Heima er bezt - 01.05.1952, Síða 29

Nr. 5
Heima er bezt
157
Leitað á náðir manna
með það héðan“. En piltur hróp-
aði eins hátt og hann gat:
Hverjum er heimilt með
gullið úr fjallinu að fara?
A-r-a
var svarað. En kerling sat við
sinn keip. Hún var ekki alveg á
því að sleppa gullinu, svo að
piltur sagði, að hún skyldi nú
vara sig. Varð þá kerling ævareið
og æpti eins hátt og hún fram-
ast gat:
Á hverjum skyldi ég
þurfa mig að vara?
A-r-a
heyrðist svarað ofan frá tindin-
um. Þá varð kerling loks að láta
1 ininni pokann, pilturinn tók
gullsekkinn og settist á hjólið,
sem þaut með hann áleiðis nið-
ur íjallið. Ekki nam það staðar
fyrr en niðri undir fjallsrótum
þar, sem hann hafði lagt upp í
þessa för. Og nú heldur þú lík-
lega, að kerling hafi verið þar
enn á sama stað og áður. En þar
skjátlast þér. Það var nefnilega
líkast því að hún hefði sokkið í
jörð niður, og þrátt fyrir, að
piltur leitaði bæði vel og lengi,
varð hann einskis vísari um
hana. En þegar hann kom aftur
þar, sem hann hafði skilið við
hjólið, á meðan hann leitaði
kerlingar, var það hvergi sýni-
legt, en í stað þess beið hans þar
stór og glæsilegur vagn, og fjór-
ir gæðingar spenntir fyrir. Hann
lét nú sekkinn með gullinu upp
1 vagninn og ók síðan á fleygiferð
alla leið heim til sín. Þar hafði
móðir hans beðið óþreyjufull
eftir honum. Og nú geturðu ver-
ið viss um, að mikil umskipti
urðu í kotinu þeira. Fyrst byggði
Ari handa þeim nýtt og fallegt
hús, og síðan stækkaði hann bú
sitt, svo að hann varð ríkasti
bóndinn í öllu landinu. En þrátt
fyrir öll auðæfi sín var hann
enn jafn vinnusamur og iðinn
og áður, þegar hann átti ekki
neitt. Enn heyrðist hann oft
syngja, hress og glaður, líkt og
áður:
Víst hefur nafnið mitt
frægð að færa,
þó finnst mér ég enn þurfa
margt að læra.
Það var einn góðviðrisdag á s.
1. vori, að þrír Reykvíkingar
söðluðu hesta sína og riðu út í
„guðs græna náttúruna“. Leið
þeirra lá austur þjóðveginn að
Geithálsi, síðan gamla Þing-
vallaveginn allt að Miðdal og
þaðan að Hafravatnsrétt, en þar
höfðu þeir ákveðið að hvíla góða
stund, áður en haldið yrði heim-
leiðis.
Við Hafravatn svöluðu hest-
arnir þorsta sínum og nutu ný-
græðingsins, sem farinn var að
sveipa grundir og móa grænum
sumarskrúða. Friður og ró hvíldi
yfir þessum fagra stað í allri
sinni vordýrð. Skyndilega kvað
við sár jarmur og angistarfullur.
Sáu þeir félagar þá, hvar ær
kom hlaupandi fram á brún
hæðarinanr fyrir ofan réttina og
jarmaði í sífellu til þeirra. Lát-
æði kindarinnar vakti furðu
þeirra, og ákváðu þeir því að
ganga í áttina til hennar og at-
huga hvað valdið gaéti. Þegar
hún varð þess vör, að mennirnir
veittu henni athygli, var eins og
jarmur hennar yrði mýkri og
mildari og jafnvel biðjandi. Hún
tók á rás undan mönnunum, en
nam þó staðar öðru hvoru, leit
til þeirra og jarmaði. Þannig
gekk það til alllangan veg eða
þar til komið var að mýrardragi
nokkru á að gizka hálftíma
gang frá réttinni. Þá kom í ljós,
að lítið lamb var í sjálfheldu úti
í feni og mátti sig hvergi hræra.
Ljósgræni dýjamosinn hefur ef-
laust heillað sakleysingjann,
sem uggði ekki að leyndum hætt-
um lífsins.
Mennirnir lyftu lambinu upp
úr foraðinu og færðu það til
móðurinnar, sem með vitsmun-
um sínum og ráðsnilli hafði forð-
að því frá hungurdauða. Lágt
jarm, þrungið gleði og móður-
legri umhyggju, ómaði fyrir eyr-
um félaganna.
Eftir að litla gimbrin hafði
fengið sér volgan sopa úr nægta-
búri móður sinnar, stefndu
mæðgurnar til fjalls, en menn-
irnir gengu til hesta sinna.
Logn og vorblíða settu svip
sinn á þennah yndisfagra dag.
Hafravatn skartaði sínum feg-
ursta skrúða í skini sólarinnar.
En í loftinu barst kliður frá
jarmi þakklátrar móður.
D. D.