Heima er bezt - 01.04.1953, Side 25

Nr. 4
HeIma er bezt
121
vöndu þangað komur sínar.
Snj ótittlingarnir f engu líka
laun fyrir veitta gleði.
Finnur ei æti fuglinn minn,
flesta grætir veturinn.
en úr því bætist ögn um sinn
ef ég læt í gogginn þinn,
enda voru smáfuglarnir oft
spakir á varpanum í Valdarási,
og stundum slæddist krummi í
hópinn. Einhverju sinni var það
að vori til, að börn Þórdísar
spurðu, hvernig á því stæði, að
hrafninn væri hættur að sýna
sig, þá svaraði hún þeim með
þessari vísu:
Ei vill krummi okkur finna,
á í hömrum lítið bú
og þar gætir unga sinna,
annríkt hefur greyið nú.
Margar vísur orti Þórdís um
dýrin, ekki sízt kisu, það var
bæði vegna rótfastrar vináttu,
og eins til gleði fyrir börnin.
Brandur kallar: Kæri Skjóni,
komdu í leik,
sé ég nú hvar flugan fríða
er farin á kreik,
nú má ekki bróðir bíða,
að búa til steik.
Sína kyssti kettlinga
kisa þyrst í fuglana.
Kampa hjristi kvörnlna,
klónni risti músina.
Svarta kló hét kisa ein, og var
komin til ára sinna.
Þó að flóinn fyllist snjó
og frostið tófur grenni,
og Svarta klóin mín sé mjó
má ei lóga henni.
Glaður hét hestur, hann var
þýður og vel viljugur, vinur vina
sinna en mjög lundstríður gagn-
vart ókunnugum.
Keldur, engi, urð og mel
allt jafnt rennur Glaður.
Hans á baki héldist vel
harðsofandi maður.
Er til fylgdar á við mann,
æ að mínu geði,
ekkert veitir eins og hann
ómengaða gleði.
Eftirfarandi visa er líka í sam-
bandi við sama hest. Það var á
heimleið úr réttum, þar hafði
verið glatt á hjalla og töluvert
drukkið, eins og víða tíðkaðist á
þeim samkomum. Þórdís var ein
á ferð:
Heit er mund og hugurinn
þó hafi ei yljað pelinn,
heim ég rata og hesturinn
hörð þó fjölgi élin.
Daníel átti góðan hest gráan.
Þessi vísa er ort í orðastað Dan-
íels:
Fannhvítur og fjörugur,
fallegur og hýr á brána.
— Aldrei var ég aftastur
er ég sat á baki Grána.
Eins og að líkum lætur eru
margar vísur Þórdísar heilla- og
óskavísur, innilegastar eru þær
um börn hennar:
Fáðu allskyns fríðindi,
sem fær mitt skynjað sinni,
þú ert ljóðið lýsandi
lífs á götu minni.
Veiti þér hlýju og vinsemd
manna
vinurinn sem aldrei brást,
göfugt hjarta og giftu sanna
gefi þér hans heilög ást.
Ef þér geisli af gleðisól
gæti brugðizt sýnum,
mundu, að ætíð áttu skjól
undir vanga mínum.
Öll sín fullorðinsár dvaldist
Þórdís fjarri æskustöðvum og
ættingjum, en góðar minningar
gátu stytt bilið.
Ljúfa æsku endurminning
yl sem mörgum ljær,
þín er blíð og blessuð minning,
birtu á hugann slær.
Og eftirfarandi vísa mun hafa
orðið til á ferð um fornar slóðir:
Hér er gróin gata hver,
gleymsku vafin hjúpi,
geta þó enn gleði mér
greint úr tímans djúpi.
Starf einyrkjakonu er oft erf-
itt og fáar næðisstundir
Þegar dagsins þrýtur ys og köll
þreyttum huga værðin reynir
duga,
minningarnar líkt og fossaföll
flæða yfir varnarlausan huga,
og það kemur fyrir alla að líta
stundum dekkri augum á hlut-
ina en ástæða kann að vera til.
Hve margur er sem missir
allan dug
og mæðist einn, þvi hvergi frá
er styrkur.
Þið sjáið aldrei allan þeirra hug,
í öll þau duldu hólf,
það kolamyrkur.
Hér segir frá hausti:
Blóm og strá nú blikna
um storð,
bindur ísinn flóa.
Hinztu kvakar kveðjuorð
klakafróni lóa.
Þýtur vindur þungri raust,
þil og veggi smýgur.
Enn er komið undir haust
ó hvað tíminn flýgur.
En liðið sumar lifir í endur-
minningunni, og með óþreyju er
hins næsta beðið, og það kemur
eins og ávallt áður.
Allt er bjart og hýrt og hlýtt
horfinn ís úr flóa.
Senn er komið sumar nýtt,
syngur úti lóa.
Meðan hörmungar og harð-
rétti hrjáðu þjóðina, voru
samdar og sagðar sögur um úti-
legumenn, sem bjuggu í duld-
um fjalldölum, þar sem beiti-
land var betra en annars staðar,
og sauðir vænni en í byggð. Þá
mynduðust líka þjóðsögur um
auðæfi dverga. Það er hollt þeim,
sem á við örbirgð að búa, að
yrkja til sín dýrð og glæsileik.
Þjóðsagan á ótæmandi auð
og allt er þar með fínum
dráttum skrifað
um kóngsins makt og
karlsins litla brauð
og hvernig var í hól og
steini lifað.
Það væri gaman að geta notið
unaðssemda æfintýranna, en því
miður er þess sjaldan kostur.
Margt þó þrái mannsins
hjarta
mynda fáir um það skrá,
ekki tjáir um að kvarta
eða neinum segja frá.
Hér skal svo staðar numið.
Ævi alþýðufólks, bæði hér og
annars staðar er ekki krans á
rósum. Það er margs farið á mis,
og ýmis hugðarefni geta ekki
notið þeirrar umönnunar, sem
þeim hæfði, samt skolar ýmsu á
fjörur, sem betra er að geymist
en gleymist, þar á meðal eru
þessar fáu vísur Þórdísar. Hún
dó 1945.