Heima er bezt - 01.12.1964, Blaðsíða 39

II.
UPPBOÐIÐ
Gömlu hjónin á Fellsenda hétu Hinrik og Hallfríður.
Nú voru þau búin að bera allt dótið sitt út á hlað, nema
það sem þau gátu haft með sér á elliheimilið. Það átti
að bjóða allt þetta upp.
Solla gamla, sem var nærri eins gömul og Hallfríður,
var svo heppin að einn frændi hennar hafði boðið henni
til sín. Hún átti að gæta litlu barnanna hans, hafði hann
sagt. Og hún mátti hafa allt sitt dót með sér. Það fannst
Hallfríði mikill munur. Hún sá svo eftir gamla dótinu
sínu. Og það fannst Hönnu Maríu ósköp eðlilegt. Hún
var að hugsa um þetta, þar sem hún lá uppi í bæjarsund-
inu milli skemmunnar og fjóssins.
Neró lá við hliðina á henni, hálf súr á svipinn. Þarna
frammi á hlaðinu voru nefnilega samankomnir flestir
hundar sveitarinnar í hörkuáflogum. Bara hann mætti
nú skjótast sem snöggvast fram á hlaðið og taka þátt í
ólátunum. Hún Hanna vissi vel, að hann var stærri en
nokkur hinna og miklu sterkari, en samt vildi hún ekki
sleppa honum augnablik. Hún hélt hendinni yfir um
hálsinn á honum, svo öruggt væri að hann laumaðist
ekki burt.
Uppboðið var í fullum gangi. Telpan í bæjarsundinu
horfði stóreyg og undrandi á það sem fram fór. Hún
hafði aldrei séð slíkar aðfarir. Hreppstjórinn hafði
hvolft tunnu á hlaðvarpann og stóð nú og hrópaði:
Fyrsta — annað og þriðja, og þá sló hann hamrinum
hans Hinriks svo fast í tunnubotninn, að bæði Neró og
Flanna hrukku í kút í hvert sinn.
Æ, þarna fékk einhver kerling fallega stellið hennar
Hallfríðar! Það var kínverskt, sagði Hinrik. Myndirn-
ar á því voru svo skrítnar, að Hanna þreyttist aldrei á
að skoða þær.
„Forláta söðull!“ kallaði hreppstjórinn. Hann var orð-
inn hás af hrópunum og vildi fara að koma þessu af.
„Það vill enginn söðulgarminn,“ kallaði ungur maður
hlæjandi.
„Söðull, forláta söðull!“ hélt hreppstjórinn áfram að
hrópa.
„Fimm krónur,“ kallaði einhver. Það var afi. Hönnu
varð svo mikið um, að hún rétti sig upp, og þá sá afi
hana. Hann gekk að veggnum og sagði lágt:
„Var ég ekki búinn að banna þér að koma uppeftir?
Farðu strax heim og hjálpaðu ömmu þinni.
Hanna vildi ekki sjá afa og ekki heyra í honum held-
ur. Hún tróð því fingrunum í eyrun og kreisti aftur
augun.
„Hanna María!“
Hanna hreyfði sig ekki, en Neró, sem var vanur að
fylgja húsmóður sinni að málum, lagðist niður, lygndi
augum og lagði framfæturna aftur fyrir eyrun.
Afi gat ekki annað en brosað að þessum þrákálfum.
Hann var ekki nógu langur til að ná upp til þeirra, en
það munaði litlu. Hann horfði í kringum sig eftir ein-
hverju til að ýta við þeim með, en um leið og hann sneri
sér við, reis Hanna á fætur og ætlaði að laumast burt.
Afi sá þau samt nógu snemma, áður en þau gátu skot-
izt bak við bæinn.
„Hanna María,“ sagði hann alvarlegur, og Hanna
María og Neró röltu niður túnið súr á svipinn. Það síð-
asta sem þau heyrðu, var að hreppstjórinn hrópaði hás-
um rómi:
„Rauðskjöldótt kýr af gamla góða Fellsenda stofnin-
um! — Hæsta boð?“ ....
Og Skjalda gamla líka! Lífið var varla þess vert að
lifa því hér eftir. Allt fólkið og skepnurnar voru að fara
frá Fellsenda! Hvað áttu þau í Kotinu þá að gera sér til
gamans löngu og köldu vetrarmánuðina, þegar enginn
var til að spila við eða tala við? Hanna strauk burt með
handarbakinu tárin, sem runnu niður rjóðar kinnarnar,
og rölti inn til ömmu.
„Ósköp ertu döpur,“ sagði amma og strauk henni um
vangann.
„Hvað eigum við að gera, þegar þau eru farin?“ and-
varpaði Hanna.
Amma bað hana að hafa ekki miklar áhyggjur, bráð-
um kæmu nýju eigendurnir, og þau ættu sjö börn.
Hugsa sér, sjö börn! Eins mörg og dagarnir í vikunni!
„Mér er alveg sama, þau eru áreiðanlega öll bæði ljót
og leiðinleg,“ svaraði Hanna María.
„Það ert þú, sem ert sjálf bæði ljót og leiðinleg núna,“
sagði amma, „og ekki von að neinn vilji leika við þig.“
„Mér er alveg sama,“ tautaði Hanna svo lágt, að
amma heyrði það ekki. „Ég vil enga krakka, bara Hall-
fríði og Hinrik, þau eru alltaf svo góð.“
Hanna fór inn í baðstofu og leit út um gluggann. Nú
voru mennimir allir að fara niður að fjárhúsunum. Þar
átti að bjóða upp ærnar.
Og „Harpa“ litla, nú yrði hún seld og færi burt með
einhverjum af þessum ókunnu mönnum! Hanna hélzt
ekki við inni. Hún hljóp út og ofan að sjónum. Þar átti
hún uppáhaldsstað, grasi vaxna laut, sem afi kallaði
stundum „Táradalinn". Neró elti að venju og lagðist
við hlið vinkonu sinnar, sem fleygði sér hágrátandi á
grúfu í lautina.
Hann ýlfraði og sleikti kinn hennar samúðarfullur.
Hanna lagði handleggina um hálsinn á honum og hvísl-
aði: „Manstu eftir henni Hörpu litlu, Neró?
Þetta fannst Neró hálfkjánaleg spurning. Hvernig
ætti hann að vera búinn að gleyma henni Hörpu litlu,
beztu vinkonu og leikfélaga þeirra. Hann mundi meir
að segja vel daginn þann, sem hún fæddist. Það var á
sumardaginn fyrsta. Það hafði verið ósköp kalt þann
dag, og öllu fé var smalað í hús. Hann sjálfur og Hanna
höfðu verið að hjálpa til við féð allan daginn. Undir
kvöld höfðu þau fundið Hörpu litlu nýfædda inn undir
Hreggnasanum. Mamma hennar vildi ekki sjá hana og
var komin heim í hús, en skildi barnið sitt aleitt eftir úti
í kuldanum. Hinrik sagði að þau væru oft svona heimsk
þessi gemlingsgrey!
Hallfríður tók svo lambið í fóstur, þegar vonlaust var
Heima er bezt 467