Heima er bezt - 01.11.1958, Side 30

ELLEFTI HLUTI
„Ég rölti þetta bara út úr vandræðum til að vita, hvort
ógleðin gæti ekki yfirgefið mig. Ég hef aldeilis kvalizt
og kúgazt í hvert sinn, sem ég hef komið inn í bæinn.
Alls staðar er þessi bölvuð brækja, sem alveg ómögu-
legt er að þola,“ sagði Stína.
„Hvað ertu eiginlega að kvarta um?“ sagði Geirlaug.
„Því liggurðu ekki í rúminu, fyrst þú ert svona illa
haldin?“
„í rúminu, þar komstu með það! Svo ég gæti notið
þess sem bezt,“ sagði Stína, hneyksluð yfir ónærgætni
hennar.
„Settu þig bara inn í maskínuhúsið,“ bauð Rósa í
annað sinn. „Við komum rétt strax.“
Stína rölti inn og fékk sér sæti.
„Hér getur maður þó dregið andann að sér án við-
bjóðs,“ heyrðu þær hana segja.
„Hvað gengur að kerlingunni?11 sagði Rósa í hálfum
hljóðum við Geirlaugu.
„Var hún ekki að rausa eitthvað um hrossakjöts-
brælu? Eitthvað skildist mér hún nefna það. Kannske
Leifi greyið hafi fengið sér afsláttarhross. Það hefur nú
sjálfsagt lítið ket. En Stína gamla er alveg æf út í það,“
sagði Geirlaug.
Rósa tók tvö trog, sem slátur hafði verið í, og bar
þau út í læk, en Geirlaug fór inn til gestsins.
„Mér er að létta, eftir að ég settist hér inn,“ sagði
Stína. „Ég segi það þó Rósa heyri til, að ég hef aldrei
séð ógeðslegri manneskjur yfir hrossakjöti en þessa
tengdaforeldra hennar. Ég hélt, að kerlingin ætlaði að
éta það hrátt. Hún veinaði yfir því að hún skyldi ekki
geta soðið það strax og étið. Þvílík bölvuð átvögl!“
„Rósa fór út að læk og heyrir ekki til þín,“ sagði
Geirlaug. „Hvaðan fengu þau hrossakjöt? Við vitum
ekkert um þetta hér.“
„Þetta grunaði mig líka. Það verður líklega ekki það
eina, sem Rósa verður að bera kinnroða fyrir, sem til-
heyrir þessum manni hennar. Þetta var spikfeit stóð-
hryssa, sem karlgreyið í Háabæ átti, en hún aftók að
matbúa það, konan hans. Leifi keypti helminginn.
Karlinn hann Hartmann vildi helzt fá það allt, en syni
hans fannst þetta alveg nóg handa þeim tveimur.“
„Og voru þeir að lóga hryssunni í gær og fyrradag? “
spurði Geirlaug. „Ég skildi ekkert í, hvað þeir væru
að gera suður í Garði.“
„Jú jú, þeir lóguðu henni í fyrradag en söltuðu í gær.
Aumingja manneskjan hún Rósa. Ég veit, að það er
ekki nokkur manneskja í sveitinni, sem ekki ofbýður
hennar lánleysi að giftast inn í þessa fjölskyldu.“
Geirlaug hristi bara höfuðið. „Þú skalt ekki minnast
á þetta meir við hana. Ég skerpi hérna á katlinum og
þú hlýtur að geta séð eitthvað fallegt í bollunum okkar.
Vonandi verður það ekki hrossakjötsbiti!“
„Ég á nú ekkert orð til að lýsa gremju minni og við-
bjóði yfir þessu framferði,“ sagði Stína gamla. Samt
hélt hún óhikað áfram, einkennilega fljót að finna við-
eigandi orð, án þess að hika hið minnsta. „Það var aldrei
hann væri af göfugu bergi brotinn, tengdasonurinn hans
séra Jóns og maddömunnar. Dálítill munur eða maður-
inn hennar Sigrúnar, þessi mikli glæsimaður, sem ber
það utan á sér að hann er kominn af stórhöfðingjum.
En lánið, að maddaman stendur ekki sjálf í sporunum
hennar Rósu. Hvað heldurðu að hún hefði sagt og gert,
þegar þessir garmar birtust?“
Geirlaug bandaði krepptum hnefanum að málaskjóð-
unni og aðvaraði hana líka með augunum.
Stína hló: „Ég sé, hvað henni líður. Hún er út við
lækinn ennþá,“ sagði hún.
„Blessuð, láttu engan heyra þetta og annað eins!
Henni hefur víst aldrei dottið það í hug, þó fólk væri
að þessu rugli,“ sagði Geirlaug. „Þessir fáleikar, sem
komu upp á milli þeirra, hafa sjálfsagt stafað af því, að
henni hefur ekki líkað hann sem tengdasonur og þótt
hún of ung til að fara að hugsa um heimili.“
„Ojæja, annað skildist fólki á ykkur í fyrra, vinnu-
konunum hérna,“ sagði Stína. „En þú'skalt ekki vera að
reyna að slá ryki í augun á mér. Ég sá bollana þeirra.
Þeir ljúga ekki. Og ég býst við að margir minnist þess,
að ég sagði að hann nyti ekki lengi hylli hérna í sveit-
inni, væri sjálfsagt ekki allur þar sem hann væri séður.“
„O, ætli það geti samt ekki átt sér stað að þeir Ijúgi
ekki síður en aðrir, þessir bollar,“ sagði Geirlaug og
392 Heima, er bezt