Heima er bezt - 01.11.1958, Side 8

an af landinu kona þessi var, en þegar við sögðum henni
heiti okkar, og hún heyrði nafn Jónínu, varð henni að
orði: „Já, ég held allir hafi heyrt Magnúsar á Grund
getið.“
Ekki var hægt að segja, að vistin væri góð í tjaldinu
yfir nóttina. Jörðin var rök af regninu, og enginn botn
í tjaldinu. Við stúlkurnar lágum í reiðfötunum og höfð-
um söðlana undir höfðinu, en breiddum sjöl ofan á
okkur. Svefninn varð því slitróttur. Umgangur og
hávaði var í tjaldborginni fram eftir allri nóttu, og
. hafa víst margir vakað þá nótt alla og skemmt sér á ein-
hvern hátt.
Annar ágúst rann upp, og enn rigndi. Skuggalegt er
á Þingvöllum í regni. Gjárnar og hamrarnir dökkir og
þungbúnir. En hvað urn það. I dag var hátíð, og fólkið
ætlaði að skemmta sér. Við vorum á Þingvöllum við
konungskomuna 1907. Ekki voru mikil tæki til að
snyrta sig í tjaldinu. Við Jakobína fórum upp í Al-
mannagjá og þvoðum okkur í Öxará gegnt fossinum.
Ég held okkur hafi fundizt vatnið í Öxará heilagt.
Elátíðin var sett á tilteknum tíma, og fór þar allt
fram samkvæmt áætlun, söngur og ræðuhöld til skiptis.
Ekkert af því hefir geymzt í minni mínu. Minnistæð-
asti atburðurinn er mér konungsglíman. Elún var mesta
skemmtiatriði dagsins. Um þessar mundir var verið að
endurvekja glímuna, þessa fornu þjóðaríþrótt, og áttu
ungmennafélögin mestan þátt í því. Veturinn áður var
glíma sýnd opinberlega í Reykjavík, og sköruðu þar
fram úr, þeir Hallgrímur Benediktsson, síðar stórkaup-
maður, og Sigurjón Pétursson, síðar forstjóri á Alafossi.
Á Akureyri hafði glíma einnig verið iðkuð og hófst
þar nokkru fyrr, og þar var fyrst glímt um Grettis-
beltið.
Veturinn áður hafði Jóhannes Jósefsson glímukappi,
síðar stofnandi og eigandi að Hótel Borg, stigið á stokk
og strengt þess heit að sigra í konungsglímunni á Þing-
völlum. Var hann nú kominn, til að vinna þetta heit,
og gekk um í litklæðum. Hann og nokkrir fleiri höfðu
látið gera sér föt eftir búningum fornmanna, voru þau
blá og rauð, skikkja á öxlurn, rauð með hvítum loð-
Glímukapparnir Jóhannes Jósefsson, Guðmundur Stefánsson
og Hallgrimur Benediktsson.
Gengið til Lögbergs.
kanti, íslenzkir skór með hvítum eltiskinnsþvengjum,
sem vafðir voru í kross upp leggina. Man ég, að í
þessum búningum gengu, auk Jóhannesar, þeir Bern-
harð Stefánsson, síðar alþingismaður Eyfirðinga, og
Guðbrandur Magnússon, er þá var prentari, en síðar
forstjóri Áfengisverzlunar ríkisins.
Pallur hafði verið reistur til að glíma á, en mann-
þyrpingin stóð fyrir ofan í brekkunni. Alltaf sallaði
regnið úr loftinu, svo að pallurinn var votur. Hefir
það efalaust valdið glímumönnunum óþægindum. En
glíman var skemmtileg, og allir fylgdust af lífi og sál
með úrslitunum.
Konungur virtist skemmta sér vel og gefa það til
kynna með látbragði sínu. Úrslit urðu þau, að Hall-
grímur Benediktsson vann glímuna og hlaut fyrstu
verðlaun. Hallgrímur glímdi manna bezt og drengileg-
ast, enda vann hann síðar verðlaun fyrir fegurðar-
glímu.
Að glímunni lokinni tók konungur í hönd öllum
glímumanna. Einn þeirra hafði hruflazt á handlegg, og
athugaði konungur meiðslið.
Undir kvöldið fór að birta í lofti og hætti að rigna.
Geislar kvöldsólarinnar steyptust nú yfir hinn forn-
helga stað og glitruðu á Þingvallavatni og döggvotu
grasinu. Hamrarnir og gjárnar þornuðu og fengu ann-
an litblæ. Nú var leitt að þurfa að yfirgefa Þingvöll,
en hátíðin var um garð gengin, og dagurinn liðinn.
Ekki lá því annað fyrir en að halda heimleiðis. Rétt
áður en lagt skyldi af stað, rákumst við Jakobína á
Karl Finnbogason. Hann kvaðst vera að leggja af stað
til Reykjavíkur í tómum vagni. Kom okkur nú þegar
í hug að losa okkur við hestana og fá sæti í vagninum.
Við vorum með sárindi og harðsperrur af því að hafa
dengst 8 klukkustundir á Thomsensbykkjunum daginn
áður. Við hurfum því að því ráði, að fara í vagninn
með Karli, en pabbi og Guðmundur á Þúfnavöllum
tóku hestana að sér til Reykjavíkur.
Rétt þegar við vorum sezt í vagninn, bar þar að
mann, sem spyr, hvort hægt sé að fá far til Reykja-
víkur. Jú, það var laust sæti. Maður þessi var Jónas
Guðlaugsson, skáld. Ég hafði nokkrum sinnum séð
Jónas á götu í Reykjavík, en þekkti hann ekkert. Hann
gekk ætíð við staf í yfirfrakka og með harðan hatt
570 Heima er bezt