Heima er bezt - 01.11.1958, Qupperneq 15

ist í kringum hann. Heldur glennir hann sundur risa-
kjaft sinn til þess eins að ógna fjanda sínum, og er hann
þá reiðubúinn til árásar, og vei hverjum þeim, sem bíð-
ur hennar.
Allt í einu hnippti einn fylgdarmaðurinn í mig og
benti mér út á miðja ána. Vissulega var einhver ókyrrð
þar á vatnsfletinum. Brátt komu þar í ljós, fyrst nasir,
síðan augu og eyru. Hátt hrothljóð kvað við, en áður
en ég fengi stillt ljósmyndavélina var allt horfið. Svo
má kalla, að nasir, augu og eyru á nílhesti liggi allt í
sama fleti. Því þarf hann ekki að rétta nema bláyfir-
borðið á hausnum upp úr vatninu, til þess að geta neytt
allra þessara skynfæra samtímis, og anda um leið. Ég
leit á úrið. Nílhestur getur ekki verið meira en 5—6
mínútur í kafi í einu. Nýbornir kálfar þurfa að koma
upp innan 20 sekúndna frá því að þeir eru bornir, ef
þeira eiga ekki að drukkna. Enda er það fyrsta viðbragð
þeirra jafnskjótt og þeir koma úr móðurkviði. Síðar-
meir, er þeir sjúga, gera þeir það í kafi, en móðirin
liggur makindalega á hliðinni, meðan afkvæmin totta
spenana. Nílhestarnir una sér bezt í 5—6 feta djúpu
vatni, þar sem þeir geta þrammað um botninn. En hér
í Bandamaánni var miklu dýpra.
Aftur skaut höfði upp úr vatninu. Og enn varð ég
of seinn til. En gerir ekkert, hugsaði ég, nógur er tím-
inn. Ég setti myndavélina á þrífótinn, sem ég hafði
skorðað rækilega, og beindi vélinni síðan á blettinn, þar
sem hausinn sást seinast. Nokkrum mínútum síðar kom
hausinn í ljós, nákvæmlega á sama stað og áður, og nú
náði ég myndinni.
Við komumst að raun um, að þarna var 6-8 nílhesta
hópur. Eftir að við höfðum athugað þá í hér um bil
klukkustund, settumst við í eikjuna okkar, sem var ein-
trjáningur úr mjóum, sívölum trjábol, og rerum gæti-
lega meðfram bakkanum í áttina til nílhestanna. Við
sátum flötum beinum í austrinum í botni eikjunnar.
Þetta gerði fylgdarmönnunum ekkert, þeir voru hvort
sem er allsnaktir. En ég var of æstur í skapi af viðburð-
um dagsins, til þess að hugsa nokkuð út í það, þótt ég
blotnaði. En seinna komst ég að raun um að veskið, sem
ég bar í rassvasanum, hafði gegnblotnað, en í því var
vegabréf mitt og farareyrir. Mikael sonur minn var að-
gætnari. Hann hengdi myndavélina um hálsinn á sér,
svo að hann hefði hana fasta við sig, ef svo illa skyldi
vilja til, að bátsskelinni hvolfdi. Annars var það ekkert
glæsileg tilhugsun að lenda í vatninu, því að hvarvetna
voru krókódílar á sveimi. Allt gekk þó slysalaust. Við
komumst í gott færi við nílhestana, og suðið í kvik-
myndavél Mikaels og smellimir í myndavél minni,
blönduðust saman við bægslagang og hrotur þessara
tröllauknu dýra.
Vatn Bandamaárinnar er tært, með Ijósbláum litblæ.
Þess vegna er hún kölluð Hvíta Bandama. Það var
freistandi að steypa sér í kaf í svalt vatnið, þar sem
sólin ætlaði alveg að steikja okkur. Sennilega hefðu
nílhestarnir látið okkur afskiptalausa, en eins og allar
ár í Afríku, er Bandama full af krókódílum, sem eru
svo áleitnir, að það getur verið nógu hættulegt að láta
höndina hanga niður í vatnið, því að fyrr en varir getur
krókódíll komið eins og örskot og klippt hana af. Við
stóðumst því freistinguna og héldum áfram.
Brátt barst þungur straumniður að eyrum okkar. Við
fórum í land og gengum niður með ánni. Eftir að hafa
gengið spottakorn komum við þar, sem röð af vatns-
sorfnum klettum og klöppum lá, líkt og stiklur út í ána,
og svarraði straumurinn við þær með þungum nið. Með
nokkrum erfiðismunum tókst okkur að klifra og stökkva
klett af kletti, unz við vorum komnir í miðja ána að
kalla mátti. Þaðan var afbragðs útsýni yfir stöðvar níl-
hestanna. Og við nutum sýnar, sem enginn hvítur mað-
ur fyrr hafði átt kost á.
Inni á milli klettanna var dálítill pollur með kristals-
tæru vatni, um það bil 6 feta djúpu. Hér vorum við
óhultir fyrir krókódílunum, enda biðum við nú ekki
boðanna með að stökkva út í vatnið. Um leið og ég
klæddi mig úr buxunum, sá ég að ísetan var alblóðug.
Nú skildi ég, hvers kyns var, og það rifjaðist upp fyrir
mér, að fyrir nokkrum dögum, er ég var á leiðinni til
Bandama, hafði fjöður úr sætinu á bílskrjóðnum, sem
ég ók í, stungizt upp í endann á mér. Sárið eftir hana
hafði síðan ýfzt og verið stöðugt ert á gönguförinni
hingað.
Okkur hafði verið margsagt það, að við skyldum
aldrei fara í vatn, nema svertingjarnir færu á undan.
Þetta er ágæt varúðarregla. Frumbyggjarnir nota hvert
tækifæri, sem þeim býðst til að baða sig, en þeir þekkja
háttu krókódílanna út í æsar og eru bæði athugulir og
gætnir í þessum efnum, svo að þeir fara ekki í bað, nema
þar sem hættulaust er með öllu. En að þessu sinni var
ekkert hik. Á augabragði vorum við allir komnir út í
pollinn og busluðum þar og nutum tilverunnar af hjart-
ans lyst.
Meðan við vorum að klæða okkur, kvað við skot-
hvellur neðan með ánni, síðan annar og loks hinn þriðji.
Við flýttum okkur til þess að vita, hvað væri á seyði.
Einn svertingjanna hafði skotið á geysistóran nílhest og
hitt hann í hálsinn. Um leið og tröílið kenndi sársauk-
ans reis það upp úr vatninu, en fékk þá samstundis tvær
kúlur í hausinn. En óheppnin var með veiðimanninum.
Dýrið var steindautt og sökk samstundis. — Margar
klukkustundir mundu líða, þangað til svo mikið loft
hefði safnazt innan í hræið, að það flyti upp.
Nokkrir verðir voru settir á bakkann, til þess að bíða
þess, að skrokkurinn kæmi í Ijós. Seinna frétti ég, að
straumurinn hefði borið hann brott, svo að hann varð
engum að notum. Atvik þetta truflaði gjörsamlega allar
fyrirætlanir mínar. Langur tími mundi líða þangað til
nílhestarnir yrðu aftur svo gæfir, að unnt væri að kom-
ast í færi við þá til myndatöku. En þar sem ég var gest-
ur meðal hinna innfæddu, gat ég hvorki hreyft mót-
mælum né ávítum.
TT.
I flestum löndum Afríku hafa verið friðuð svæði, til
þess að halda við dýralífi þeirra, en annars væri hætta á
að gíröffum, ljónum, nashyrningum, zebrahestum og
Heima er bezt 377