Heima er bezt - 01.04.1953, Qupperneq 13

Nr. >1
af Grími, og ef hann næði til
hans, þá að biðja hann að koma
til sín vinnumaður með vorinu.
Þéssu var Grímur allshugar feg-
inn og fannst, að hann hefði
ekki til einskis barizt í mann-
drápsveðrinu, ef hann ætti þó
eftir að sjá Siggu aftur. Eigin-
lega hvarf allt í huga hans fyr-
ir mynd hennar. Hún átti hug
hans allan og óskiptan. Og með
því að hann var hvergi ráðinn
og öllum óháður að lokinni ver-
tíð, þá afréð hann umsvifalaust
að biðja Jón að svara bróður sín-
um og segja honum, að Grímur
mundi koma austur eftir lokin
og láta það fylgja svarinu, að
hann mætti koma með 2—3
áburðarhesta undir skreið, ef
hann vildi og gæti sótt sig um
það leyti. Þætti honum ekki
borga sig að sækja skreiðina, þá
skyldi hann láta ógert að sækja
sig, sér yrði ekki mikið fyrir að
ganga austur og bera dót sitt.
Þetta var þá orðinn einn af
fegurstu dögum á ævi hans, að
honum fannst, því að hann þótt-
ist með sjálfum sér vita, að
þarna væri Ella systir Siggu að
verki. Svona óvænt og skyndi-
lega rofaði til eftir baráttuna
síðastliðna nótt, þar sem hann
varðist boðaföllum stormkvik-
unnar og horfðist í augu við
dauðann sjálfan svo að segja ó-
slitið í 12 klukkustundir. —
Eftir þetta gekk vertíðin á-
gætlega, Grímur fiskaði vel og
naut aðdáunar háseta sinna,
sem þótti mjög fyrir, er þeir
komust að því, að hann inundi
hverfa brott með vorinu og
ekki koma aftur.
IV.
Nokkrum dögum fyrir lok
frétti Grímur úr Njarðvíkum, að
Einar væri kominn og ætlaði að
dveljast hjá bróður sínum fram
á lok. Var hann þar kominn með
fjóra áburðarhesta og gæðing
handa Grími. Jón bróðir hans
hafði eggjað hann á að fara ekki
ferðaleysu, hann gæti fengið
það sem á vantaði lestina hjá
sér.
Kvöldið fyrir lokadag komu
þeir bræður í Býjarskershverfið,
en þar var Gríms að leita. Kom
hann til móts við þá og fagnaði
Heima er bezt
109
Einari ástúðlega, en Einar var
hugfanginn af atgerfisþokka
Gríms, og að sjá, hvern þroska
hann hefði fengið á rúmum fjór-
um árum, og var glaður yfir, að
vera nú að sækja hann. Bjuggu
þeir svo ágæta bagga upp á tvo
hesta af góðri skreið, en Jón
vildi láta á hina tvo sitt af
hverju, því að hann var þarna
alveg við kauptúnið Keflavík.
Þar mátti alltaf fá sitt af hverju.
Skildi Einar eftir gæðing með
reiðtygjum handa Grími. Að því
búnu fóru þeir bræður með
áburðarhestana heim til Jóns
um nóttina, en Grímur kom
daginn eftir. Þann dag um há-
degi lögðu þeir af stað, Einar og
Grímur, með fjóra hesta í lest, á
sínum gæðingnum hvor, og
komu austur í Ölfus að ferju-
stað í Óseyrarnesi fyrir fótaferð
í ágætu veðri.
Ferðin öll heim gekk að ósk-
um og var Grímur feginn og
fagnandi að sjá aftur yfir sveit-
ina, sem var þegar tekin að hafa
fataskipti og færast í „nýja
skrúðið". Hver hæð og hnjúkur,
hóll og barð, er hann sá fyrst
tilsýndar, bauð hann velkominn
til átthaganna, og þegar inn í
sveitina kom, breiddi hún faðm-
inn móti honum. Bæirnir komu
í ljós einn af öðrum, Grímur
þekkti þá alla: Nes og Grund,
Hamar, Hlíð og Gerði. Þar var
allt á sínum stað og svo að segja
óbreytt frá því sem var fyrir
rúmum fjórum árum. Sjálfur
hafði hann breytzt meira.
Og áfram var haldið klyfja-
ganginn, fet fyrir fet, að kveldi
sjöunda dagsins frá því lagt var
upp frá Njarðvíkum. Loks sást
heim að Brekku. Þaðan var hon-
um svo að segja sparkað út úr
sveitinni, þegar hann var 17 ára.
Hvað um það, enginn bærinn
brosti svo innilega við honum
sem Brekka. Þar var líka litli
bærinn þeirra Siggu efst uppi í
brekkunni. Hann stóð víst enn.
En það var krókur að koma að
Brekku, og þeir Einar héldu sem
leið lá beinust og stytzt að
Bakka. Þegar þangað sást, tók
Grímur fyrst eftir miklum breyt-
ingum frá því sem var, er hann
fór, og hafði orð á því við Ein-
ar. Einar var búinn að byggja
upp bæinn. Þar var alveg ný
húsarönd og sómdi sér vel. Það
var nóg að gera á Bakka, sagði
Einar, þó að hann væri ekki einn
til útiverka. Það var full þörf á
að fá Grím sér til hjálpar. „Öll
útihúsin hanga uppi af gömlum
vana,“ sagði hann, „og svo eru
túngarðarnir allir niður dottn-
ir.“ Þarna þurfti margt að gera,
og þarna mátti margt færa í lag
frá því er þekkst hafði áður,
fannst honum.
Og loksins voru þeir komnir
heim, með fjóra hesta undir
klyfjum, tóku ofan á hlaðinu,
sprettu af hestunum og tóku
hnakkana af gæðingunum, svo
að allir gætu loks velt sér á tún-
inu. Það var gott að vera kom-
inn heim eftir þriggja vikna úti-
vist, fannst Einari, og í því kom
Elín út, en hún hafði ekki tekið
eftir þeim fyrri. Varð þar fagn-
aðarfundur, og Elín bauð Grím
innilega velkominn aftur heim
í sveitina og að Bakka til þeirra
hjóna.
Grímur var nú aðeins tuttugu
og tveggja ára gamall, meira en
meðalmaður á hæð, þrekinn og
kraftalegur og talinn með mestu
burðarmönnum heima, og þótt
litazt væri um í nærsveitum, en
lét lítið yfir sér. Hvar sem á var
litið, þá var hann vel á sig kom-
inn og mannvænlegur.
Hann hafði róið fjórar vetr-
arvertíðir á Suðurnesjum, og
auk þess fjórar haustvertíðir
og fjórar vorvertíðir. Tvö sum-
ur hafði hann farið í kaupa-
vinnu þaðan norður í land, í
annað skiptið norður í Svarfað-
ardal, og hitt sinnið norður í
Skagafjörð. Við allt þetta hafði
hann mannazt og vaxið í áliti
þegar heim kom.
Niðurl. í næsta blaði.
HEIMA ER BEZT
óíkar öílum ieóendL
um
ámum cfleóileýi iumari.