Heima er bezt - 01.11.1958, Blaðsíða 33

vondur. „Kannske þú ætlir að þvo hann, þegar þú stíg-
ur af sænginni, sem mér sýnist ætla að verða nokkuð
seint. Þetta er þér líkt. Ahugaleysi fyrir öllu nema ein-
hverju óþarfa föndri. Við það geturðu fengið hjálp hjá
Laugu en ekki það, sem gagnlegt er. Eg sé ekki að það
sé mögulegt að búa við annan eins hégóma.“
„Svo þú ert þá eftir allt saman svona líkur föður þín-
um,“ sagði Rósa. „Viltu ekki reka mig út í fjós til að
fara að mjólka kýrnar.“
„Þú hefur nú til allrar lukku þessa kerlingu, sem
aldrei gerir annað en að snúast um bæinn. Líklega
verður ekki minna að gera, þegar þessi barnungi bætist
við verkahringinn, þykist ég vita.“
Svo var hann rokinn fram.
Það var farið að loga undir pottinum við lækinn í
Þúfum, og Stefán bar hvern ullarpokann eftir annan
út eftir, svo að ekki stæði á því. Sjálfur hafði hann
hugsað sér að svipast um eftir nokkrum ám, sem enn
vantaði í ullu.
Þá birtist stelpugopinn frá Hofi allt í einu á bæjar-
hlaðinu.
Stefán var að koma út úr skemmunni.
Telpan gleymdi alveg að heilsa, svo mikið lá henni á:
„Ég þarf að finna Laugu,“ sagði hún.
„Þá skaltu hafa þig í bæinn,“ sagði Stefán.
Telpan þrammaði inn göngin og rataði til baðstofu,
þó að hún hefði aldrei komið að Þúfum áður.
„Jæja,“ sagði hún, þegar hún opnaði baðstofuhurð-
ina, „nú átt þú að koma heim að Hofi, Lauga, og þvo
ullina. Kristján sagði það.“
„Mér lízt nú illa á það,“ sagði Lauga. „Hefði hann
verið búinn að tala um það fyrr hefði það kannske
getað gengið, en nú er farið að loga undir ullarpottin-
um hjá okkur,“ sagði Engilráð. „Kannske Stefán vilji
hjálpa mér að þvo, svo að þú getir farið,“ bætti hún
við og leit til tengdasonar síns, sem kominn var inn.
„Ég hef hugsað mér að leita að ánum sem mig vantar
í ullinni,“ sagði hann. „Samt hefði ég slegið því á frest
ef önnur hvor ykkar hefði verið lasin, en svo er nú ekki
sem betur fer, heldur á að hlaupa á aðra bæi til að þvo
þar ull. Kannske þú viljir hella vatni á eldinn úti í hlóð-
unum, svo að hann hætti að loga, en flýta þér að kveikja
upp úti á Hofi?“ Hann hló háðslega.
„Hún á nú bágt með að neita Rósu,“ sagði gamla
konan.
„Þá getur hún farið þangað í kvöld, ef hún getur ekki
neitað kvabbinu. En mér heyrðist telpan segja að Krist-
ján hefði sagt henni að koma,“ sagði Stefán. „En í dag
þvær hún sína eigin ull og byrjar svo á hinni í fyrra-
málið.“
„Hann sagði mér að segja að Rósa segði henni að
koma,“ sagði telpan, sem Bogga hét. „En hún er enn
í rúminu. Og hann er alveg vitlaus yfir því, að ullin
er ekki þvegin. Hann rífst við Rósu í rúminu.“
Stefán sneri sér að stelpunni og sagði: „Þú skalt segjc
Kristjáni það, að Sigurlaug sé búin að hita vatnið á
sína ull og þvoi hana í dag og á morgun. Hann hlýtur
að geta látið vinnukonuna þvo og þú getur skolað.“
„Kemur Lauga þá í kvöld?“ spurði Bogga.
„Nei, hún kemur ekki í kvöld. Ég var bara að stríða
henni með þessu.“
Bogga litla fór, án þess að kveðja.
„Svona er vinnufólkið, sem hann smalar að sér. Það
er ekki með hálfu viti,“ sagði Stefán glottandi.
„Ég er smeyk um að þú aukir ekki á vinfengið milli
bæjanna með þessum óliðlegheitum," sagði Engilráð.
„Ég hef ekki ætlað mér að kaupa vináttu Kristjáns á
Hofi með því að láta konuna mína ganga á skítverkin
fyrir hann,“ sagði Stefán. „Ég hef ekki vanizt þess
konar búskaparlagi.“
Um náttmálabil kom Stefán Dondi heim með ullar-
poka á bakinu. Kona hans stóð við hlóðirnar, en Anna
systir hennar kraup við lækinn og skolaði.
„Hvernig gengur ullarþvotturinn? “ spurði hann.
„Mér sýnist þú svo þrevtuleg. Hefur mamma þín ekk-
ert getað hvílt þig.“
Unga konan tyllti sér á kassa, sem var þar skammt
frá: „Mér ætti nú ekki að vera vorkunn frekar en Onnu
litlu, sem hefur skolað í allan dag, nema það sem pabbi
var að reyna að hvíla hana,“ sagði hún og brosti hálf-
vandræðalega. „Það var nú bara svoleiðis, að mamma
gat ekki hugsað til þess að ekki væri hægt að þvo ullina
á Hofi, svo að hún dreif sig úteftir.“
Það hnussaði í Stefáni: „Það er mikið ambáttarblóð
í ykkur hér í Hofstorfunni. Ég ætti að kannast við.það
síðan ég var á Hofi. En það var mikill munur að vinna
fyrir séra Jón eða þennan kauða, sem þar er nú. En
nú hættið þið og farið heim. Ég rak kýrnar heim undir,
svo að ekki þyrfti að tefja sig við að ná í þær.“
Gamla konan kom ekki heim fyrr en eftir háttatíma.
Morguninn eftir var hún með tak og hafði hita.
Það leið ekki á löngu þar til sama stelpan kom hlaup-
andi suður eftir til að sækja þvottakonuna, en hún var
þá í rúminu.
1 .auga flýtti sér fram í bæjardyrnar.
„Kristján er alveg orðinn vitlaus yfir því að kerling-
in skuli ekki koma í ullarþvottinn. Það er farið að hitna
í pottinum.“
„Hún er nú bara sárlasin og í rúminu eftir þennan
þvottadag hjá honum,“ sagði Lauga, „svo að Kristján
verður að útvega sér einhverja aðra, ef þið getið ekki
þvegið ullina sjálfar,“ sagði Lauga.
„Þá bara kemur þú,“ sagði Bogga. „Honum er sama
um það.“
„Það er mér ómögulegt. Ég yfirgef ekki mömmu í
rúminu, og svo þarf ég að þvo mína ull, ef ég get. Þú
segir Rósu, að mér sé ómögulegt að gera þetta. Ég hefði
gert það, ef ég hefði getað.“
„Hún skiptir sér ekkert af því. Það er hann, sem
argast í öllu. Hún bara liggur róleg í rúminu,“ sagði
stelpan og hljóp heimleiðis.
Heima er bezt 395