Heima er bezt - 01.11.1958, Blaðsíða 16

fleiri tegundum yrði útrýmt sakir óhóflegra veiða. En
eitt er það friðland í allri Afríku, þar sem ekki einungis
allar veiðar eða skot eru bönnuð, heldur mega hvorki
hvítir menn né svartir stíga þar fæti, nema með leyfi,
sem er næsta torfengið. Þetta er friðlandið í Nimba-
fjöllum. Það var friðað með sérstökum lögum árið 1944,
og ætlunin er að náttúra landsins geymist þar óbreytt
og ósnortin af áhrifum mannsins.
í Abidjan, höfuðborg Fílabeinsstrandarinnar, kynnt-
ist ég yfirmanni þessara mála, Tournier að nafni. Hann
bauð mér til kvöldverðar, og í skini af flögrandi kerta-
Ijósum sagði hann mér frá Nimbafriðlandinu og öllum
þess herlegheitum. Meðal annars sagði hann: „Frið-
landið liggur í 800 km fjarlægð héðan, en þar sem mér
skilst, að þér hafið ráðið för yðar til Bouaké, þá leng-
ist leiðin upp í 1200 km.“ Þótt þessu væri svona farið,
þá brann ég í skinninu eftir að komast til Nimba, og
bað því herra Tournier um vegabréf, ef þess væri
nokkur kostur, og sýndi hann mér þá vinsemd að láta
mér það í té. Og mánuði síðar vorum við á leiðinni
til friðlandsins í Nimbafjöllum.
Vörubíllinn skrykktist fram og aftur á ósléttum vegi
um kjarri vaxnar hæðir. I fjarlægð sáum við foss, er
spann silfurband sitt fram af um 300 feta háum hamra-
stalli. Við komum að vegamótum. Við þau var veðrað
spjald með fánalitunum frönsku, en á það var skráð
með klunnalegum stöfum: Friðland Nimba fjalla.
Aðgangur bannaður. Við losuðum farangur okkar af
bílnum, sem hélt lengra áfram. Nú vorum við feðg-
arnir einir ásamt Jóa, svörtum þjóni okkar. Við létum
mestallan farangurinn liggja hjá vegamótunum, en tók-
um éinungis hið vandmeðfarnasta með okkur. Við fór-
um eftir götunnni, sem vegvísirinn benti á, og innan
stundar komum við að stóru steinhúsi með þykku strá-
þaki. Umsjónarmaðurinn var svertingi, en hann talaði
sæmilega frönsku. Hann tók okkur vinsamlega, og sendi
þegar eftir farangri okkar, og er hann hafði lesið vega-
bréf okkar, bauð hann okkur velkomna til híbýla sinna
og Nimbafriðlandsins.
Morguninn eftir lögðum við í fjallgöngu, ásamt
burðarmönnum, sem umsjónarmaðurinn hafði útvegað
okkur. Fyrst lá leið okkar um svo þéttan frumskóg,
að við urðum að ryðja okkur braut með hnífum og
öxum gegnum flækjur og vafningsplöntur. Þar sem
smá rjóður opnuðust var þægilegur andvari, en inni í
skógarþykkninu nær óþolandi mollusvækja. Hlíðin var
snarbrött. Skógsvörðurinn var þakinn blaðdyngjum, og
svo var sleipt í þeim og á föllnum greinum, að hvergi
var öruggt að stíga niður fæti. Hvað eftir annað varð
ég að leita handfestu í greinum og ofanjarðarrótum, en
samt hnaut ég í öðruhvoru spori að kalla mátti. Ofan á
þetta bættist svo óttinn um að burðarmennirnir mundu
detta og brjóta hin dýrmætu tæki, sem þeir báru. En
sá ótti var ástæðulaus, þeir voru miklu fótvissari en við,
enda aldir upp við skóginn og fjöllin.
Burðarmennirnir fóru beinustu leið upp hlíðina. Víða
var svo bratt, að við Mikael urðum að skríða á fjórum
fótum. En ofan á erfiðið bættist að sólin skein beint
ofan á kollinn á okkur og brenndi og steikti án afláts.
I hvert sinn, sem við sáum hjallabrún framundan, hélt
ég að þar væri fjallsbrúnin, en vonbrigðin voru sár
hverju sinni, er við sáum að annar hjalli var framund-
an, og brúnin sjálf eða tindurinn virtist alltaf jafn fjarri.
Eg bölvaði með sjálfum mér þeirri metnaðargirnd
minni, að vilja endilega klífa þetta fjall, og hefði vissu-
lega snúið aftur, ef ég hefði ekki vitað, að það mundi
gera mig að athlægi í augum svertingjanna, en það
vildi ég sízt af öllu. Síðasta spölinn skreið ég meira
en ég gekk, en þegar tindinum loksins var náð, fleygði
ég mér á bakið og hvíldist um stund og horfði upp í
heiðan himininn. En jafnskjótt og við tókum að litast
um, þótti okkur sem fengið hefðum við full laun erfið-
isins, í útsýninu einu saman, svo stórkostlegt var það.
Fyrir sjónum okkar blöstu við fjalllendi Líberíu, Fíla-
beinsströndin og Franska Guinea.
Leiðin niður eftir var nærri enn verri en uppgangan.
Hvað eftir annað renndi ég mér langar leiðir á rassinum.
Skyrtan mín var rennandi af svita. Jafnskjótt og við
komum úr sólskininu inn í skugga skógarins, fór ég
því úr henni, en það varð skammgóður vermir, því að
á augabragði þyrptust að mér fylkingar termíta og
þökktu á mér skrokkinn. Mjög erfitt varð að ná
fótfestu á sleipum laufdyngjunum. Ég fann því upp
sérstaka aðferð til að komast áfram, ég kaus mér hæfi-
lega gildvaxið, þyrnalaust tré, svo sem 30 metra fyrir
neðan mig, síðan renndi ég að því fótskriðu og greip
um það dauðahaldi og tók þannig af mér skriðinn og
hvíldist lítilsháttar áður en næsti sprettur tæki við.
Allt í einu kallaði sá burðarmaðurinn, sem ögn
babblaði ensku: „Babúnar, stórir svartir Babúnar,“ og
um leið benti hann á svolitla skítahrúgu við fætur sér.
Ég hafði þá þegar komizt að raun um, að bæði hann
og aðrir svertingjar á þessum slóðum kölluðu alla apa
Babúna, en vissulega mundi hér vera um að ræða sim-
pansa, og þetta, sem mér var bent á, skíturinn úr ein-
um þeirra, líktist hann mest vallgangi manns, sem etið
hefði kynstur af kirsiberjum eða öðrum steinaldinum.
Annars voru steinarnir í vallganginum nokkru stærri
en kirsuberjasteinar. Ég hirti nokkra þeirra, og vafði
þá innan í blað og hét hverjum þeim verðlaunum, sem
færði mér aldinið sjálft, sem þeir voru úr.
Við héldum áfram gegnum skóginn, og nokkru síðar
fundum við troðninga eftir simpansana, lágu þeir inn
í kjarrið, og mynduðust þar um tveggja feta há göng
undir laufþaki þess, og voru þau nægilega há fyrir
simpansana, þegar þeir skríða á fjórum fótum. Þetta
var hátíðleg stund í lífi mínu. Við höfðum fundið merki
um lifandi, villta simpansa. Ég hét á ný verðlaunum
fyrir að finna náttból þeirra. Við þokuðumst áfram
hægt og hljóðlega, í von um að koma auga á einhvem
apann, þótt ekki væri nema snöggvast. Okkur kom þá
sízt í hug, hversu mikið við áttum eftir að reyna á
okkur, áður en sú von rættist.
Framhald.
378 Heima er bezt