Heima er bezt - 01.10.1955, Blaðsíða 20

308
Heima er bezt
Nr. 10
komu á leiðarenda, spyr Oddur:
„Hver skal fyrr mæla bróðir?“
„Skalt þú,“ svaraði Sigvarði,
„mun þér erindið náast, eða viltu
láta mér eftir nokkuð?“ „Vil ég
víst“, kvað Oddur. Sigvarði hugði
að um stund og rannsakaði mál
þetta vel og lengi, síðan snýr
hann sér að Oddi og segir: „Mál
þetta hef ég hugað nokkuð, og
væri minn sómi meiri, ef eg
fylgdi þér vel eftir og gæti um
kosti alla, og skal ég þar vel um
tala og geta hinna meiri
kennda“. Oddur ljómaði við og
kvað kviðlinga og annað gaman-
rím. Var nú leið á enda, og höfðu
þeir bræður hljótt að síðustu,
því Oddur vildi huga að málinu
vel, og velja því góð orð í kyrr-
þey. Þar komu þeir að engi, sem
fólk var að verki. Gengu þeir
þangað sem bóndi var og heilsa
vel. Segjast þeir eiga erindi við
hann og verkkonu hans. „Skal
hér engan formála hafa“, kvað
Oddur. „Er erindi mitt að leita
kvonbæna við verkkonu þína,
hina erlenzku." „Hef ég eigi
þann mála í minni umsjá að gefa
konu sjálfráða, og skalt þú leita
til mærinnar sjálfur, og hennar
samþykki hafa“. Tók þá Oddur
festina úr skjóðu sinni og rétti
bónda. Tók hann við gjöfinni,
og leit glaður við. „Þér vil ég
þennan grip gefa, og þar sem
hann er dýr nokkuð, veit ég að
þú annt mér fylgdar í málinu“,
kvað Oddur. „Góður er gripurinn
og munt þú mitt traust eiga.
Skal eg hér að gott leggja, og
þar sem meyjan mælir á er-
lenzkri tungu, skal ég þitt mál
túlka, og ljóst gjöra, og hennar
orð út leggja“. Gengu þeir nú
allir til mærinnar, er var að
rakstri á enginu, og heilsa þeir
bræður henni vel. Gengur þá
bóndi fram og segir: „Hér eru
komnir bræður tveir, góðir menn
og framaðir, og vill sá yngri bón-
mál þér flytja. Skal ég hans mál
fram bera fyrir vináttu sakir.Lízt
mér það góður ráðahagur, þar
sem maðurinn er vel fjáður, og
gjörir góðan sveitarsóma að þú
takir máli þessu vel og mælir ei
mót“. Meyjan lítur á manninn
um stund, og segir síðan: „Fríð-
ur er maðurinn, ekki skal því
móti mælt. En hversu vel við
dugum saman að búa, skal ég
ekki neinu um spá. Taka mun ég
bónorði þessu, og mun ég til reiðu
verða þá þrjár sólir eru af lofti.“
„Skalt þú, Oddur bóndi, sækja
þá meyna á tilteknum tíma, og
hennar góss flytja í þinn rann“.
Var gert vel að þessum orðum
og undu menn því hið bezta.
Keypti Oddur það af bónda, að
hann flytti sér meyna á ákveðn-
um tíma, og skyldi hann sitja
festaboð, og vera meyjarinnar
svaramaður. Kvöddu þeir bræð-
ur síðan og riðu heim. Var nú
gert að boði heima á Smálönd-
um, og reið Oddur til nábúa
sinna og bauð til veizlu. Voru
matföng og drykkir heim fluttir,
og tjölduð stofan sem bezt.
Veizludag var Oddur árla risinn,
og sá að húsum. Reisti hann
stöng eina mikla og festi á fána
af erlendu skipi, er landgrunn
hafði kennt og varð eigi út tekið.
Bekkir voru settir með borð-
um í stofunni og fyrir enda smá-
kvartel eitt með hrosshárssetu
skrautofinni. Komu nú menn til
boðsins og voru leiddir í stofu.
Þegar bóndi kom með brúðina,
'gengu þeir bræður, Oddur og
Sigvarði, í móti þeim, tóku meyna
og leiddn í stofuna. Varð hún
glöð við er hún sá hversu vel og
ríkmannlega stofan var búin.
Stóðu menn úr sætum þá brúð-
urin gekk inn. Skildu þeir bræð-
ur ekki við hana fyrr e'n hún var
sezt á hrosshárspúðann. Töluðu
menn síðan almenn tíðindi, og
sögðu fréttir úr sveitinni. Allir
dáðust að, hversu brúðurin var
vel búin. Hafði hún þjóðbúning
af Noregi og sómdi sér hið bezta.
Bræðurnir Oddur og Sigvarði
höfðu úlpur miklar og dökkbrún-
ar buxur af flaueli. Þá er allir
voru seztir og talað um stund,
gekk í loftið klerkur einn hár og
tigilegur. Hafði hann hempu og
kraga, og staðnæmdist þar sem
brúðurin sat. Tók þar sæti og
hafði tal nokkuð með henni á
erlendri tungu, mátti þar enginn
kenna, utan bóndi sá er mærina
hafði haldið. Gengu því næst
fram svaramenn, og leiddu brúði
og brúðguma að klerki. Hafði
hann tal nokkuð til brúðhjón-
anna, bæði á hérlenzku og er-
lenzku máli. Var síðan sungið.
Þegar þessu hafði farið fram
gengu allir í sæti sín og neyttu
matar, var þar stórmannlega
veitt. Hestakjöt reykt, úldin grá-
slemba og ábrystir. Þegar menn
höfðu matast var á borð borinn
súrleggjar mjöður vel gerjaður
og stóð hann gráður nokkrar.
Urðu menn nú glaðir og
skemmtu sér við stökur og rím,
og kvað hver sem kunni. Þótti
eigi hlíta í svo mikilli veizlu að
fara með einstæðingsstökur,
heldur tóku menn að kveða hin-
ar meirikapparímur og láta
fylgja langan hala af kveðanda-
seim í enda hverrar stöku.
Bezt þótti klerkur kveða, bæði
var hann raddsterkur og kunni
mikið úr Gönguhrólfs-, Bern-
harðar og Númarímum. Þá nienn
höfðu skemmt sér um stund,
gengu þeir út og skoðuðu bú
bræðra, sér í lagi hænsnahúsið
sem var mikið og gott hús. Nú
sótti Oddur fjalarenda og nagla
nokkra, bauð mönnum að þeir
skyldu þreyta kappraunir nokkr-
ar. Var það sú fyrsta að reka
naglann í fyrsta eða öðru höggi
í gegnum fjölina, það reyndist
flestum erfið raun, utan einum
bónda er vann þá þraut. Oddur
bauð nú öllum í stofu og skyldu
þeir þiggja kaffi. Báru gestir þá
fram brúðkaupsgjafir sínar, voru
það góðir gripir, svo sem járn
undir hesta, stafbroddur úr ekta
stáli, ullarkambar nýir, kven-
mannsskíði úr hvítu eltiskinni
vel sköfðu, og nett tóbaksílát úr
nautshorni, vel gerður hlutur.
Margt var fleira góðra muna.
Litu menn gripina um stund og
töluðu til. Vænst þótti Oddi um
einn mikinn torfljá, er stóð
átján tommur á lengd, og var
hinn bezti gripur hérlendis
gjörður. Kvaddi Oddur sér hljóðs
og þakkaði góða gripi. Sagðist
finna það hugarþel, sem á bak
við lægi alla þessa góðu muni,
og skyldu þeir lengi bera þann
vott virðingar og kærleika, sem
gefendur hefðu sýnt sér. „Vil ég
ykkur blessunar biðja fyrir alla
hugsan og þenkingu, sem þér
hafið til vor. Mun rausn yðar
lengi hugkær verða og af gjöfum
yðar endurvarpast hlýja til vor.
Allir, sem á þessa muni líta, sjá,
að hér hafa góðir drengir við
komið, og hamingja vor er það,
að eiga slíka trygga vini. Skal
þessi dagur æ síðan hátíðisdagur