Bjarmi - 01.12.2002, Blaðsíða 6

Hjónin Bogi Pétursson og Margrét Magnúsdóttir. Á bak vió þau sést mynd af Astjörn.
Foreldrar þínir flytja til Akureyrar þegar þú átt
eftir eitt ár í barnaskóla og þú verður efiir.
Hvernig kom það til?
Ég vildi ekki fara til Akureyrar. Ég gat ekki
hugsað mér aó fara að læra í ókunnum
skóla. Ég fékk aó vera hjá lækninum á Eski-
firói þennan vetur gegn því að fara í allar
sendiferóir, hugsa um belju, hrút og 40
gæsir.
Varstu ekki einmana þennan vetur?
Þaó var lítill strákur sem kvaddi fjölskylduna
og horfói eftir strandferðaskipinu. Ég hafói
mikió aó gera og hafði ekki tíma til þess aó
láta mér leióast. En þaó komu kaflar þegar
mér fannst ég vera afskaplega einmana. En
þá hafói ég það góóa ráó aó fara til móður-
systur minnar, hún hét Eva, og þangaó fór ég
oft. Hún gerói vió fötin mín, þvoði af mér og
hún sá oft hvernig stráknum leió og tók mig
í fangió og huggaói mig.
Hvernig var það, fermdist þú á Eskifirði?
Já, ég gekk til prestsins þegar ég bjó hjá
lækninum. Þau hjónin voru miklir komm-
únistar og um tíma var ég afskaplega hrif-
inn af þessu öllu saman. Ég held að þaó
hafi ekki munaó miklu aó ég yrði kommún-
isti. En sem betur fer endaói þaó ekki
þannig.
Þetta var mikil lífsreynsla að vera einn.
Læknishjónin sögóu mér aó ég mætti bjóóa
í kaffi á fermingardeginum og þaó komu
fimm ættingjar og drukku kaffi meó okkur.
Ég fór hins vegar aldrei til altaris. Þann dag
fékk ég fyrirskipun um að hreinsa út frá
hrútnum sem ég hafói verið að passa og
koma mykjuhaugnum frá húsinu. Ég hugs-
aði oft um þaó, hvers vegna fékk ég ekki aó
fara til altaris eins og hin börnin. Minning-
in um dauóa Krists er í dag helgasta athöfn
sem ég tek þátt í, þegar minnst er dauóa
Krists og upprisu. Guó var svo góður aó
hann leiddi mig á þaó stig aó ég hef oft
tækifæri til þess að minnast þess og þó svo
aó ég hafi misst af þessu tækifæri aó ganga
upp aó fermingaraltarinu þá held ég aó
hann hafi bætt mér þetta upp seinna.
Eftir þennan erfiða vetur á Eskifrði fytur þú til
foreldra þinna á Akureyri og ferð að vinna á skó-
gerð SIS. Nokkru seinna gerist svo sá gleðiat-
burður að þú frelsast. Viltu segja okkur aðeins
frá því?
Ég var á kafi í íþróttum og var í raun og
veru ekkert að hugsa um Guó og eilífóina.
En svo kom atvikió sem varó til þess að ég
frelsaóist. Bróóir minn tveggja ára veiktist
skyndilega. Þegar ég fór meó lækninum um
nóttina í apótekið sagói hann mér aó þaó
væri lítil von fyrir þennan dreng. Ég tók
þetta afskaplega nærri mér og fór að hugsa
um hvaó ég gæti gert. Það kom í huga mér
aó reyna aó biðja og ég baó eins oft og ég
gat. Tíu dögum seinna sagói læknirinn:
„Hér hefur gerst kraftaverk. Þessi drengur
átti aó vera dáinn fyrir fjórum dögum síð-
an.“ Þarna hafói eitthvaó gerst sem var
ótrúlegt og óútskýranlegt. Vió vorum öll
glöð yfir því aó Halli var kominn úr allri
hættu og ég var afskaplega glaóur yfir því
aó Guð hafói heyrt bænir mínar. Enginn
vissi um aó ég var alltaf að biðja fyrir hon-
um í herberginu mínu og í vinnunni. Um
kvöldió þegar ég fór aó sofa var ég svo glað-
ur og þakklátur aó ég kraup við rúmió mitt
20 ára gamall og ég sagði aóeins þessi fáu
oró „Þakka þér Guó fyrir aó þú hefur verið
mér syndugum líknsamur." Ég sagði ekki
mikió meira, en ég sagói þetta af öllu
hjarta. Og þá var eins og himininn opnaó-
ist og ég sá Krist á krossinum. Þaó fór
straumur um mig af vellíóan, af friði og
gleði og mér fannst ég finna þegar Guð
hreinsaði syndir mínar í burtu. Þaó var allt
annar Bogi Pétursson sem lagóist til hvíldar
þetta kvöld og svaf yndislega þessa nótt.
Mér fannst ég finna fyrir því aó mér þætti
svo vænt um alla. Jafnvel þeir sem mér var
ekkert vel vió í verksmiójunni voru orðnir
vinir mínir í huga mér. Og ég sagði vió sjálf-
an mig: „Ég veró aó segja pabba frá þessu
á morgun." Og ég sagði líka við sjálfan mig:
„Þaó er hægt aó frelsast." Og ég var mjög
ákveóinn í því aó ég ætlaói aó segja frá. En
því mióur þá vantaói kjarkinn.
6