Heima er bezt - 01.11.1958, Side 12

þess að hafa sig alla leið, ef hann nacði ekki að hvilast
nokkra stund. Hér yrði hann því að nema staðar um
sinn, hvað sem á eftir færi.
Veður mátti heita að vera orðið sæmilega gott, hafði
birt upp því betur, sem lengra leið á daginn og var orð-
ið heiðskírt um kvöldið. Þó lék enn um þessa hálsa
nepjuköld norðangola og var auðfundið að frostið var
sem fyrr hörku mikið. Það var því allt annað en árenni-
legt að þurfa að setjast hér að, þó að ekki væri nú ann-
ars kostur.
Þó að hvergi sé um verulegt afdrep að ræða á þessum
slóðum, hafði samt dregið saman í alldjúpa skafla á
stöku stöðum. Greip því Bensi til þess ráðs að grafa sig
í fönn. Neytti hann til þess handa og fóta að búa sér
svo djúpa gryfju í einn skaflinn, að hann gat skylt ser
að mestu fyrir frostbitru næðingsins, og um leið látið
líða úr sér sárustu þreytuna.
Þó að köld væri hvílan gerði Bensi sér von um að geta
látið sér renna í brjóst nokkur augnablik. Hann hafði
ekki blundað neitt, frá þvi er hann for að heiman, nema
stund og stund á fimmtudagsnottina, 1 Sauðarkofa, og
ef honum hefði horfið hugur 1 yfirstöðunni a Kring-
ilsárrana, er hann studdist þar fram a staf sinn. Xreysti
hann því að vaninn frá smalaárunum mundi endast ser
til þess að hafa nægilegt vald á svefninum, svo að blund-
urinn yrði ekki lengri en það, að öllu væri ohætt.
Og þetta tókst. Hann sofnaði einhverja stund en
vaknaði brátt aftur, hvort sem það var nú vaninn frá
fyrri tíð eða bara skjálftinn, sem hann átti það að þakka.
Reis hann þá upp og braust um stundarkorn til þess að
hafa úr sér hrollinn og tókst það að mestu. - Fleygði
hann sér því næst niður í ból sitt aftur og hvíldist enn
um sinn, þó að minna yrði þa um svefn en hann hafði
vonað. —
Gekk svo nokkrum sinnum að hann varpaði sér niður
í fönnina; hvíldist svo lengi sem hann mátti í hvert
skipti. Því að fyrst um sinn taldi hann hvíldina vera ser
fyrir öllu.
Fram að þessu hafði kuldinn ekki angrað Bensa svo
mjög, að hann teldi sig í hættu staddan af þeim sökum.
En nú, er líða tók á kvöld, svarf hann svo fast að, að ekki
duldist, að við svo búið mátti ekki öllu lengur standa.
Flér yrði því ekki til mikið lengri setu boðið ef ekki
átti verr að fara. Einkum reyndist erfiðleikum bundið að
verjast fótakuldanum nú. En við hann var Bensa hvað
verst, vissi vel að þar var við hættu að etja, hættu, sem
hlaut að verða því nærgöngulli, sem lengur var haldið
hér kyrru fyrir. Bezt mundi því að rölta af stað aftur,
þó að hvíldin hefði gjarnan mátt verða meiri. Von um
að fá varist kali á stjáinu öllu meiri en ef hér var gefið
staðar lengur.
Hann lagði því af stað og herti gönguna svo, sem orka
hans framast leyfði til þess að hamla gegn kulda, sem
hvíldin í skafíinum hafði búið honum. Skyldi nú ekki
staðar numið aftur fyrr en heima á Brú. — Því að enn
gerði Bensi sér nokkra von um að sleppa úr þessum
heljargreipum, þó að nú virtist horfa einna ískyggileg-
ast. —
— Eins og fyrr er getið voru þeir, sem fengnir höfðu
verið til þess að leita að Bensa, staddir að Brú um há-
degisbil á sunnudaginn. Veður var þa hið bezta, kyrrt
og bjart, og hafði dregið nokkuð ur frostinu.
Þeir voru í þann veginn að leggja af stað þegar sást
til ferða hans framan dalinn, dokuðu þá ofurlítið við,
en þraut þó brátt biðlund, því að svo hægt bar Bensa
yfir að líklegt var, að hann þyrfti hjálpar við. Héldu
þeir því af stað og mættu honum eftir fárra mínútna
göngu.
Mjög var þá Bensi máttfarinn orðinn, þó að enn ætti
svo að heita, að hann héldi sér uppréttum. Og vafalaust
hefði honum tekist að staulast þá stuttu stekkjargötu,
er hann átti enn ófarna heim að bænum. En nú leiddu
þeir hann síðasta spölinn, til þess að flýta fyrir því,
að honum yrði veitt sú aðhlynning, er hann þarfnaðist,
og hægt væri að láta honum í té. — Og sannarlega stóð
ekki á neinu slíku, er heim var komið. Honum var
tekið opnum örmum og hlúð að honum hið bezta, enda
töldu sig allir hann úr helju heimtan.
Við athugun kom það í ljós að svo mátti heita, að hann
væri með öllu ókalinn. Aðeins voru eyrun, er frá leið,
í einu kalfleiðri og nokkur frostbólguþroti í andlitinu.
Bensi hvíldist að Brú nokkuð fram eftir næsta degi,
en hélt þá heimleiðis. Kom hann við á Vaðbrekku og
sagði þar helztu tíðindin úr för sinni, enda allþrekaður
enn og hvíldar þurfi. Var því liðið mjög á daginn, er
hann kom heim, — eftir nokkru meira en fimm sólar-
hringa fjarveru. —
Eftir að Bensi hafði satt mestu forvitni heimamanna
um það, hvernig ferðalagið hafði gengið, vék hann sér
að húsmóður sinni, dró upp úr vasa sínum ofurlítinn
böggul og stakk að henni. Hún vissi fyrst ekki, hvaðan
á sig stóð veðrið, en áttaði sig þó fljótlega, leit með
nokkuri undrun á Bensa og spurði:
„Á ég að trúa því, Bensi, að þú hafir ekki bragðað a
nestisbitanum, sem ég lét þig hafa með þér?“
„Já ójá,“ svaraði Bensi. „Þér er alveg óhætt að trúa
því. Eg leit á hann fyrsta kvöldið, sem ég var að heim-
an, en hann var þá stálfrosinn í vasa minum. — Het þa
að láta það vera að borða hann á meðan svo væri, og
hefi staðið við það! Það þurfti ekki að djöflast svona
veðrið, þess vegna. Eg hefði aldrei latið undan því!
Veit þó ekki hvað ég kynni að hafa gert, hefði ég feng-
ið frið til þess að koma kindunum til bæjar. En það var
nú ekki því að heilsa, svo að þarna hefur þú bitann!“
Og hann glotti lítilsháttar við tönn, Bensi, um leið og
hann tyllti sér á rúmið sitt. Heim var hann þó kominn!
Vonandi gerði svo á þennan snjó, sem kominn var, að
mögulegt yrði, áður en langt um liði, að sækja kind-
urnar á Kringilsárranann. Að vísu var leiðinlegt að vita
af'þeim þarna. Reyndar var su bot 1 mali að nu gat hann
fullyrt, að þær væru ekki í neinni hættu þar, sem þær
voru, - hreint ekki fyrst um sinn. -
Þann árangur hafði þó ferð hans borið að um það
var ekki að villast. Þeim mundi líða þarna sæmilega vel.
þó að eitthvað kynni að dragast, að þeirra yrði vitjað.
Sú fullvissa var honum ekki svo htils virði. —
374 Heima er bezt