Heima er bezt - 01.10.1955, Blaðsíða 25

Nr. 10
Heima er bezt
313
Ævintýrið um H. C. Andersen
Eftir
Undir
stikilsberjarunnanum.
Hans Christian er nú tójf ára
og hefur stækkað mikið. Hand-
leggir, fætur og nef er svo langt,
að það vekur eftirtekt fólksins.
Hann stundar stöðugt leiklist-
ina, og leikur oft sjálfur skop-
leiki. Til þess notar hann föt
móður sinnar og býr til sérstæð-
ar manntegundir. Það eru erfið-
ir tímar fyrir Önnu Maríu og
oft getur hún ekki útvegað næg-
an mat handa þeim báðum. Hún
þvær fyrir nágrannana og tek-
ur að sér alla þá vinnu, sem
henni býðst.
Hans Christian hefur verið
settur í skóla handa fátækum
börnum, og þegar hann kemur
heim er hann ákaflega einmana.
Brúðurnar og leikheftin eru
einasta dægrastyttingin.
Hann situr á kassa við stikils-
berjarunnann og saumar brúðu-
föt eða les. Stundum situr hann
með augun lokuð, án þess að
hafa nokkuð fyrir stafni. Stund-
um skrifar hann líka og hefur
alltaf með sér blýant og pappír.
Anna María er að sópa húsa-
garðinn með sófli.
„Hvernig tala kóngar og
prinsessur, mamma?"
„Það hef ég aldrei heyrt“,
svarar móðirin, „en þess háttar
fólk talar víst ákaflega vandað
mál“.
„Já, nú hef ég fundið það út“,
segir hann og skrifar eitthvað
niður. „Guten morgen, mon pére,
hafið þér sleeping vel?“
„Hvað ertu að gera núna?“
spyr móðirin.
„Það er leikrit“.
„Já, þú hefur nóg að gera, en
þú verður sjálfur að taka til
eftir þig. Ég get ekki unað við
allt þetta rót, og tuskur um all-
„Ég skal taka til, mamma, en
an garðinn“.
Karen Margrethe
ég hef bara svo mikið að gera í
dag“.
„Mikið að gera, jú, þú ert að
búa til leikrit og hugsar ekki um
annað en brúðurnar þínar og
brúðuleikhúsið. Þú saumar og
saumar alla daga. Þú ætlar þér
áreiðanlega að verða klæðskeri“.
„Nei, ég vil ekki verða klæð-
skeri“, svarar Hans Christian.
„Ég vil stunda leiklistina“.
„Já, þá áttu von á góðu“, svar-
ar móðirin. „Þú verður látinn
svelta og drekka olíu til þess að
verða nógu liðugur. Það hef ég
heyrt, að þeir geri. — Nei, líttu
bara á Stegmann klæðskera!
Hann hefur það gott. Hann býr
1 Krossbænum, hefur stóra
glugga og menn í vinnu. — Ef
þú yrðir einn þeirra, væri þér
vel borgið“.
„Ég vil stunda leiklistina,
mamma".
„Jæja, drengur minn, en það
er ég, sem ákveð það. Bara að
pabbi þinn hefði lifað. Hann var
skynsamur maður, þó að hann
væri dálítið sérvitur. — Æjá,
það er mikil ábyrgð, sem hvílir
á mér. Hvað skyldi verða úr þér,
sláninn minn.“
„Ég vil verða frægur, mamma."
„Frægur“, endurtekur móðirin.
„Já“, segir drengurinn. „Fyrst
verður maður að ganga í gegn-
um svo hræðilega mikið illt og
svo verður maður frægur“.
„Já, þú talar eins og þú hefur
vit til“.
En nú koma gestir, rödd
ömmu heyrist úr eldhúsinu. „Nú,
þið eruð þá hérna að slæpast!“
„Nei, ég er ekki að slæpast,
amma“, hrópar drengurinn. „Ég
er iðinn“.
„Líf mitt leyfir sannarlega
engan slæpingshátt“, andvarp-
ar Anna María. „Ég verð að
taka svolítið til hér heima, áð-
ur en ég fer að þræla fyrir aðra.
Bitsch
Eftir hádegið fer ég niður að
ánni til að þvo fyrir bæjarfóget-
ann og í kvöld fer ég að þvo
flöskur í lyfjabúðinni“.
„Já, þú hefur nóg að hugsa
um, Anna María. Það var óham-
ingj a, að þú skyldir missa mann-
inn þinn. En misstu ekki kjark-
inn. Það hefur litið illa út fyrir
fleirum en þér — jú, svo sannar-
lega. Hugsaðu þér bara, hvað
ég hef orðið að þola. Maðurinn
minn gengur um bæinn og er
hafður að háði og spotti, af því
hann er ekki með fullum söns-
um. Þú hefur þó drenginn“.
Amma og Anna María setj-
ast á lítinn bekk við eldhús-
dyrnar.
Nágrannakonan hefur komizt
að því að amma er í heimsókn,
og hana langar í ofurlítið rabb.
Hún á dreng á aldur við Hans
Christian; en í hennar augum
er hann allt öðruvísi en sláninn
hennar Önnu Maríu, og hún á
erfitt með að stilla sig um að
finna að þessum einkennilega
dreng.
Hún teygir höfuðið yfir girð-
inguna. „Nú, þarna sitjið þið og
njótið sólarinnar“, kallar hún
til þeirra. „En langi sláninn þinn
hefur ekkert fyrir stafni. —
Hvað á það að þýða, að sitja
lengi með lokuð augu um há-
bjartan daginn?“
„Kannske er eitthvað að aug-
unum í honum“, segir móðirin.
„Mér finnst, þú ættir að láta
hann gera eitthvað gagnlegt“,
segir konan, „svo að þú þurfir
ekki að þræla svona“.
„Hann er ekki nógu stálpaður
til þess“, segir Anna María.
„Já, við erum ekki ætíð sam-
mála“, segir amman og stingur
stafnum hart niður í jörðina.
Hún kann illa við að það sé
fundið að drengnum. „Ég held
nú samt, að það verði eitthvað