Heima er bezt - 01.11.1958, Side 9

á höfði. Þannig var hann og klæddur nú. Hann settist
upp í vagninn, þögull og hátíðlegur. Síðan var lagt af
stað og Þingvellir kvaddir með söknuði í huga. Farið
var sem leið liggur, upp úr Almannagjá, fram hjá Kára-
stöðum og upp á Mosfellssheiði.
Þegar komið var spölkorn upp á heiðina, fór skáldið
að fá munnherkjur af kulda. Var veður þó milt og
lygnt. Svo vel vildi til, að ég hafði þykkt sjal með
í ferðinni, og bauð ég nú skáldinu sjalið. Virtist hann
verða því feginn, sveipaði hann því um herðar sér, en
upp úr stóð harði hatturinn. Ekki talaði hann orð við
okkur alla leiðina, hefir því líklega verið í skáldaþönk-
um. En þetta gerði okkur ekkert. Það fór vel um
okkur, og Karl var hinn skemmtilegasti, eins og þeir
sem hann þekktu, kannast við. Til Reykjavíkur kom-
um við undir morguninn. Á Laugaveginum varpaði
skáldið af sér sjalinu og sté af vagninum, án þess að
kveðja.
Við Jakobína flýttum okkur í rúmið og sváfum
vært fram um hádegi, sælar af því að hafa verið við-
staddar konungskomuna á Þingvöllum 1907. — Seinni-
part dagsins fór ég til vinnu minnar á stöðinni.
Vorið eftir fór ég alfarin norður.
Síðan liðu 41 ár svo, að ég kom ekki á Þingvelli.
Að vísu kom ég nokkrum sinnum til Reykjavíkur á
þeim árum, en aldrei gafst mér tóm til að bregða mér
til Þingvalla. Sumarið 1948 var ég stödd í Reykjavík
og heimsótti þá Jakobínu Davíðsdóttur, sem þá hafði
verið búsett í Reykjavík alllengi. Bar þá Þingvallaferð-
ina 1907 á góma eins og ætíð, er við höfðum hitzt.
Datt okkur nú í hug, að gaman væri að skjótast til
Þingvalla og rifja þar upp gamlar minningar. Nú þurfti
ekki að panta bikkjur hjá Thomsen. — Það fyrirtæki,
„Magasinið“, og allt saman var löngu undir lok liðið.
Ekki þurfti annað en að hringja á bílstöð og panta
farið. Frú Aðalbjörg Sigurðardóttir slóst með í för-
ina. Við mættum á bílstöðinni á tilteknum tíma, og svo
rann bíllinn af stað.
Nýir tímar og nýr vegur var kominn. Nú var heiðin
ekki lengur farin, heldur inn Mosfellsdalinn og framhjá
Gljúfrasteini, þar sem Nobelsverðlaunaskáldið situr.
Aður en varði vorum við komin í áfangastað. Hvílíkur
munur, eða dragnast áfram allan daginn á vondum
hestum.
Við fórum heim í Valhöll og drukkum kaffi. Síðan
gengum við á Lögberg og upp á gjárbarminn gegnt
fossinum, sem enn steypist „ofan í Almannagjá“. Þar
á eftir fórum við heim að Þingvallabænum og skoðuð-
um legstaði skáldanna tveggja, sem þarna hvíla. Osjálf-
rátt verður manni að spyrja: Eru það nú áreiðanlega
bein Jónasar Hallgrímssonar, sem þarna liggja, en ekki
einhvers blessaðs Baunverja? En hvert sem svarið verð-
ur, þykir mér þessi uppgröftur og flutningur á dauðs
manns beinum meira en lítið óviðfelldinn. — Og hver
verður nú næstur, sem finnur þá náð fyrir augum ráða-
manna þjóðarinnar að verða greftraður á Þingvöll-
um? — Eða kærir sig ef til vill enginn um það?
Er við höfðum staðið þarna um stund og hugleitt
þetta bæði hátt og í hljóði, héldum við út í hraunið til
að tína ber, því að enn blánar lyngið á Þingvöllum
„af berjum hvert ár, börnum og hröfnum að leik“.
Og þótt við værum allar komnar af barnsaldri, höfðurn
við ánægju af að tína ber á þessum stað og minntumst
nú berjatínslu norður í Eyjafirði í gamla daga á barnsár-
unum.
Kvöldið var kyrrt og rótt. Á slíkum stundum hvílir
meiri helgiblær og hrifningar yfir Þingvöllum heldur en
nokkrum stað öðrum. Þar er gott að vera. Ég tók kló
af lyngi og stakk í töskuna mína. Örlög hennar voru
að visna og deyja. En þau áhrif, sem vér verðum fyrir
og orka á sál vora og hug, eru ódauðleg. Eitt slíkra
áhrifa eru minningar frá Þingvöllum.
Septemberkvöldið var að læðast með húmblæju sína
yfir staðinn. Við héldum til Valhallar og biðum þar
um hríð. Innan stundar stóð hár maður í dyrunum.
Var þar kominn Davíð fiskimálastjóri, sonur Jakobínu,
með bíl sinn til að sækja okkur. Við kvöddum staðinn
með hljóðum huga og stigum upp í bílinn.
Á leiðinni til Reykjavíkur mætti okkur undurfögur
sjón. — Hauður og haf var vafið í gullhjúp kvöldsólar-
innar. Eyjarnar, Esjan og sundin blá voru sveipuð
purpuralit. Vesturloftið var logagyllt. Úti við sjóndeild-
arhringinn í vestri reis Snæfellsjökull, hvítur og gulli
skrýddur.
Vill svo nokkur, sem séð hefir slíkar dásemdir lands-
ins okkar, hafa á móti því, þó að við segjum að „Heima
er bezt“.
T)aníel Jirnji
nnsson
Er ég heyri hafvindana strjúka
heiðbrekku lyng,
af lækjanið og lóusöngum óma
loftin blá,
og móðir lífsins móablómi hlúir
mjúkri hönd.
Mér finnst ég vera ungur eins og forðum
og eilíft vor,
og mig og þig að mildum armi vefja
vornótt hlý.
Við horfum inn í himinblámans fegurð,
hamingju börn.
Heima er bezt 371