Heima er bezt - 01.10.1955, Blaðsíða 28

316
Heima er bezt
Nr. 10
Honum finnst hann vera svo
fínn, að allir hljóti aS horfa á
sig.
Meðan á fermingarathöfninni
stendur, fer hann að hugsa um
háu stígvélin sín aftur, en þá
verður hann svo hræddur, að
hann biður guð um fyrirgefn-
ingu, en fer svo aftur að hugsa
um stígvélin.
Hans Christian skelfist við
hugsunina um að gerast lærl-
ingur í klæðskeraiðn; en nú
segir mamma hans, að hann
verði að fara að vinna eitthvað
gagnlegt.
Dag nokkurn tekur hann
sparibaukinn sinn, eða grísinn,
ofan af hyllu, brýtur hann og
fer að telja peningana. Sjáum
til, það eru 13 ríkisdalir. 13
ríkisdalir, það er meira en nóg
til þess að komast til Kaup-
mannahafnar.
Hann biður og grátbænir móð-
ur sína um að gefa sér leyfi til
að fara til Kaupmannahafnar
og höndla hamingjuna.
Anna María veit ekki sítt
rjúkandi ráð. Getur hún sent
slíkan dreng til höfuðstaðarins?
Drenginn hennar! Gleði og stolt
hennar; hvernig á hún að lifa
án hans?
En hégómagirnd hennar verð-
ur ofan á. Kannske verður hann
eitthvað mikið. Hvað sagði ekki
spákonan. Hann átti að fara
yfir stórt haf. Hún sagði líka,
að hann myndi verða mikill
maður og frægur. Getur hún þá
sagt nei?
Út í heiminn.
Nú er ákvörðunin tekin. Hans
Christian þekkir enga lifandi sál
í Kaupmannahöfn. Hverja lang-
ar hann mest til að hitta? Auð-
vitað leikara. Hann hleypur til
einhvers þekktasta borgara bæj-
arins, Iversens prentara, en hann
þekkir alla leikara, sem koma
til Odense. Iversen verður að
hjálpa honum.
Iversen horfir dálitla stund á
þennan ákafa dreng. Honum
finnst þetta vera heimskuflan
og ræður honum til þess að læra
einhverja iðn.
Nú, þetta þekkir hann frá
fornu fari!
„Það væri áreiðanlega mikill
skaði“, segir Hans Christian
djarflega við manninn, sem hann
á svo mikið undir. Iversen hrífst
af kjarki drengsins og fær áhuga
á honum. Hann gefur honum
meðmælabréf til dansmærinnar,
frú Schall.
Hamingjusami drengurinn í-
myndar sér nú að hann hafi yf-
irunnið fyrstu erfiðleikana. Frú
Schall mun áreiðanlega hjálpa
honum! Hann flýtir sér heim og
nú er í mörgu að snúast. Póst-
urinn, sem fer til Nýborgar, lof-
ar að taka hann með fyrir
þriggja dala fargjald sem auka-
farþega. Dótið hans er sett í
poka og brátt leggur hann af
stað.
Hans Christian kveður fóstra
sinn. Hann snýr sér ennþá einu
sinni við í dyrunum og lítur á
dragkistuna með smáhlutunum
á, myndirnar á veggnum og
bókahilluna. Hann veifar til ná-
grannanna í kveðjuskyni og fer
með móður sinni út fyrir borgar-
hliðið.
Hann er niðursokkinn í hugs-
anir sínar. Ferðin til Kaup-
mannahafnar er löng, en nú er
ævintýrið að byrja. Fyrst með
póstvagninum, svo á skipi yfir
Stórabelti — aftur aka — og
loks kem ég til Kaupmanna-
hafnar.
Hann tekur upp pyngju sína og
lítur í hana — 13 ríkisdalir —
af þeim á pósturinn að fá þrjá,
svo eru tíu eftir.
Ég kemst áfram! Ég þarf ekki
mikið að borða. — Bara að ég
komizt í leikhúsið: Ég vil verða
frægur! — En fyrst verður mað-
ur að ganga í gegnum svo hræði-
lega mikið illt, og svo verður
maður frægur!
Nú kemur amma á móti þeim.
„Ó, guð minn góður, er strákur-
inn nú að fara!“ Þau nema stað-
ar við borgarhliðið. Anna María
stillir pokanum hans upp við
vegginn. „Gleymdu nú ekki föt-
unum þínum í vagninum eða á
skipinu, drengur minn“.
Hans Christian heyrir það ekki.
Hann hefur fengið svo mörg góð
ráð síðustu dagana, að hann er
hættur að heyra þau.
„Þú ert svo fínn“, segir amm-
an, „en villtu nú ekki heldur
vera hérna hjá okkur?“
„Nei, amma, ég ætla út í heim-
inn“.
Einn af kunningjum mömmu
hans kemur til þess að kveðja
drenginn. „Það verðuf dáiítið
einmanalegt hjá þér á eftir,
Anna María,“ segir hún.
„Ef það er honum fyrir beztu,
þá sætti ég mig við það“.
Konan virðir hann fyrir sér.
„Nógu fínn er hann! Hann er
sjálfsagt í fermingarfötunum".
„O, nei, það eru fötin hans
pabba hans, sem ég bað sauma-
konuna að sníða upp handa hon-
um fyrir lítið“, segir Anna María.
Amma horfir hreykin á dreng-
inn, segir:
„Buxurnar eiga víst að vera
utan yfir stígvélunum, en hann
vill hafa þær niðrH þeim, svo að
nýju stígvélin sjáist betur!“
„Hahn kemst áfram“, segir
konan. „En ferðin hlýtur að vera
dýr?“
„Við vörum svo heppin, að
pósturinn tók hann 'með, gegn
þriggja dala greiðslu, og hann
hefur safnað 13 dölum sjálfur“.
„Hvaðan hefur hann fengið
alla þessa peninga?"
„Hann gekk með leikhúsaug-
lýsingar um bæinn og hefur líka
verið á leiksviðinu í vetur. Hann
getur ekki um annað hugsað en
leiklistina".
„Ojæja“, segir konan. „Þeir
tala ekki um annað í bænum en
eintóma leikara. Þeir eru víst
skrítnir náungar og líkjast sjálf-
sagt ekki okkur hinum. — Nú,
þú ætlar að sleppa honum frá
þér, Anna María.
„Já. Hans Christian hefur allt-
af verið góður drengur og það
verður hann framvegis, og hann
hefur lofað, að skrifa mér löng
bréf“.
Amma þurrkar sér um augun:
„Já, við getum ekki sagt annað
en allt hið bezta um hann“.
„Það er samt skrítið, að þú
skulir geta skilið þig við hann,“
segir konan.
„Létt er það ekki“, andvarpar
móðirin, „hefðum við bara getað
komið honum á skrifstofu hér í
bænum, hefði það verið gott, því
að það langaði hann. Eða ef að
hann hefði orðið klæðskeri, eins
og Stegmann klæðskerameistari,
hefði ég ekki kosið það fínna.
— En látum hann sjálfan ráða.
Honum er létt um að afla sér
kunningja og allir eru honum