og hon-
um yrði ofraun að standa í skilum. En afkastageta hans
var mikil og þess vegna réði hann við báðar sóknirnar.
Skemmtilegast þótti Lúðvíki að skreppa niður að
ánni. Pappínó bar hann niður að árbakkanum og hag-
ræddi honum þar með púðum. Þar sátu þeir vinirnir og
skeggræddu ýmist um dægurmál eða um það sem mestu
máli skiptir. Pappínó komst að raun um hve margt hann
átti ólært af vini sínum. Hlutskipti hans gerði orð hans
dýrari.
— Hvernig í ósköpunum geturðu verið svona sáttur
við allt og alla? spurði Pappínó dag nokkurn við ána.
— Kæri vinur, ég var nú ekki burðugur fyrir, og ég hef
þurft að læra að lifa með veikleikum mínum, það veistu
nú.
— Já, en..., Pappínó fann ekki réttu orðin og Lúðvík
hló lágt.
— Þú kennir í brjósti um mig, kæri vinur og heldur að
ég hljóti að vera mesta vansældarskepna sem til er í ver-
öldinni. En það er ekki rétt. Veikleikar mínir hafa
kennt mér að til er það sem er meira virði en líkams-
þrek, hreysti og kjarkur. Drottinn Jesús Kristur gefur
mér styrk til að bera hlutskipti mitt og hann hefur aukið
mér skilning á kjarna trúarinnar.
íbygginn kastaði Lúðvík smásteini út í vatnið. Hring-
irnir breiddust út yfir vatnsborðið. — Trúin er sem
hendur Krists sem halda mér. Þess vegna get ég verið
sáttur. Trúin er von um framtíð í hendi Guðs. Ég veit að
ég á ekki langt eftir, Pappínó. Þegar lífi mínu lýkur veit
ég að hann sem heldur mér í hendi sinni í dag bíður mín
við hlið dauðans og ber mig til fyrirheitna landsins. Rétt
eins og þú hefur borið mig um þorpið undanfarið, Papp-
ínó. Það er þessi von sem veitir mér þróttinn, kæri
vinur, því ég veit að þetta er satt.
Aðeins blærinn sem þaut í trjágreinunum rauf þögn-
ina, sem fylgdi orðum Lúðvíks.
— Drottinn veit hvað hann er að gera, Pappínó.
Hann vissi svosem að ég dugði ekki til neins. Ég gat ekki
einu sinni lúskrað á smiðnum okkar þótt hann sé bæði
gamall og feitur, sagði Lúðvík glottandi.
— Viltu að ég jafni um hann? spurði Pappínó með
ákefð.
— Nei, væni, ég vil ekki að þú lumbrir á neinum. En
ég vil að þú verðir hér áfram og farir hvergi. Fólkið hér
þekkir þig og þarf á manni eins og þér að halda. Ég hef
nú verið færður aðeins til hliðar, Pappínó, en það þýðir
ekki að ég sé verkefnalaus. Drottinn hefur falið mér
þjónustu fyrirbænarinnar og þú mátt vita að ég bið fyrir
starfi þínu hérna. Lúðvík horfði hlýlega á starfsbróður
sinn.
— Þú ert góðum kostum búinn, Pappínó. Fólkinu
þykir vænt um þig og þess vegna fer því að þykja vænt
um Drottin Jesúm. Ég skil vel að þú viljir fara og prófa
þig annars staðar.
— Ja, ég... Enn varð Pappínó orðavant. Hann hafði
satt að segja orðið dálítið upp með sér við málaleitan
pófasts. Kannski hann ætti sér uppreisnarvon þrátt fyrir
allt!
— En, kæri vinur, mikilvægustu átökin í baráttu
Krists voru þau sem gerðust í kyrrþey, í veikleika, í því
hversdagsle^a. Guðsríki er allt öðruvísi en við ímynd-
um okkur. í Guðsríki er allt annar mælikvarði. Manstu
dæmisöguna um sauðina níutíu og níu og þennan eina
sem týndist? Það er víst léleg hagfræði, að sólunda
tímanum í þennan eina sem týndist. En það var kær-
leikurinn sem knúði hirðinn af stað að leita. Við getum
víst ýmislegt lært af guðspjöllunum, prestarnir, and-
varpaði Lúðvík.
Þaó var farið að kólna og vinirnir héldu áleiðis heim.
22